Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η 31η Αυγούστου καθιερώθηκε ως νέα Διεθνής Ημέρα Ανθρώπων με Αφρικανική Καταγωγή, με τον εορτασμό να ξεκινά για πρώτη φορά από εφέτος· έναν εορτασμό με έντονο συμβολικό χαρακτήρα, ειδικά μια εποχή σαν τη δική μας που το θέμα του φυλετικού ρατσισμού, έπειτα και από πολλά περιστατικά βίας με θύματα μαύρους, έχει προκαλέσει εκ νέου συζητήσεις. Πόσο, αλήθεια, επί της ουσίας είναι αυτές οι διεθνείς ημέρες, οι πορείες και οι διαμαρτυρίες: Συμβάλλουν πράγματι στη βελτίωση της κατάστασης ή απλώς λειτουργούν ως άλλοθι για τους πιο ευνοημένους πολίτες του Δυτικού κόσμου που κατεβαίνοντας για λίγες ώρες στον δρόμο προσθέτουν πόντους στο αντιρατσιστικό-ακτιβιστικό προφίλ τους και διασκεδάζουν τις όποιες τύψεις τους;
Ανατρέχοντας στη διαχρονική τραγωδία της μαύρης φυλής και αναζητώντας απόψεις με ουσία, δεν θα μπορούσαμε να μη σταθούμε και στις συνεντεύξεις της Ναντίν Γκόρντιμερ, της νοτιοαφρικανής συγγραφέως που αντιμετώπισε με γενναιότητα το καθεστώς του Απαρτχάιντ. Σήμερα συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από τις 3 Οκτωβρίου 1991, οπότε και βραβεύθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Η Γκόρντιμερ δεν είναι πια μαζί μας, πέθανε ήσυχα στον ύπνο της, στο σπίτι της στο Γιοχάνεσμπουργκ, τον Ιούλιο του 2014 σε ηλικία 91 ετών. Το παράδειγμα της ζωής μας μας εμπνέει όμως ακόμα, μας οδηγεί να σκεφτούμε ψύχραιμα και μεγαλόψυχα, να αναζητήσουμε το δίκαιο αποφεύγοντας τις μονομερείς προσεγγίσεις και να ονειρευτούμε έναν κόσμο ουσιαστικής ισότητας και δικαιοσύνης. Οπως είχε πει η ίδια: «H άποψή μου για τον ρατσισμό είναι μία. Είναι κακός. Δεν χωρεί συζήτηση». Τόσο απλά!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
