Η άλλη όψη των Πρεσπών

Μπορεί να εξοργίζει τους ακραίους και από τις δύο πλευρές των συνόρων και να προκαλεί έκπληξη σε όλους τους υπόλοιπους, αλλά το γεγονός είναι ότι η έναρξη της εφαρμογής της πολύκροτης Συμφωνίας των Πρεσπών την περασμένη εβδομάδα αποτελεί τη μόνη θετική εξέλιξη, την περίοδο αυτή, σε μια σπαρασσόμενη ευρωπαϊκή ήπειρο. Ποιος αλήθεια θα το ‘λεγε ότι μια μέρα τα Βαλκάνια, γνωστά ως η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, θα διέψευδαν τον εαυτό τους. Και όμως, τη στιγμή που το περιώνυμο Brexit βρίσκεται επί θύραις, η Γαλλία με την Ιταλία κονταροχτυπιούνται, η Καταλωνία απειλεί και πάλι την ενότητα του ισπανικού κράτους, οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης κηρύσσουν το μήνυμα του ευρωσκεπτικισμού και την ανάγκη επιστροφής στους καταστροφικούς εθνικισμούς του παρελθόντος, δύο χώρες που επί δεκαετίες βρίσκονταν στα μαχαίρια κατάφεραν να τα βρουν, έστω και αν όλοι δεν συμφωνούν σε αυτή την από πολλές πλευρές δύσκολη διευθέτηση, που είναι λογικό να θίγει ευαίσθητες εθνικές χορδές.

Η διαπίστωση αυτή δεν αποτελεί όμως συγχωροχάρτι για τον εντελώς απαράδεκτο τρόπο που ενήργησε η κυβέρνηση, τινάζοντας στον αέρα το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, για να φθάσει στον στόχο της. Μετατρέποντας έτσι ένα ζήτημα τεράστιας εθνικής σημασίας σε αντικείμενο κομματικής αντιδικίας, αν και γνώριζε τις εύλογες εθνικές ευαισθησίες που υπάρχουν στο ζήτημα αυτό. Ευαισθησίες που δεν επέτρεψαν άλλωστε τη λύση του όλα αυτά τα χρόνια, όταν μάλιστα υπήρξε η ακόμα καλύτερη πρόταση της «Νέας Μακεδονίας» του περίφημου Πακέτου Πινέιρο που απορρίφθηκε. Αλλά είναι φαίνεται η μοίρα των εθνικών μας θεμάτων να ακολουθούν μια αλληλουχία χαμένων ευκαιριών και πάντοτε οι λύσεις που προτείνονται να είναι χειρότερες από τις προηγούμενες.

Ετσι οι Πρέσπες, αντί να δώσουν την ευκαιρία να εκδηλωθεί η απαιτούμενη εθνική συναίνεση (καθώς μάλιστα είχε υπάρξει ήδη ευρεία διακομματική συμφωνία για τη σύνθετη ονομασία), συνέβαλαν στο κλίμα έντονης πολιτικής πόλωσης που επικρατεί την προεκλογική αυτή περίοδο. Πράγμα που δεν συνέβη όταν βαθμιαία αποκαταστάθηκαν ομαλές πολιτικές σχέσεις με τη Βουλγαρία. Μια χώρα με πολύ βαρύτερο ιστορικό παρελθόν με την Ελλάδα απ’ ό,τι τα αδύναμα Σκόπια. Ολοι οι πρωθυπουργοί, με πρώτο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δούλεψαν με συνέπεια για την αποκατάσταση των ελληνοβουλγαρικών σχέσεων και το πέτυχαν, επειδή υπήρξε συνέχεια από όλους στην προσπάθεια αυτή. Και λόγω του γνωστού εξ Ανατολών κινδύνου, που επέβαλλε την εξασφάλιση των βόρειων συνόρων μας. Ετσι σήμερα οι Ελληνες, αντί να κραυγάζουν «Τι ζητούν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία;», πηγαίνουν οι ίδιοι εκεί, είτε για να ανοίξουν επιχειρήσεις είτε για να βάλουν βουλγαρικές πινακίδες στα πολυτελή αυτοκίνητά τους, λόγω της χαμηλής φορολογίας. Να δούμε τώρα ποια συμφέρουσα ευκαιρία θα ανακαλύψουν για να «εισβάλουν» και στα Σκόπια, αγνοώντας προφανώς τον καταγγελλόμενο αλυτρωτισμό τους.