Τρόμος και Ρομάντζο

Είναι ζωγράφος, και πολύ καλός μάλιστα, αλλά αγαπά πολύ και τη μουσική. Ο Στέφανος Ρόκος είναι από τους τυχερούς που έχουν το απαραίτητο ταλέντο ώστε να μην περιορίζονται μόνο σε έναν δημιουργικό τομέα. Αυτό είχε αποδειχθεί πριν από δέκα χρόνια, όταν είχε παρουσιάσει το εικαστικό/μουσικό πρότζεκτ «Τρόμος και Ρομάντζο σε έναν Αλλον Πλανήτη» στην Αίθουσα Τέχνης Αγκάθι και στην Art Athina. H ιδέα ήταν απλή: είχε προσεγγίσει φίλους έλληνες και ξένους μουσικούς που εκτιμούσε ή είχε συνεργαστεί μαζί τους με κάποιον τρόπο και τους είχε ζητήσει να γράψουν ένα μουσικό κομμάτι εμπνευσμένο από την ενότητα των ζωγραφικών του έργων. Δέκα χρόνια μετά ο Ρόκος και τα «αδέρφια» του επανέρχονται με μια νέα κυκλοφορία ενός επετειακού EP βινυλίου (στις 11 Δεκεμβρίου από τη United We Fly) και παρουσιάζουν 3+1 τραγούδια (από τα 18 της αρχικής συλλογής), remixes τραγουδιών που είχαν κυκλοφορήσει το 2010 και ένα bonus track που συνοδεύουν τα έργα του. Από τα 550 αντίτυπα βινυλίων του «Ten Years of Horror & Romance», 150 συνοδεύονται από μια μεταξοτυπία, στην ουσία μια διαφορετική εκδοχή του εξωφύλλου με το χαρακτηριστικό ζωγραφικό ιδίωμά του.

Τι σας οδήγησε στη συγκεκριμένη επιλογή εξωφύλλου, τότε όπως και στο τωρινό «remix» του;

«Στο πρώτο εξώφυλλο μια κοπέλα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα χταπόδι. Είναι ένα γνωστό θέμα της ευρύτερης παγκόσμιας κλασικής ποπ κουλτούρας. Στη δική μου εκδοχή η κοπέλα είναι δυναμική, έχει τυλίξει το χταπόδι με ένα σχοινί και, σχεδόν ατάραχη, το δαμάζει. Το φόντο είναι θορυβώδες και τα χρώματα έντονα. Ο επαναπροσδιορισμός του έργου στο νέο εξώφυλλο είναι φαινομενικά πολύ απλός. Μία άλλη ηρωίδα, αντί για χταπόδι αντιμετωπίζει ένα καλαμάρι. Είναι πλήρως εξοπλισμένη, το βλέμμα της έχει μια σιγουριά και το ύφος της είναι σνομπ. Το φόντο αυτή τη φορά είναι ήσυχο και τα χρώματα πιο παστέλ. Η κοπέλα είναι μια άλλη προσωπικότητα, που έρχεται αντιμέτωπη με άλλους φόβους, με παρόμοιες αλλά και διαφορετικές καταστάσεις, με τα γνωστά αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα. Αυτό που τα κάνει να διαφέρουν μεταξύ τους στην ουσία είναι ό,τι κάνει ένα χταπόδι να διαφέρει από ένα καλαμάρι: τίποτα και τα πάντα».

Πώς εξελίχθηκε η σχέση σας με τη μουσική αυτά τα δέκα χρόνια, ιδίως αφότου έκανε την εμφάνισή του το Spotify;  

«»And nothing has changed, Everything has changed» τραγουδούσε στο «Sunday» ο David Bowie. Η σχέση μου με τη μουσική παραμένει ενστικτώδης αλλά με μεγαλύτερες απαιτήσεις. Προσπαθώ να μη σκουριάζει το κριτήριό μου σε νέες μουσικές προτάσεις, αλλά μάλλον δυσκολεύομαι. Παρακολουθώ ακόμα από πολύ κοντά την πορεία αγαπημένων μου καλλιτεχνών και, σε αντίθεση με 20-30 χρόνια πριν που αναζητούσα και ανακάλυπτα μόνος μου το καινούργιο, σήμερα με ενδιαφέρουν περισσότερο οι μουσικές προτάσεις που μου κάνουν οι κοντινοί μου άνθρωποι. Ενώ έχω Spotify, το χρησιμοποιώ ελάχιστα. Από την άλλη, επισκεύασα ένα παλιό πικάπ και ξαναγύρισα στη συλλογή CD και βινυλίου».

