Ξένο αίμα

Υπάρχουν κάποιοι «πόλεμοι» που δεν νικάει κανένας. Ποτέ δεν νίκησε, ποτέ δεν θα νικήσει κανένας, τουλάχιστον ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα. Είναι πόλεμοι φτιαγμένοι μόνο για χαμένους. Με τα χρόνια περιμένεις να το έχουμε πια μυριστεί, να το έχουμε αποδεχθεί και να τους αποφεύγουμε. Ομως όχι. Με κοντή μνήμη, με φιλοσοφική αρματωσιά αδύναμη, βγάζουμε τις ιαχές μιας μάχης που μόνο φρίκες μπορεί να έχει στο φινάλε της.

Οι εφαρμογές αυτής της παραδοχής είναι πολλές και καλύπτουν τόσο τη «μικρή» όσο και τη «μεγάλη» ζωή μας.

Από την προσπάθειά σου να αλλάξεις έναν άνθρωπο και να τον φέρεις στα μέτρα σου, μέχρι το να ονειρεύεσαι αίμα στους δρόμους ως μέσον για την όποια ιδεολογική σου επιβολή, που τη βαφτίζεις δικαίωση.

Είμαστε πλάσματα συγκρουσιακά, δεν ξέρω αν θα υπήρχε εξέλιξη διαφορετικά, τόσο προσωπική όσο και κοινωνική. Οι συγκρούσεις όμως είναι διαβαθμισμένες. Δεν υποστηρίζω πως οι συγκρούσεις μας θα πρέπει να γίνονται by the book, βασιζόμενες σε κάποιο εγχειρίδιο – συνήθως οι εκτός προγράμματος είναι εκείνες που αποδίδουν -, όμως η ωμή βία είναι ένα κάταγμα στη ροή του χρόνου που πολύ δύσκολα αποκαθίσταται. Η μυρωδιά του αίματος κάνει γενιές να φύγει από τα χέρια και η όποια πεποίθησή σου πως ήταν δίκαιος ο αγώνας σου δεν είναι ικανή να σου χαρίσει τη γαλήνη, θα λιγοστέψει και θα δυσκολέψει ο ύπνος σου, εσύ θα ξέρεις το τίμημα και ακόμη κι εσένα θα σου φαίνεται πολύ βαρύ.

To να προδιαφημίζεις αυτές τις μάχες δεν έχει κανένα νόημα πέρα από το να καλύψει το δικό σου κενό ανάμεσα σε αυτό που θέλεις και εκείνο που πραγματικά κάνεις. Από ποιους ακριβώς το ζητείς;

Oσοι βρέθηκαν με την πλάτη στο χώμα και ο οποιοσδήποτε πόλεμος ήταν η μοναδική τους επιλογή για να ζήσουν, δεν περίμεναν κάποιον να δώσει το σύνθημα, δεν είχαν ανάγκη σαλπιγκτές, σηκώθηκαν και πήγαν.

Υπάρχουν δίκαιοι αγώνες αλλά όχι δίκαιοι πόλεμοι. Ο πόλεμος έχει στο σπέρμα του την αδικία απέναντι στον άνθρωπο, σε αυτό που μπορούσαμε να είμαστε αλλά μάλλον δεν θα γίνουμε ποτέ. Μας αδικεί κατάφωρα. Γι’ αυτό στο πρώτο και στο τελευταίο του βήμα παραμονεύει μόνο η ήττα.

Στην Ελληνική Γραμματεία βρίσκουμε κείμενα που μιλούν για τον πόλεμο με ιδιαίτερο σεβασμό και με ακόμη περισσότερο για τον αντίπαλο και τον ηττημένο. Μία φιλοσόφηση που περισσότερο έχει να κάνει με κάποια «θεόσταλτη» αναγκαιότητα του πολέμου αλλά και ως μοναδικό τεκμήριο ανδρείας, γενναιότητας και χαρακτήρα.

Στις μέρες μας είναι τόσο πολλά τα πεδία που μπορείς να αναπτύξεις αυτές τις αρετές, να τροχίσεις όμορφα το σχήμα σου, που είναι εντελώς τραγικό να επιζητείς τον πόλεμο για τον πόλεμο.

Και περισσότερο τραγικό να γράφεις τη λέξη αίμα – για να είμαι πιο ακριβής, τη φράση «ξένο αίμα» – στο πληκτρολόγιο με την ίδια ευκολία που γράφεις όλες τις άλλες λέξεις, δίχως αίσθημα ευθύνης, σαν να παραγγέλνεις πίτσα.