Αν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει «κλιματική αλλαγή», η εφετινή καταστροφή της χώρας μας από τις πυρκαγιές θα είχε μια κάποια πανάκριβη και πικρή χρησιμότητα: θα έκανε κατανοητό το ποιος είναι ο αληθινά μεγάλος κίνδυνος που ο πλανήτης έχει μπροστά του τα επόμενα χρόνια. Θα συμβεί αυτό; Είναι δύσκολο να το πεις. Κυρίως γιατί αυτή η κατανόηση δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Τι έρχεται στο μυαλό μας όταν ακούμε τον όρο «κλιματική αλλαγή»; Κάποιοι σκέφτονται παγόβουνα να λιώνουν. Κάποιοι τη θερμοκρασία του πλανήτη να ανεβαίνει. Κάποιοι πυρκαγιές στον Αμαζόνιο που δεν σβήνουν ποτέ. Κάποιοι απλά δεν καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Σου λένε, ειδικά αν είναι μεγάλοι άνθρωποι, πως το κλίμα πάντα αλλάζει και πως τα ακραία φαινόμενα δεν είναι και τίποτα καινούργιο. Σου μιλάνε για καλοκαίρια με καύσωνες που έχουν ζήσει ή για χειμώνες με χιονοθύελλες που τους έχουν διηγηθεί γονείς και παππούδες. Σου εξηγούν θυμόσοφα πως «όλα κάνουν κύκλους», πως «αυτό που λέμε «κλίμα» στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ σταθερό», πως «χρόνια τώρα οι καιρικές ακρότητες προκαλούν θεομηνίες». Είναι πολλοί αυτοί που δεν έχουν αντίληψη της κλιματικής αλλαγής και θεωρούν τον όρο ένα ακόμα φανταχτερό λογοπαίγνιο – το ίδιο πιστεύουν και για το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» π.χ. που τους μοιάζει εξίσου δυσνόητο. Γενικά οι άνθρωποι δυσκολεύονται να καταλάβουν ό,τι νομίζουν πως δεν έχει άμεση επίπτωση στην καθημερινότητά τους – μάλιστα, ακόμα χειρότερα, πολλοί άνθρωποι θεωρούν πως σε αυτή την καθημερινότητα υπάρχει χώρος και για καταστροφές και για τραγωδίες από τις οποίες «χρειάζεται να μας φυλάει ο Θεός, που μας δοκιμάζει». Οι άνθρωποι είναι ευκολότερο να πιστέψουν πως τις φωτιές π.χ. τις βάζουν ξένοι πράκτορες και οικοπεδοφάγοι, παρά να δεχθούν ότι είναι αποτέλεσμα του καύσωνα που προκαλεί η υπερθέρμανση του πλανήτη. Και το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό: στη Γερμανία για παράδειγμα, το Κόμμα των Πρασίνων προσπαθεί να καλλιεργήσει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μια κάποια οικολογική συνείδηση. Οταν ο στόχος ήταν λόγου χάριν τα πυρηνικά εργοστάσια, οι αντιδράσεις ήταν πολλές και στοχευμένες. Οταν από την άλλη η συζήτηση αφορά το κλίμα, η προσοχή των Γερμανών σε αυτή είναι σαφώς μικρότερη: η Γερμανία δεν έχει στόλο πυροσβεστικών αεροπλάνων και όπου τέτοια υπάρχουν, υπάρχουν γιατί έχουν μεριμνήσει τα τοπικά κρατίδια. Και αυτό συμβαίνει σε μια χώρα που οι Πράσινοι γίνονται σιγά-σιγά πολιτική δύναμη με κυβερνητική δυναμική. Παράδοξο σίγουρα. Αλλά όχι ανεξήγητο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