Πώς επιλέξατε τα τρία τραγούδια από την πρώτη συλλογή για την επετειακή κυκλοφορία;  

«Είχα ένα εξαιρετικό υλικό από το πρώτο «Horror & Romance». Ταυτόχρονα υπήρχε πάντα η ιδέα κάποια στιγμή να βγει στη δημοσιότητα το χαμένο τραγούδι του Παύλου Παυλίδη, ο «Χαμένος Κινητήρας», το οποίο δεν πρόλαβε να μου παραδώσει εγκαίρως τότε. Επρεπε λοιπόν να επιλέξω ακόμη τρία τραγούδια, που θα ταιριάζουν μεταξύ τους, θα έχουν σωστή ροή, ποικιλία ύφους, αλλά και ισορροπία στην ανομοιομορφία τους. Ξεχώρισα το «Between Atoms» της Krista Muir, το «Another Romance on Planet Horror» των The Fiery Furnaces και το «Steven’s Dream» του Μανώλη Αγγελάκη ως τα καταλληλότερα λόγω της σχέσης που θα μπορούσαν να αναπτύξουν μεταξύ τους αλλά και λόγω της απόλυτης αυτονομίας τους. Ηξερα επίσης ότι ενδείκνυνται για κάποιου είδους επαναπροσδιορισμό-remix και ότι οι δημιουργοί τους θα δέχονταν μια τέτοια πρόκληση. Τέλος, επιθυμία μου ήταν να υπάρχει καλή αναλογία ελληνικών και ξένων συμμετοχών και ανδρικών και γυναικείων φωνητικών».

Ποιους καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς θα βάζατε στη συλλογή αν τη φτιάχνατε σήμερα;  

«Η ερώτηση δυσκολεύει με τα χρόνια καθώς μεγαλώνουμε – οι κεραίες μου στα νέα ακούσματα θέλουν συντήρηση. Η επιλογή των μουσικών τότε ήταν πολύ οργανική, αληθινή και, με μια έννοια, ισότιμη, αν κάποιος γνώριζε τη σχέση που είχα μαζί τους και με το έργο τους. Υπάρχουν όντως εξαιρετικοί μουσικοί στη νεότερη γενιά, πολλούς από τους οποίους παρακολουθώ στενά και έχουμε άριστες σχέσεις, αλλά είμαι σίγουρος πως η σωστή επιλογή των συμμετεχόντων καλλιτεχνών σε μια άλλη υποθετική κυκλοφορία θα γινόταν μόνο τη στιγμή που θα υπήρχε η πραγματική ανάγκη να το κάνω».

Γιατί αποφασίσατε να κυκλοφορήσετε τον δίσκο τώρα, μέσα στην καραντίνα;  

«Ως ψυχαναγκαστικός που είμαι, πείσμωσα να μην αναβάλω την κυκλοφορία του για αργότερα. Από την ημέρα κυκλοφορίας της πρώτης συλλογής «Horror & Romance» στις 15 Νοεμβρίου του 2010, το μυαλό μου έτρεχε σε μελλοντικές επετειακές ιδέες και διοργανώσεις. Αυτόν τον Νοέμβριο λοιπόν συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια ακριβώς από την πρώτη κυκλοφορία, και μια σωστή επέτειος γίνεται όταν είναι πραγματική και στρογγυλή».

Σας λείπουν τα live;  

«Πάρα πολύ. Η απαγόρευση των συναυλιών είναι, μαζί με το κλείσιμο των κινηματογράφων, αυτό που με θλίβει περισσότερο από την απουσία νυχτερινής ζωής στην πόλη αυτή την περίοδο. Ημουν τυχερός που το καλοκαίρι πρόλαβα το live του Παυλίδη στην Τεχνόπολη, κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες, και που πήγα 2-3 φορές σε θερινό σινεμά».