Η αρχαία ελληνική σκέψη δείχνει αμέριστη εμπιστοσύνη στον λόγο: στην ανθρώπινη λογική και στη γλωσσική της ανάπτυξη και αποτύπωση. Ο αρχαιοελληνικός στοχασμός απομακρύνθηκε σταδιακά (ποτέ όμως απόλυτα) από τη συμβολική γλώσσα του μύθου και συγκρότησε μια λογικά αρθρωμένη εικόνα του κόσμου· παράλληλα, ο λόγος υποστήριξε τις γνωστικές κατακτήσεις της κοινωνίας αλλά και τη θεσμική οργάνωση της καθημερινής ζωής. Και ο Αριστοτέλης είναι αναμφισβήτητα ο ανυπέρβλητος δάσκαλος του ορθού λόγου, της συστηματικής ανάπτυξης των συλλογισμών, της λογικής δόμησης της γνώσης, της διαύγασης κάθε πλευράς των σχέσεων του ανθρώπου με τον κόσμο και την κοινωνία. Συγχρόνως, η φιλοσοφική του σκέψη αναδεικνύει την κριτική λειτουργία του λόγου και τη συνειδητοποίηση των γνωστικών του ορίων.
Με αυτό το πνεύμα ο Αριστοτέλης εκτείνει την έρευνά του σε εύρος αξιοθαύμαστο. Ασχολείται με θέματα φυσικής, κοσμολογίας, μετεωρολογίας, ανθρωπολογίας και ψυχολογίας, ζωολογίας και φυτολογίας. Ως αληθινός εραστής της σοφίας πιστεύει ότι κάθε φυσικό φαινόμενο, όσο μικρό και ασήμαντο κι αν φαίνεται, δικαιούται την επιστημονική προσέγγιση που θα το αναδείξει οπωσδήποτε θαυμαστό και ωραίο. Ετσι, τόσο η φύση όσο και η κοινωνία κερδίζουν αμέριστο το ενδιαφέρον της ερευνητικής του ματιάς, και ο ίδιος ο λόγος, σε ποικίλες εκφάνσεις του, γίνεται αντικείμενο έρευνας. Η έξοχη αριστοτελική Ρητορική μελετά ειδικότερα τον δημόσιο λόγο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
