Πώς μπορείς να μιλήσεις για την τέχνη του Νίκου Μπάικα; Είναι σαν να θέλεις να βάλεις σε λόγια τα συναισθήματα που σε κυριεύουν όταν έρχεσαι σε επαφή με δυνατά, πρωτόγνωρα ερεθίσματα τα οποία δεν μπορείς να αναγνωρίσεις και να τακτοποιήσεις με σιγουριά στο νοερό σύμπαν των εμπειριών σου. Μοναδική και ανεπιτήδευτα πρωτότυπη, έχει τη δύναμη ενός σπάνιου φυσικού φαινομένου από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις αλλά ούτε και να εξηγήσεις μόνο με τη λογική και την παρατήρηση. Ισως γι’ αυτό νιώθεις να σε ελκύει με μια αδιόρατη αλλά επιτακτική δύναμη όπως ο μαγνητισμός σε τραβάει διαρκώς ερήμην σου προς το κέντρο της Γης.
Φταίει άραγε που ο ίδιος είναι επίσης «αόρατος», πεισματικά ή ίσως εμμονικά απών από κυκλώματα, παρέες ή την όποια προσπάθεια επεξήγησης και διασαφηνισμού τού εκ πρώτης όψεως ερμητικά κλειστού έργου του; Ενας Τζ. Ντ. Σάλιντζερ των εικαστικών, ο οποίος ωστόσο μάλλον προσπαθεί να διαφυλάξει την αυτονομία του έργου του από οποιονδήποτε βιογραφικό συνειρμό ή ιδεολογική αλλοίωση μπορεί να επιφέρει η δημόσια ανάληψη της κηδεμονίας του. Οι άχρονες συνθέσεις του Μπάικα διανύουν το ταξίδι τους στον χρόνο θέτοντας φιλοσοφικά ερωτήματα, κατ’ αρχάς για το ίδιο το μέσο της ζωγραφικής, στο οποίο ο ίδιος είναι αφοσιωμένος με τον ζήλο ιερομόναχου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
