Εκτός από μια στενή φιλία που ξεκινά από τα μαθητικά τους χρόνια, τη Σήλια Δραγούνη και την Αθανασία Κομνηνού τις συνδέει μια κοινή στάση ζωής, συνδεδεμένη με την απλότητα, τη λιτή πολυτέλεια και την ευεξία. Επομένως, η επαγγελματική τους συνεργασία, με το που εμφανίστηκε η κατάλληλη ευκαιρία, ήταν κάτι το αυτονόητο και φυσιολογικό. Σχεδιάστρια μόδας η πρώτη και interior designer η δεύτερη, καθώς επίσης και ιδιοκτήτρια ενός από τα πιο όμορφα θέρετρα στο νησί της Αντιπάρου, του Rooster, αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία μπουτίκ – μέσα στο ξενοδοχείο – γεμάτη από ρούχα που προτιμούν και οι ίδιες να φορούν. Μας μίλησαν για αυτή τους τη συνεργασία, αλλά και για όλες τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες, ενώ παράλληλα φωτογραφήθηκαν με μερικά από τα κομμάτια της συλλογής.
Φωτ.: Νίκος Βαρδακαστάνης
Σήλια Δραγούνη: «Θέλω να αξιοποιώ υφάσματα και ρούχα που ήδη υπάρχουν».
Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών στο Chelsea College of Arts στο Λονδίνο με μεταπτυχιακό στη μόδα από το παράρτημα του νεοϋορκέζικου Parsons School of Design στο Παρίσι, η Σήλια Δραγούνη διαθέτει μια πολύ ιδιαίτερη ματιά και αντίληψη για τη μόδα, ενώ οι τεχνικές της περιλαμβάνουν τη ζωγραφική πάνω στα υφάσματα, τα κεντήματα στο χέρι κ.ά. Φτιάχνει ρούχα one of a kind, προσαρμοσμένα στις ανάγκες των αφοσιωμένων πελατισσών της. Της μιλήσαμε λίγες ημέρες προτού ταξιδέψει για το Λος Αντζελες για να συμμετάσχει σε ένα ιδιαίτερο «market» για τις αρχές της βιωσιμότητας στη μόδα.
Μιλήστε μας για τη διοργάνωση στην οποία θα λάβετε μέρος.
«Πρόκειται για ένα market στο Λος Αντζελες που έχει να κάνει με τη βιωσιμότητα, κάτι που είναι στα άμεσα πλάνα μου. Oχι ότι δεν ασχολούμαι ήδη, αλλά θέλω να το εξελίξω ακόμα πιο πολύ και να μάθω όσο περισσότερα γίνεται. Θα συμμετάσχω με πιο casual ρούχα και διάφορα vintage, army jackets που μεταποιώ, κ.ά.».
Είναι όλο αυτό που περιγράφετε κάτι σαν αυτό που κάνετε για το Rooster;
«Ναι. Το project μας στην Αντίπαρο είναι μια συνεργασία τριών χρόνων, από τότε που άνοιξε το Rooster, η οποία προέκυψε από μια φιλία πολλών ετών που ξεκίνησε στο σχολείο. Ουσιαστικά, σχεδιάζω ρούχα για την μπουτίκ του resort. Ξεκίνησα με κομμάτια που ήταν διαφορετικά από εκείνα που έφτιαχνα για τις μαζικές συλλογές μου ή εκείνες που αποτελούν συνεργασίες για λογαριασμό άλλων χωρών και αγορών και απευθύνονται αλλού. Η φιλοσοφία του Rooster είναι υπέρ της βιωσιμότητας και περιλαμβάνει τον αγροτουρισμό, αλλά και τον σεβασμό για τον πλανήτη, πρακτικές που «δένουν» με τα ρούχα μου, τα οποία είναι όλα μοναδικά κομμάτια, βαμβακερά. Δεν μπορείς να βρεις τίποτα ίδιο στην μπουτίκ και όλα φτιάχνονται από παραδοσιακά υφαντά, κεντήματα, τραπεζομάντιλα, σεμεδάκια κ.λπ.».
