Στο πρόσφατο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που έγινε στα μέσα του περασμένου μηνός στο Αμστερνταμ και στο οποίο μετείχε ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, εγκρίθηκε το καθιερωμένο ψήφισμα με τις θέσεις του κόμματος για την κατάσταση των πραγμάτων στην Ευρώπη. Είναι ένα σύντομο κείμενο των δύο σελίδων, που με γραφιστικά κόλπα το έχουν ανοίξει στις τέσσερις, και φέρει τον φιλόδοξο τίτλο «Εκκληση για την Προοδευτική Κινητοποίηση στην Ευρώπη και Παραπέρα» (in Europe and Beyond, στο πρωτότυπο).
Στη δεύτερη σελίδα του διαβάζουμε το εξής: «Οι μετανάστες όλο και πιο πολύ ποινικοποιούνται και χρησιμοποιούνται σαν αποδιοπομπαίος τράγος για κοινωνικές και οικονομικές δυσκολίες και για να δικαιολογήσουν πολιτικές διακρίσεων». Είναι αξιέπαινο οπωσδήποτε ότι οι φιλοδοξίες των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών για την προοδευτική αφύπνιση εκτείνονται και πέραν των γεωγραφικών ορίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προτού όμως υποδείξουν λύσεις θα έπρεπε να καταλάβουν ποιο είναι το πρόβλημα.
Η ερώτηση που θα ήθελα να θέσω στον κ. Ανδρουλάκη είναι αν θα μπορούσε να πουλήσει στους ψηφοφόρους στην Κρήτη αυτό που συναποφάσισαν οι Σοσιαλιστές της Ευρώπης. «Ακούστε, παιδιά», θα μπορούσε να τους πει, «δεν φταίνε οι μετανάστες, ας μη τα βάζουμε μαζί τους. Δεν υπάρχει πρόβλημα αν ξαφνικά στην παραλία του χωριού σας αποβιβαστούν 500 ταλαίπωροι Σουδανοί. Υπάρχει; Ας μην υπερβάλλουμε τώρα! Τα πραγματικά προβλήματα είναι η ακρίβεια και η φτώχεια, για να σας αποσπάσουν όμως την προσοχή από αυτά ποινικοποιούν τους φουκαράδες τους μετανάστες».
Φυσικά, το λέω με τα δικά μου λόγια, εκείνος ας το πει με τον δικό του τρόπο. Τολμάει όμως να το πει και μάλιστα σε ανθρώπους που δεν θέλουν ούτε καν μόνιμες εγκαταστάσεις στο νησί τους για την κράτηση των παράνομων μεταναστών; Πολύ αμφιβάλλω, αν και είναι πανθομολογούμενο ότι η παλικαριά δεν λείπει από τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ.
Χρησιμοποιώ την υποθετική περίπτωση του κ. Ανδρουλάκη για να δώσω μια ιδέα του μεγέθους της απόστασης που χωρίζει την ιδεολογία από την πραγματικότητα. Στη συγκεκριμένη διατύπωση της θέσης του ΕΣΚ για το Μεταναστευτικό νομίζω ότι εντοπίζεται ο λόγος για τον οποίο η Κεντροαριστερά βρίσκεται σε κρίση ανά την Ευρώπη, ενώ η Ακροδεξιά ενισχύεται απειλητικά και ο κίνδυνος να τη δούμε να αναλαμβάνει την κυβέρνηση σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες είναι πολύ σοβαρός.
Εννοώ τη χαρακτηριστική της τάση να μη βλέπει το πρόβλημα όταν δεν τη βολεύει, αλλά να στρέφει την προσοχή στις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος – που, ευτυχώς, βρίσκονται πολύ μακριά και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτές. Οταν ένα κομμάτι της πόλης σου μεταβάλλεται σε γκέτο αποκλήρων, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό στην οικονομική και κοινωνική ζωή, οι κάτοικοι ρωτάνε τι κάνει η κυβέρνησή τους για να τους προστατεύσει, όχι τι κάνει για να υποχρεώσει τους ιμπεριαλιστές να σταματήσουν τους πολέμους.
Το πρόβλημα του ψηφοφόρου δεν είναι αν σκοτώνονται στην Αφρική ή την Ασία, είναι ότι η Ασία και η Αφρική τού έρχονται στο σπίτι απρόσκλητες και αναστατώνουν τον τρόπο με τον οποίο έχει συνηθίσει να ζει. Δεν θα διαφωνήσω ότι αυτή η στάση είναι μικρόψυχη και εγωιστική, εν προκειμένω όμως δεν είναι αυτό που έχει σημασία, εφόσον μιλάμε μέσα στο πλαίσιο μιας σύγχρονης, μαζικής δημοκρατίας, στην οποία η κάθε ψήφος μετράει το ίδιο.
Ετσι είναι η πλειονότητα των συνανθρώπων: βάζουν τη βολή της καθημερινότητάς τους πάνω από το πραγματικό δράμα του ανθρώπου που αναγκάζεται (ας μην το ξεχνάμε αυτό) να μεταναστεύσει σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Σημασία έχει, λοιπόν, πώς αντιμετωπίζουμε πολιτικά τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, όχι πώς τη χαρακτηρίζουμε. Με τη στάση που υιοθετούν έναντι του προβλήματος, οι Σοσιαλιστές δεν το αντιμετώπιζουν. Το παρακάμπτουν σαν να μην υπάρχει και έτσι αφήνουν τον δρόμο ανοιχτό στην Ακροδεξιά. Τουλάχιστον, όμως, θα είναι εντάξει με τη συνείδησή τους, ελπίζω…
ΔΥΟ ΣΤΑ ΤΡΙΑ
Η «ρεαλιστική πράσινη μετάβαση» της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ό,τι κι αν είναι αυτό τέλος πάντων…) δεν κινδυνεύει, μην ανησυχείτε! Τη στηρίζει προσωπικώς με το κύρος του ο Κώστας Τσιάρας, ο οποίος την περασμένη εβδομάδα μετείχε στο συμβούλιο των ομολόγων του υπουργών στις Βρυξέλλες με αντικείμενο τη λεγόμενη πράσινη αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής αγροτικής οικονομίας.
Ο κ. Τσιάρας επεσήμανε στους ομολόγους του τις τρεις προϋποθέσεις για την πράσινη μετάβαση. Να είναι εφαρμόσιμη στην πράξη, κατ’ αρχάς, με κανόνες που μειώνουν τον διοικητικό φόρτο, έπειτα πρέπει να επιβραβεύει τον εναρμονισμένο (sic) αγρότη και, τέλος, να αποδίδει μετρήσιμα οφέλη για το περιβάλλον. Τα δύο από τα κριτήρια αυτά εμείς τα έχουμε ήδη! Εκμηδενίσαμε τον διοικητικό φόρτο.
Στον ΟΠΕΚΕΠΕ, λ.χ., ο καθένας δήλωνε ό,τι ήθελε, χωρίς κανένα έλεγχο. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίσαμε επίσης μετρήσιμα οφέλη για το περιβάλλον, δεδομένου ότι μια Φεράρι ή μια Τζάγκουαρ επιβαρύνει το περιβάλλον λιγότερο από όσο δεκαπέντε Φιατάκια. Υστερούμε, δυστυχώς, στο δεύτερο, δηλαδή την επιβράβευση των σωστών αγροτών, που συμμορφώνονται με τους νέους κανόνες. Θα τα καταφέρουμε όμως και σε αυτό…
