Ασυγχώρητη αβελτηρία

Την παρελθούσα Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη συνήλθε σε έκτακτη συνεδρίαση η ανώτατη  εκκλησιαστική αρχή, η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, το σύνολο δηλαδή των εν ενεργεία μητροπολιτών της.

Η έκτακτη Σύνοδος της Ιεραρχίας έχει την πρόσθετη ιδιαιτερότητα ότι, σύμφωνα με την ισχύουσα καταστατική νομοθεσία, σε αντίθεση με την τακτική, μπορεί να συζητήσει μόνο τα θέματα που τίθενται στην ημερησία διάταξη και συνεπώς τα μέλη της δεν μπορούν να προτείνουν και άλλα, ακόμη και κατεπείγοντα, προς συζήτηση.

Τα θέματα της έκτακτης Συνόδου της Ιεραρχίας ήταν την πρώτη ημέρα η συζήτηση επί των τελικών θέσεων της Εκκλησίας στο προσχέδιο συμφωνίας που πρότεινε η κυβέρνηση σε αυτήν, τη δεύτερη η εκλογή τριών μητροπολιτών σε αντίστοιχες κενές θέσεις και την τελευταία η εκλογή νέων, τριών τελικώς, βοηθών επισκόπων.

Αντιθέτως, το κατεπείγον θέμα της αναγνωρίσεως της Αυτοκεφαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, που είχε παραπεμφθεί από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, λόγω σπουδαιότητας, στη Σύνοδο της Ιεραρχίας, παραπέμφθηκε ad calendas graecas, διότι, τάχα μου, δεν είχε ακόμη γνωμοδοτήσει σχετικώς η αρμόδια Συνοδική Επιτροπή…

Είναι, όμως, προφανές ότι οι πραγματικοί λόγοι δεν είναι αυτοί, πολλώ δε μάλλον καθώς οι Συνοδικές Επιτροπές έχουν γνωμοδοτική μόνο αρμοδιότητα και η Ιεραρχία, ως η ανώτατη εκκλησιαστική αρχή, έχει το τεκμήριο της αρμοδιότητας και δεν έχει λόγο να περιμένει τη γνωμοδότηση ουδενός.

Συνεπώς, το θέμα δεν συζητήθηκε επειδή δεν περιελήφθη στην ημερησία διάταξη για δυσκόλως αποκρυπτόμενους λόγους μικροψυχίας έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου και προσωπικώς του οιακοστρόφου του.

Δεν επιθυμώ να γίνω μάντης κακών. Αλλά οφείλω να επισημάνω, για άλλη μια φορά, ότι η σχέση της Εκκλησίας της Ελλάδος με τη Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως είναι όλως ιδιόμορφη. Διότι περιλαμβάνει στους κόλπους της, πέραν των μητροπόλεων της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, που φθάνει μέχρι τη Λάρισα, και τις μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε Ηπειρο, Μακεδονία, Θράκη και στα νησιά του Αιγαίου, που της έχουν παραχωρηθεί, σε δίσεκτους χρόνους, «επιτροπικώς» και «εν τοις επί μέρους», προς διοίκηση με την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1928, τηρουμένου του ανωτάτου κανονικού δικαιώματος επί των επαρχιών αυτών στον Πατριαρχικό Οικουμενικό Θρόνο.

Συνεπώς, παρελκυστική τακτική για τόσο σοβαρά θέματα, που αφορούν την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία στο σύνολό της, όχι μόνο συνιστά, όλως επιεικώς, ασυγχώρητη αβελτηρία, αλλά είναι και επικίνδυνη για τις γενικότερες εξελίξεις στη χώρα μας και στην περιοχή μας.

Αλλά και διότι το γεροντικό πείσμα δεν αναιρεί τη λαϊκή σοφία πως «το γινάτι βγάζει μάτι».  Και ο νοών νοείτω…

Ο κ. Ιωάννης Μ. Κονιδάρης είναι ομότιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.