Αυτό καταντήσαμε: Κουβαλάμε την αρχαία κληρονομιά ως περιττό, εγκεφαλικό βάρος κι όχι σαν τα φτερά που θα μπορούσαν να μας απογειώσουν. Επειδή μελετάμε τους κλασικούς όχι για να πάρουμε απλώς θέση ως προς το ιστορικό παρελθόν τους, όπως έχει υποστηριχθεί, αλλά για να κατανοήσουμε εμείς το, μάλλον ανιστόρητο όσο και εγωπαθές, παρόν μας. Εμπλουτίζοντάς το και με άλλες αξίες ή αισθητικές πέραν της πανάκειας που λέγεται τεχνολογία. Αναμφίβολα είμαστε γλωσσικά και ιστορικά οι πιο κοντινοί κληρονόμοι και οι προνομιούχοι αναγνώστες της αρχαιοελληνικής γραμματείας… Οι, έστω, λιποβαρείς κληρονόμοι της. Μέγιστο, πολιτικό πλεονέκτημα που προφανώς αδυνατούμε να υποστηρίξουμε μέσα στην υπαρξιακή ακηδία και την ιδεολογική περιδίνηση που βρισκόμαστε. Επαρχιώτες μαζί και ιδεολογικά νεόπλουτοι. Και εδώ βρίσκεται η παρακμή μας. Οσο για τους «προοδευτικά» και «αριστερά» λόγους που επικαλέστηκαν διάφοροι ως αιτία για την αφαίρεση του τρυφερού Κρίτωνα ή της μονολιθικής(;) Αντιγόνης από την διδακτέα ύλη πριν λίγα χρόνια, ότι δηλαδή πρόκειται για κείμενα που υπερασπίζονται τη δουλοκτημοσύνη, την ολιγαρχία, τον σεξισμό ή την υπακοή σε άδικους νόμους χωρίς να προτείνεται η ατομική αντίδραση, μωραίνει Κύριος… Οι λόγοι, φοβάμαι, είναι σαφώς και ξεκάθαρα «χρησιμοθηρικοί», δηλαδή η ήσσων προσπάθεια και η, με κάθε τίμημα, ευκολία. Επειδή αυτό γίναμε. Κι αυτό δεν αποτελεί ευθύνη αποκλειστικά μιας παράταξης.
Η γλωσσική μεταρρύθμιση Ράλλη χαιρετίστηκε ως το άκρον άωτον της προοδευτικότητας αν και προήλθε από έναν σκληροπυρηνικό της Δεξιάς. Ομοια και ο καταστροφικός νόμος-πλαίσιο του ΠαΣοΚ. Της ισοπέδωσης και της απάλειψης οποιασδήποτε ακαδημαϊκής ιεραρχίας, πειθαρχίας ή πνεύματος μαθητείας. Αποκτήσαμε όμως, διερωτώμαι, καλύτερη παιδεία, αξιολογότερους επιστήμονες ή δασκάλους, μιλάμε καλύτερα ελληνικά στα ΜΜΕ ή στο Κοινοβούλιο μετά από τόσες «επαναστάσεις»; Βελτιώθηκε, έστω κατ’ ελάχιστον, η εκφραστική ή αντιληπτική μας ικανότητα ευρύτερα; Είναι τα παιδιά μας εγκρατέστεροι ομιλητές της γλώσσας των προγόνων τους; Απαντήστε μόνοι σας. Απλώς καταντήσαμε μια κοινωνία της ραστώνης, των πενηντάρηδων συνταξιούχων, των επαναστατών χωρίς αιτία, των μαζοχιστών των καταστροφών, των αρνητών του αστικού πολιτισμού, των ατέρμονων όσο και ανερμάτιστων δικαιωμάτων αλλά όχι και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτά. Των «συνδικαλιστικών» κατακτήσεων και όχι του πνεύματος της μαθητείας. Κι έπειτα ήρθε ο Σπυρίδων-Αδωνις και τα δικά του «αρχαία»!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