Πόσο εύκολο είναι να τα βρίσκετε αυτά σε μεγάλο αριθμό; Φτιάχνετε και καινούργια, δικά σας;
«Γίνεται πραγματικά με πολύ κόπο. Πάω σε χωριά, σε σπίτια, χτυπάω πόρτες και τα ζητάω. Τα μισά είναι από δική μου συλλογή, από αυτά που έφτιαχνε η γιαγιά μου. Κάνω διαλογή. Υπάρχουν κάποια που είναι διαλυμένα, άλλα ανέγγιχτα. Θέλω να φτάσω στο σημείο να μη χρησιμοποιώ καθόλου καινούργιο ύφασμα, να μην κάνω παραγωγή. Θέλω να αξιοποιώ υφάσματα και ρούχα που ήδη υπάρχουν. Ολα αυτά, τα λεγόμενα είδη προικός, τα πρόσεχαν πολύ και είναι πάντοτε πολύ καλής ποιότητας. Σήμερα δεν βρίσκεις τέτοια υλικά. Επίσης, αρέσει πάρα πολύ στους ξένους να μαθαίνουν ότι τα κομμάτια είναι φτιαγμένα από τεχνίτες, στο χέρι. Ο κόσμος θέλει μια ιστορία πίσω από το ρούχο του και όχι να είναι του συρμού. Παρ’ όλο που και οι άλλες μου συλλογές, με τα κιμονό, τα μαγιό και τα prints με ινδιάνικα σύμβολα είναι από ανακυκλωμένο ύφασμα – από ανακυκλωμένα μπουκάλια –, και πάλι όμως γίνεται παραγωγή υφάσματος από την αρχή. Θέλω να το αλλάξω αυτό και να αξιοποιώ τα υπάρχοντα».
Αυτό είναι κάτι που μπορεί να λειτουργήσει; Πώς το βλέπουν οι πελάτισσές σας;
«Είναι πολλές εκείνες, φίλες και πελάτισσές μου, που δεν ψωνίζουν πια καινούργια ρούχα. Προτιμούν να κάνουν ανταλλαγές, μεταποιήσεις παλαιότερων κομματιών, κ.ά. Αυτό εγώ το έχω ξεκινήσει από το 2015, να αξιοποιώ ό,τι μπορώ. Ειδικά στη διάρκεια της COVID-19 και στους εγκλεισμούς έπαιρνα ό,τι υπήρχε μέσα στο σπίτι και τα έκανα ρούχα. Εραβα πολύ στο χέρι τότε ή ζωγράφιζα πάνω στα τζιν, έκανα κρόσσια. Θέλω να ασχοληθώ ακόμα περισσότερο με τις μεταποιήσεις. Αν, για παράδειγμα, μια κοπέλα έχει ένα τζιν που είναι παλιό, αλλά για κάποιους λόγους θέλει να το κρατήσει, μπορεί να μου το δώσει και να της το ανανεώσω. Μου έχουν φέρει φορέματα που έχω φτιάξει πριν από χρόνια και τους τα ανανέωσα».
Φωτ.: Νίκος Βαρδακαστάνης
Αθανασία Κομνηνού: «Προσπάθησα να μην παρέμβω καθόλου στο φυσικό τοπίο».
