καθηγήτρια Βάνα Νικολαΐδου κοινοποίησε στο Facebook ένα σχόλιο το οποίο χαρακτήριζε ως φασιστικές τις ύβρεις που ακούστηκαν στις διαδηλώσεις μετά την τραγωδία των Τεμπών. Η άποψή της ενόχλησε μια φοιτητική παράταξη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που, κατά τα λοιπά, αγωνίζεται για την επαναφορά του ασύλου, το οποίο προστατεύει, υποτίθεται, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Μέλη αυτής της παράταξης εισέβαλαν στο μάθημά της, άνοιξαν πανό και επιδόθηκαν σε πράξεις τραμπουκισμού εναντίον της καθηγήτριας. Ας υποθέσουμε ότι τη στιγμή της εισβολής στο μάθημα παρενέβαινε η πανεπιστημιακή αστυνομία. Τι πιστεύετε ότι θα συνέβαινε; Θα σας πω. Θα παρακολουθούσαμε σκηνές από σαλούν της Αγριας Δύσης, χωρίς το πιάνο. Αν τώρα οι αστυνομικοί κέρδιζαν το ματς, την επομένη θα είχαμε συγκεντρώσεις στα Προπύλαια, τον Φίλη και τον Ραγκούση σε έκσταση και τον Βαρουφάκη έτοιμο για απεργία πείνας. Και φυσικά στα social θα έτρεχε η συζήτηση για τον αυταρχισμό στα πανεπιστήμια, τον ολοκληρωτισμό του καθεστώτος Μητσοτάκη και πάει λέγοντας. Αν το αποτέλεσμα ήταν υπέρ των φοιτητών, δηλαδή αν οι αστυνομικοί τις έτρωγαν, δεν θα ακούγαμε και πολλά. Θα έβγαινε ο Θεοδωρικάκος στα κανάλια και θα άρχιζε τα παράπονα. Τώρα παρατηρούμε κάτι που στην ουσία του είναι εξωφρενικό. Η καθηγήτρια δέχεται μηνύματα συμπαράστασης, αλλά όχι καθολικά. Δεν έχει βγει στο σύνολό της η πανεπιστημιακή κοινότητα να καταδικάσει τους τραμπουκισμούς και να διατρανώσει τη βούλησή της απέναντι στους φασίστες χούλιγκαν. Ομοίως, η αντιπολίτευση, ειδικά η αξιωματική, σφυρίζει αδιάφορα. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό των τραμπούκων, αλλά έχουν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν ότι η δράση τους, κατά κάποιον τρόπο, καλύπτεται πολιτικά.
Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην αστυνόμευση των πανεπιστημίων. Είναι βαθύτερο. Γιατί η μη αντίδραση στους τραμπούκους από τη μια δηλώνει πολιτική κάλυψη και από την άλλη φόβο. Η καθηγητική κοινότητα σιωπά γιατί δεν θέλει να βρεθεί εκεί που βρέθηκε και ο πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου: σε μια καρέκλα με την ταμπέλα κρεμασμένη στον λαιμό. Αν δεν αντιδράσει η πανεπιστημιακή κοινότητα, το απόστημα δεν πρόκειται να σπάσει, θα συσσωρεύει πύον. Αν καθηγητές και φοιτητές σταθούν απέναντι στους τραμπούκους, τότε υπάρχει και η ελπίδα για να τους δείξουν και την πόρτα. Κάθε χρόνο γίνονται δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, κινητοποιήσεις με την ατζέντα των τραμπούκων. Δεν έχει γίνει ούτε μια συγκέντρωση, ένα πανεπιστημιακό συλλαλητήριο, για να μετρηθούν και όσοι στέκονται απέναντί τους. Οι δηλώσεις καταδίκης δεν αρκούν. Αν όμως η πλειοψηφία των φοιτητών της Φιλοσοφικής εξέφραζε έμπρακτα την αποστροφή της, ενδεχομένως το μήνυμα να ήταν πιο ισχυρό από όσο φανταζόμαστε. Θα με ρωτήσετε αν περιμένω από τα κορίτσια της Φιλοσοφικής να σταθούν απέναντι στους φασίστες. Ε, λοιπόν, ναι, θα το περίμενα. Ναι, το ξέρω ότι τα περισσότερα παιδιά κοιτάζουν τις σπουδές τους, δεν θέλουν φασαρίες, ούτε να βρεθούν με ανοιγμένο κεφάλι, στοχοποιημένα μέσα στην ίδια τη σχολή τους. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει κάπως να δράσουν και να αντιδράσουν. Εστω να φωνάξουν. Γιατί αυτό που τους διδάσκουν οι τραμπούκοι είναι πώς να σιωπούν και να σκύβουν το κεφάλι ακόμα και στον βιασμό της φοιτητικής ζωής. Η λύση σε αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να επιβληθεί από πάνω. Δεν θα την φέρει ο αστυνομικός, θα πρέπει να την επιβάλει ο φοιτητής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
