Κάποιος είχε γράψει, πολύ εύστοχα, το 2010 πως η ελληνική δημοσιογραφία έχασε τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων σαράντα χρόνων στην Ελλάδα, την πτώχευση.
Πραγματικά, δεν υπήρξε η παραμικρή νύξη, κανένα καμπανάκι, καμία απολύτως αναφορά – έστω και ως μακρινός φόβος – για τον τοίχο που ερχόταν καταπάνω μας. Ολοι πίστευαν πως αυτό το μοντέλο, δανειζόμαστε-καταναλώνουμε-ξαναδανειζόμαστε και ξανά πάλι τα ίδια, είναι ένα προστατευμένο μοντέλο από τον σύγχρονο καπιταλισμό και κανέναν δεν συμφέρει να διαρραγεί, να κινδυνέψει, θα πηγαίνει έτσι για πάντα. Κανείς δεν σήκωσε το χαλάκι να δει πως από κάτω το έδαφος διαβρωνόταν χρόνο με τον χρόνο και πως ακόμη και τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες και όχι για πάντα. Τίποτα για την αποβιομηχάνιση, λέξη για τις επιδοτήσεις που έπεφταν κι εκείνες στον κουβά της κατανάλωσης και όχι των υποδομών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
