Δημητρολόπουλος Περικλής

«Στον 21ο αιώνα το εθνικό αφήγημα υποχώρησε. Οχι μόνο απέναντι στην ορμή της Ιστορίας. Αλλά και χάρη σε πολιτικές επιλογές που, ήδη από τη δεκαετία του 1990, ξήλωσαν πόντο-πόντο τα θεμέλιά του»

Ακόμα και αυτοί οι κρίνοντες κρίνονται. Και δεν είναι μόνο οι δικαστές. Είμαστε όλοι μας.

Οι ακροδεξιοί πλακώνονται μεταξύ τους και η δημοκρατία μπαίνει στη μέση πρώτα για να τους χωρίσει και έπειτα για να τους μαζέψει. Και αυτή είναι η δυστυχία τους.

Αυτό κι αν είναι θαύμα. Ο μεσσίας Κασσελάκης να κάνει πολιτικά σχέδια. Και ο Μητσοτάκης, στον ρόλο του θεού της ιστορίας, να γελά.

Οι κυβερνήσεις δεν ελέγχουν όλους τους αρμούς της εξουσίας ακόμα και αν στο τέλος της ημέρας λογοδοτούν γι' αυτούς. Ο Τύπος δημοσιεύει αυτά που ξέρει και θέτει ερωτήματα γι' αυτά που δεν ξέρει. Και η Δικαιοσύνη ψάχνει.

Να που ξαναζούμε κυβερνήσεις τόσο αλλεργικές στον έλεγχο ώστε να καταγγέλλουν «συμφέροντα», «παράκεντρα» και «σχέδια αποσταθεροποίησης της χώρας» προτού ακόμη στεγνώσει το μελάνι σε ένα δημοσίευμα.

Μένουν οι ώρες αγωνίας των συγγενών να λάμψει η αλήθεια για τους 57 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εκείνο το βράδυ. Στο μεταξύ, οι υπόλοιποι ζούμε τις δικές μας ώρες τραγωδίας.

Υπάρχει damage control που να οδηγεί τα πράγματα εκτός ελέγχου; Η ιστορία της επικοινωνίας είναι γεμάτη από τέτοια επεισόδια.

Μήπως χρειάζεται η δικαιοσύνη των ενηλίκων ένα MeToo ανηλίκων, με παιδικές φωνές που «σπάνε τη σιωπή τους», για να εξασκηθεί στην ιδέα πως ένα παιδί που αγγίζεται βιάζεται;

Το αίτημα δεν είναι πλέον ιδεολογικό όπως άλλοτε. Είναι απολύτως πρακτικό.

Μια τέτοια αλυσίδα συγκρούσεων συνοδεύει την τραγωδία των Τεμπών από εκείνο το μοιραίο βράδυ. Συγκρούονται ακόμη και η επιλεκτική ευαισθησία και το λειψανεμπόριο γύρω από τον πόνο των οικείων με την αντίληψη πως οι νεκροί έχουν μόνο ένα χρώμα - το χρώμα ενός άδικου και αδιανόητου θανάτου.

«Πού πηγαίνει» αυτή η Αριστερά; - Η υπαρξιακή αγωνία και τα αδιέξοδα ενός χώρου που αναζητεί προσανατολισμό, «ρεαλιστικό σχέδιο» και όχημα έκφρασης

Με το κεφάλι στην άμμο, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδύνατον να δει γιατί κέρδισε το 2015. Γιατί έχασε το 2019. Αλλά και γιατί συνετρίβη το 2023.

Mπαλκόνι, τέντα, ηλιακός. Αν το «ελληνικό όνειρο» ήταν το σπίτι που έπρεπε να χτίσει κανείς για να «καταλάβει τι σημαίνει ζωή», τότε το αμπαλάζ ήταν ακριβώς αυτό.

Τι συμβαίνει όμως όταν εξοντωτικές αγωγές, γνωστές στους ανθέλληνες της Ευρώπης και ως SLAPP, επιστρατεύονται για να φιμωθεί κάθε κριτική για να κληθούν μια μέρα στο δικαστήριο οι εγχώριοι ανθέλληνες να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες;

Η μικρή ιστορία της Μαγδαληνής ανήκει στη μεγάλη προφορική παράδοση της ακόμη μεγαλύτερης ιστορίας των «διασυνδέσεων», του «βύσματος» ή – σε ακόμη πιο αργκό εκδοχή – των «κονέ»

Δύσκολα μπορεί να εννοηθεί ένας εκκλησιαστικός προκαθήμενος ως πιονέρος του δικαιωματισμού. Πιο εύκολα νοείται ο δικαιωματισμός ως παγίδα.

Είναι ένα κλασικό δείγμα ελληνικού αστυνομικού μυστηρίου. Αλλά δεν είναι το μόνο.

Από τη μία η κοινωνική πραγματικότητα που λέει ότι χιλιάδες ζευγάρια ομόφυλων ζευγαριών έχουν νομιμοποιήσει ήδη τη σχέση τους, έχουν δημιουργήσει οικογένειες, έχουν αποκτήσει παιδιά με ή χωρίς παρένθετες μητρότητες. Και από την άλλη, εκείνοι που παραμένουν αλυσοδεμένοι στα δεσμά ενός ασφυκτικού κοινωνικού περιβάλλοντος.

Θα μπει τάξη στην Κατεχάκη για να ισχύσουν επιτέλους οι νόμοι στον δρόμο; Στο ερώτημα θα απαντήσει η «λέξη από Α» και όσα θα γίνουν στο εξής χωρίς απαραιτήτως να ειπωθούν.