Το επταήμερο του Διόδωρου

Εντάξει, θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα, αλλά δεν χάσαμε τις ελπίδες μας μετά το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, ημερολόγιό μου. Ο Ζόραν Ζάεφ επιμένει στην υποψηφιότητά του για το Νομπέλ Ειρήνης. Στη θέση του κι εγώ το ίδιο θα έκανα – τώρα που αποφάσισα να πολιτευτώ, τον νιώθω σαν δικό μου άνθρωπο.

l Ενώ όλο και περισσότερο αποξενώνομαι από τον Κυριάκο Μητσοτάκη: το «όχι» του στη Συμφωνία των Πρεσπών θυμίζει το «unfair» του πατρός του Κωνσταντίνου το 1988: για να κερδίσει τις εκλογές και να έχει μαζί του το όλον αντιΠαΣοΚ, από τους φιλελεύθερους ως τους βασιλόφρονες, δήλωσε πως το δημοψήφισμα του 1974 που κατήργησε τη βασιλεία ήταν «άδικο» για τον Κωνσταντίνο γιατί δεν ήταν εδώ να κάνει εκστρατεία υπέρ του εαυτού του.

Και τώρα, για να κερδίσει τις εκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υιοθετεί τις θέσεις της βαθιάς εθνικόφρονης Δεξιάς και θεωρεί «ντροπή» τη συμφωνία Ζάεφ – Τσίπρα, κατηγορώντας ταυτόχρονα την κυβέρνηση για «μυστική διπλωματία».

Πέραν του ότι δεν υπάρχει «φανερή διπλωματία», είναι σχήμα οξύμωρο αυτή η φράση, μάθαμε πως και η κυρία Σπυράκη είχε ενδιαφέρουσες συνομιλίες με τον Ζόραν Ζάεφ για τις οποίες δεν μας είχε πει τίποτα.

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά από κόμμα που υπόσχεται να ξανακάνει τη χώρα «κανονική», ημερολόγιό μου.

l Οχι ότι είναι σοβαρά αυτά που κάνει η κυβέρνηση, στον αέρα βρίσκεται ακόμη η υπόθεση με τις συντάξεις: ώσπου να συνέλθει το Eurogroup, δεν θα ξέρουν οι συνταξιούχοι αν θα μείνουν ίδιες οι αποδοχές τους, οπότε πρέπει να πεθάνουν σύντομα για να αποκτήσει μεγαλύτερο «δημοσιονομικό χώρο» η κυβέρνηση και να μπορεί να αγοράζει ψήφους, ή αν θα μειωθούν, οπότε δεν έχει καμιά σημασία πόσο θα ζήσουν.

Βρίσκονται στην κατάσταση της περίφημης «γάτας του Σρέντινγκερ» που είναι λίγο ζωντανή και λίγο πεθαμένη ώσπου να ανοιχτεί το δωμάτιο που είναι κλεισμένη.

l Αλλά μπορεί και να μη χρειαστεί να ανοίξει η πόρτα του Eurogroup για να μάθουν οι μισοπεθαμένοι τι τους έχει συμβεί: γιατί ανοίγει κάθε ημέρα το Χρηματιστήριο και οι τιμές των μετοχών καταβυθίζονται, οι τραπεζικές πρωτίστως.

Και θα χρειαστεί, λέει, να βάλει ξανά το χέρι στην τσέπη το Δημόσιο για να τις σώσει, δηλαδή να βάλει χέρι στο περίφημο «μαξιλάρι» των 24 δισεκατομμυρίων που εξασφάλισε την «καθαρή έξοδο».

Διότι το όνειρο της εξόδου στο πέλαγος των αγορών κοντεύει να γίνει εφιάλτης στον Οδυσσέα. Βγήκε να πάρει ομολογιακό δάνειο η Πειραιώς και της ζήτησαν επιτόκιο 12%! Αν από τις ελληνικές τράπεζες ζητάνε τέτοια επιτόκια, από το ελληνικό κράτος πόσο θα ζητήσουν; 5%; 6%;

l Για να «πουλήσει αντριλίκι» και να δείξει πως είναι «κυρίαρχη», η κυβέρνηση δεν δέχθηκε την πιστωτική γραμμή που θα της επέτρεπε να δανειστεί με επιτόκιο 1%-1,5% αν παρουσιαζόταν ανάγκη. Αλλά το «τζάμπα μάγκας» τέλειωσε.