Αν και από το οικογενειακό της περιβάλλον προοριζόταν να ασχοληθεί με τη ναυτιλία, η Αθανασία Κομνηνού από μικρή είχε ονειρευτεί και την ενασχόλησή της με τον τομέα του τουρισμού και τη δημιουργία ενός δικού της χώρου φιλοξενίας. Σπούδασε interior design, εργάστηκε κάποια στιγμή ως δημοσιογράφος σε διεθνή τίτλο μόδας και μόλις πριν από περίπου μία πενταετία – το ξενοδοχείο άνοιξε πριν από τρία χρόνια – αποφάσισε να υλοποιήσει την παιδική της επιθυμία. Στο μεταξύ, είχε καταλήξει στον τόπο που θα γινόταν το προσωπικό της καταφύγιο, την Αντίπαρο, έτσι δημιούργησε εκεί το Rooster, δίπλα στο εξοχικό της και πάνω από την παραλία Λειβάδια. Μόλις έναν χρόνο αφότου άνοιξε, το Rooster κατέλαβε μία θέση ανάμεσα στα 42 καλύτερα ξενοδοχεία του κόσμου σύμφωνα με τα Hotel Awards 2022 του «National Geographic», ενώ μεγάλα διεθνή Μέσα όπως «Condé Nast» και «Financial Times» το έχουν σχολιάσει με διθυράμβους.
Εχετε εργαστεί σε περιοδικό μόδας στο παρελθόν. Από εκεί προέκυψε η αγάπη σας για το ρούχο και η συνεργασία σας με τη Σήλια Δραγούνη;
«Ταιριάζουν πολύ η φιλοσοφία και το lifestyle μας με τη Σήλια και αυτά βγαίνουν προς τα έξω, ειδικά όταν η δουλειά σου είναι δημιουργική. Είχα πάντοτε μεγάλη αγάπη για τη μόδα, αν και στο περιοδικό ασχολιόμουν με το interior design, το οποίο και σπούδασα».
Οπότε φαντάζομαι και την όλη διακόσμηση του χώρου την έχετε επιμεληθεί εσείς. Ποιο είναι το στυλ που έχετε επιλέξει;
«Δεν είναι συγκεκριμένο, αλλά κάτι το εντελώς δικό μου: πράγματα από ταξίδια μου, αντικείμενα από την παιδική μου ηλικία που είναι γεμάτα αναμνήσεις, αναφορές στην Ελλάδα, αλλά όχι κλισέ, και πάντοτε με γνώμονα τη βιωσιμότητα. Χρησιμοποίησα φυσικά υλικά: πέτρα, ξύλο, ψάθα. Προσπάθησα να μην παρέμβω καθόλου στο φυσικό τοπίο. Την παραλία μπροστά από το Rooster, για παράδειγμα, που την αγαπώ πολύ, γιατί εκεί είναι και το εξοχικό μου, την έχω αφήσει εντελώς ελεύθερη. Δεν θα χαλούσα ποτέ μια παραλία για να βάλω ξαπλώστρες. Βρήκα ψάθινες καρέκλες που γίνονται ένα με την άμμο και τις τοποθετούμε στην παραλία όσο είναι εκεί ο πελάτης. Μόλις φύγει τις μαζεύουμε».
Εκτός όμως από την μπουτίκ και την παραλία, έχετε δώσει μεγάλη έμφαση στο wellness και στον αγροτουρισμό. Είναι πράγματα που είναι σημαντικά για εσάς;
«Με το που πατάω το πόδι μου στην Αντίπαρο, τα πάντα αλλάζουν, είτε είναι χειμώνας είτε καλοκαίρι. Ηθελα να νιώσουν αυτό το αίσθημα και οι επισκέπτες στο Rooster, οπότε προσφέρουμε ένα retreat ευεξίας. Η φάρμα μας, εκτός από το ότι μας δίνει πολλές από τις πρώτες ύλες των πιάτων μας, παρέχει τη δυνατότητα και στους πελάτες μας να έρθουν σε επαφή με τα τοπικά προϊόντα και τη φύση του νησιού. Εφέτος θα βγάλουμε δικό μας λάδι, ενώ ήδη συνεργαζόμαστε με διπλανό αγρόκτημα παραγωγής ελαιολάδου και διοργανώνουμε olive tastings. Είναι κρίμα να έχουμε τέτοιον φυσικό πλούτο και να μην τον αναδεικνύουμε».
Φωτ.: Νίκος Βαρδακαστάνης
