Το επόμενο πρόβλημα με την τεχνητή νοημοσύνη που αρχίζει μόλις τώρα να αναδύεται δεν είναι ιατρικής φύσης αλλά περισσότερο σχετίζεται με την ηθική. Τα πακέτα της δουλεύουν τόσο καλύτερα όσο περισσότερο «ταΐζονται» με προσωπικά δεδομένα. Στη Νότια Κορέα για τους ασθενείς σε κατ’ οίκον περιορισμό, οι αρχές δέχονταν στοιχεία ακόμη και από τους γείτονές τους για τις κινήσεις τους πριν και μετά την ασθένειά τους. Στην Ταϊβάν, που θεωρήθηκε παγκόσμια ένα πρότυπο χώρας για την έγκαιρη αντιμετώπιση του ιού, οι πολίτες παρακολουθούνταν για τις μετακινήσεις τους από τα δεδομένα των κινητών τους τηλεφώνων.
Και ένα ακόμη πρόβλημα που συζητείται πολύ λιγότερο είναι η λεγόμενη πόλωση στη συμπεριφορά των πακέτων. Μπορεί δηλαδή με κάποιες ανεπαίσθητες επεμβάσεις να χειραγωγηθούν ως προς τα αποτελέσματά τους. Από το να κάνουν διακρίσεις μεταξύ ομάδων πολιτών, όπως γηγενείς, μετανάστες, άστεγοι, εξαρτημένοι, μέχρι το πλέον δραματικό, να βγάζουν αυτόματα αποφάσεις για το ποιος θα έχει προτεραιότητα στη ζωή και, κατά συνέπεια στον θάνατο, όταν τα πράγματα ζορίσουν.
Ολα τα παραπάνω δίνουν μια αμυδρή μόνον ιδέα για το ποια προβλήματα, πέρα από τα οικονομικά, έχει δημιουργήσει η επιδρομή του νέου αυτού ιού αλλά και η ανάγκη για τη χρήση «όπλων» μεγάλου διαμετρήματος. Και μάλιστα πολλών για πρώτη φορά. Μπορούν όμως οι υπολογιστές να γίνουν οι Terminators για τον ιό που έχει κοστίσει τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους έως τώρα;
Τέλος, θα πρέπει να γίνει κατανοητό από τα παραπάνω πως είναι αρκετά αφελές το να ερωτώνται αυτή τη στιγμή τα μέλη της Επιτροπής Υγείας για το τι προβλέπουν. Διότι ξέρουν και αυτοί τόσα λίγα προς το παρόν.