l Ο Νίκος Φίλης είπε αυτό που ξέρουμε όλοι: «Η εικόνα της ΕΡΤ θυμίζει όλο και πιο πολύ την ΕΡΤ πριν το «μαύρο»» – για την ακρίβεια, είναι τέτοια που ήταν πάντα: her master’s voice. Αλλά ο υπεύθυνος Νικόλαος Παππάς παρεξηγήθηκε: «Η κριτική του είναι ταυτόσημη με αυτήν του κ. Μητσοτάκη» δήλωσε.

Ητοι, όποιος πει τα προφανή και αυτονόητα, ότι είναι μεσημέρι ή ότι βρέχει ή ότι ο επικρατής υπουργός διόρισε τον μπαμπά του πρόεδρο σε κρατικό οργανισμό, τότε γίνεται νεοφιλελεύθερος ακροδεξιός σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Οπως λέγαμε και στον στρατό, «εκεί που αρχίζουν τα παππατζιλίκια, τελειώνει η λογική», ημερολόγιό μου.

l Και εκεί που κερδίζει η βία, ανοίγουν νέοι κύκλοι βίας: Με «Κερατέα» απειλεί την κυβέρνηση το Κορωπί αν τολμήσει να κάνει ΧΥΤΥ στην περιοχή του: «Ούτε πάνω από τα πτώματά μας… θα εμποδίσουμε την υλοποίησή της με κάθε τρόπο».

«Κερατέα σημαίνει ενεργοί πολίτες… Κερατέα σημαίνει «Δύναμη Ζωής»» δήλωνε τότε η Ρένα Δούρου – «Κορωπί» τι να σημαίνει άραγε;

l Α, να μην το ξεχάσω: τώρα που είδα το σήμα που επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τη ΝΔ, θυμήθηκα το σήμα του ΚΙΝΑΛ, και παραδέχθηκα πως συγκριτικά η Φώφη Γεννηματά είναι η προσωποποίηση του καλού γούστου.

«You are the dancing queen / Young and sweet / Only seventeen / Dancing queen» – το χόρευε στα δεκαεφτά της η Τερέζα Μέι, τότε που ήταν σαν μαγιάτικο λουλούδι, το χόρεψε και προχθές στο συνέδριο των Εργατικών, η καημένη. Για να δείξει αισιόδοξη και ανέμελη – αλλά της πριονίζουν τα πόδια του θρόνου της ο Μπόρις Τζόνσον και οι συν αυτώ νοσταλγοί της αυτοκρατορίας.

Αν ήταν λίγο, τόσο δα, ευρωπαΐστρια, θα είχε τραγουδήσει το αυτοκριτικό του Αζναβούρ: «Hier encore / J’avais vingt ans / Je caressais le temps / Et jouais de la vie / Comme on joue de l’amour / Et je vivais la nuit / Sans compter sur mes jours» – έφυγε ο μεγάλος τραγουδιστής στα 94 χρόνια του, την ίδια ημέρα που η Μέι προτιμούσε τους γλυκερούς ABBA.

l Δεν ξέρω άλλον καθηγητή που να γιόρτασε τα εβδομήντα του χρόνια και ταυτόχρονα τα δεκαπεντάχρονα του περιοδικού της επιστήμης του που είχε ιδρύσει· που να του χάρισαν οι μαθητές του, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και επαγγελματίες νομικοί πια, τιμητικό τόμο με εργασίες τους σε μέγεθος Τετραβάγγελου – και που στην τιμητική συγκινητική τελετή στην Παλιά Βουλή να ήσαν παρόντες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Ομως ο τιμώμενος Γιάννης Κονιδάρης, την επίσημη στιγμή της «αποθέωσής» του, θυμήθηκε να αναφερθεί στο «πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα· μία ροπή, και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται».

Τον διάβαζα συχνά στο «Βήμα» παλιά – από τη νεότητά του ήταν μετρημένος και σοφός, δεν τον έκανε η τρίτη ηλικία και ο φόβος του θανάτου. Οταν ξανανιώσω, θέλω να γίνω σαν αυτόν, ημερολόγιό μου.

γραμματοκιβώτιο
diodorus@tovima.gr