Θα τολμούσα να πω πως είναι ο πλέον αδικημένος έλληνας συνθέτης όσον αφορά τις συνήθεις αξιολογικές ταξινομήσεις. Εννοώ πως όταν κάποιος – σε ραδιόφωνο ή σε κάποιο άρθρο – αναφέρει έξι-επτά μεγάλους συνθέτες μας θα πρέπει να φτάσει ο κατάλογος στο δέκα ή στο δώδεκα για να τον συμπεριλάβει. Μικρό το κακό. Δεν γράφουν οι κατάλογοι την Ιστορία, τη γράφουν τα τραγούδια και μόνο αυτά.
Στον Γιάννη Σπανό χρωστάμε τρία πράγματα. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι πως έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη της μελωδίας στο ελληνικό τραγούδι. Ατόφιο χάρισμα με γκάμα που δεν τη συναντάμε σε άλλους συνθέτες, αρκεί να αναλογιστούμε πως είναι ο συνθέτης της «Αλάνας», της «Μαρκίζας», της «Οδού Αριστοτέλους» και πολλών σπουδαίων λαϊκών τραγουδιών, αλλά και ο συνθέτης του «Σαν με κοιτάς» και του «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
