«10 year challenge»

Προσφάτως μια νέα μόδα κατέκλυσε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επρόκειτο για το τιτλοφορούμενο εις την αγγλικήν «10 year challenge» (ήτοι η πρόκληση των 10 ετών), το οποίο ουσιαστικώς προ(σ)καλούσε τα μέλη δημοφιλών social media να ανεβάσουν φωτογραφίες τού πώς ήταν τότε (δηλαδή πριν από 10 χρόνια) και του πώς είναι τώρα. Οπως μπορείτε να φανταστείτε (ή πολλοί από εσάς έχετε ήδη δει), οι πλατφόρμες γέμισαν με φωτογραφίες από μποτοξαρισμένα πρόσωπα και ρετουσαρισμένα σώματα ως απάντηση στην πρό(σ)κληση. Στόχος βέβαια να αποδειχθεί ότι τα δέκα χρόνια που πέρασαν όχι απλώς δεν «άγγιξαν» πολλούς και πολλές, αλλά αντιθέτως τους/τις έκαναν ακόμη καλύτερους/καλύτερες – σε αυτή τη μάχη του φωτογραφικού παρελθόντος με το παρόν πρωτοστάτησε μάλιστα πλήθος celebrities διεθνών αλλά και εγχώριων…

Μέσα στον φωτογραφικό ορυμαγδό τής (σε ουκ ολίγες περιπτώσεις) «πλαστικής» αειθαλούς τελειότητας, υπήρχαν και κάποιοι – φανερά λιγότεροι, είναι η αλήθεια, αλλά υπήρχαν – που ανέβασαν φωτογραφίες οι οποίες είχαν ως στόχο να περάσουν εντελώς διαφορετικά μηνύματα για το τότε και το τώρα: φωτογραφίες που έδειχναν πανέμορφες πολικές αρκούδες να παίζουν (στο τότε) με τα μικρά τους στους πάγους, και άλλες που αποτύπωναν (στο τώρα) αποστεωμένες αρκούδες να σέρνονται λίγο πριν από τον θάνατο επάνω σε ένα κομμάτι πάγου το οποίο σε λίγο ούτε καν θα υπάρχει. Φωτογραφίες από θεόρατα παγόβουνα της Αρκτικής που ελήφθησαν πριν από δέκα χρόνια και άλλες που σήμερα, δέκα χρόνια μετά, δείχνουν, στη θέση των παγόβουνων, μόνο θάλασσα. Φωτογραφίες από εκπληκτικούς ελέφαντες από τους οποίους σήμερα έχουν μείνει μόνο οι χαυλιόδοντες τούς οποίους κραδαίνουν ως τρόπαια λαθροθήρες.

Πολύ μελό, ίσως να πουν κάποιοι. Μπορεί να μοιάζει έτσι αλλά σίγουρα είναι ένα «10 year challenge» πιο ενδιαφέρον από εκείνο του καλύτερου «τραβήγματος» και της καλύτερης λιποαναρρόφησης της κάθε σταρλετίτσας (ή ακόμη και μεγάλης σταρ). Και πιο ουσιαστικό. Διότι αυτές είναι οι πραγματικές προκλήσεις που έχουμε όλοι μας να αντιμετωπίσουμε στα χρόνια που έρχονται. Και πρέπει να υπάρχουμε εμείς και ο πλανήτης που μας φιλοξενεί και τόσο πληγώνουμε καθημερινά ώστε να έχουμε την πολυτέλεια να ανεβάζουμε και σε 10 χρόνια τις (σίγουρα και πάλι αψεγάδιαστες) φωτογραφίες μας.

Διότι είναι σίγουρο ότι δεν προσέχουμε για να έχουμε στο μέλλον ένα ευπρεπές «σπίτι» εμείς και κυρίως τα παιδιά μας (από τους ισχυρούς της Γης που έχουν να ανταποκριθούν σε άλλες, προφανώς σημαντικότερες, προκλήσεις, ως τον καθένα μας που ρυπαίνει αλόγιστα). Εχοντας στον νου να γράψω αυτό το άρθρο, αναζήτησα ειδήσεις, μόλις των τελευταίων ημερών, που να αφορούν τα όσα κάνουμε για να καταστρέψουμε το περιβάλλον και τους υπόλοιπους «συγκατοίκους» μας στη Γη τους οποίους εντελώς εσφαλμένα θεωρούμε κατώτερους. Βρήκα τόσο πολλές – δεν ήταν άλλωστε καθόλου δύσκολο καθήκον αφού σχεδόν καθημερινά υπάρχουν αρνητικά νέα για το αύριο του πλανήτη μας. Ενδεικτικά θα σας αναφέρω μερικούς τίτλους: «Το 2018 ήταν το τέταρτο πιο θερμό έτος στα χρονικά», «Σύμφωνα με τις προβλέψεις, η δεκαετία 2014-2023 θα έχει τις υψηλότερες θερμοκρασίες από τότε που γίνονται μετρήσεις», «Εξακόσια είδη ζώων που ως σήμερα νομίζαμε ότι δεν κινδυνεύουν απειλούνται με εξαφάνιση», «Περισσότερα από 150 είδη μεγάλων ζώων κινδυνεύουν να εξαφανιστούν εξαιτίας της ανθρώπινης κατανάλωσης κρέατος». Αυτά, μόλις τις τελευταίες ημέρες. Είναι σίγουρο ότι μέχρι να δημοσιευθεί ετούτο το κείμενο θα έχουν βγει και άλλες, και άλλες, και άλλες τέτοιες ειδήσεις.

Ετσι λοιπόν μάλλον δεν είναι καθόλου μελό, ακόμη και αν ασχοληθούμε με μια μοδάτη σαχλαμαρίτσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να «επενδύσουμε» τον έστω και λίγο χρόνο μας ώστε να περάσουμε ένα μήνυμα για το περιβάλλον και τελικώς για τη δική μας επιβίωση. Για να ευαισθητοποιηθούμε λίγο περισσότερο οι ίδιοι και ίσως να ευαισθητοποιήσουμε και τους γύρω μας. Για να αποφασίσουμε να γίνουμε, έστω με αυτά τα λίγα που μπορεί ο καθένας μας, πιο συνειδητοποιημένοι κάτοικοι της Γης που μας φιλοξενεί και να μην της φερόμαστε λες και είναι εκείνη ο ανεπιθύμητος μουσαφίρης μας. Για να απαιτήσουμε συλλογικά και από τους μεγάλους του κόσμου να πράξουν τα δέοντα ώστε να αφήσουμε κάτι όρθιο στις επόμενες γενιές που δεν φταίνε σε τίποτα για τα όσα κάνουμε – και κυρίως για τα όσα δεν κάνουμε. Γιατί διαφορετικά, «να δεις τι σου ‘χω για μετά (από μια δεκαετία)»…