Ας πούμε πως ήταν μια επίδειξη εθνικόφρονος ισχύος με την (αχρείαστη) ούγια ενός κομματικού σποτ. Ιδωμένη έτσι, όμως, η πτήση των έξι Rafale πάνω από την Ακρόπολη χάνει την ουσία της. Και η ουσία συμπυκνώνεται σε ένα ερώτημα: Αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, τότε οι εξοπλισμοί τι είναι; Ενα ιντερμέδιο λίγο μετά την ειρήνη και πριν από τη σύγκρουση ή η διπλωματία αλλιώς;
Ενισχύοντας την αποτρεπτική της δύναμη, λέει μια σχολή, η χώρα υποτίθεται πως ενισχύει και τη διαπραγματευτική. Αλλιώς σου μιλάει κάποιος όταν έχεις στη διάθεσή σου μια αξιόπιστη πολεμική μηχανή κι αλλιώς όταν η άμυνά σου μπορεί να διαλυθεί με το πρώτο φύσημα του ανέμου. Είναι άλλο να πετάς με Rafale και άλλο με ιπτάμενα απομεινάρια του 20ού αιώνα. Και είναι διαφορετικό να πλέεις με σύγχρονες φρεγάτες και διαφορετικό με γκρίζες λαμαρίνες που έχουν περαστεί από τους ναύτες πολλά χέρια χρώμα ξανά και ξανά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
