Το περίφημο «ultra vires» (πληθυντικός του «vis» – δύναμη / «πέραν της νομίμου εξουσίας») εκστομίστηκε λοιπόν. Αυτή η προειδοποιητικώς υφέρπουσα στο παρελθόν «απειλή» που δεν είχε ποτέ, μέχρι την περασμένη Τρίτη, αποτολμηθεί να υλοποιηθεί, ενεργοποιήθηκε. Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας (ΟΣΔ) με την πολυαναμενόμενη απόφασή του, η οποία δημοσιεύθηκε στις 5 Μαΐου, απεφάνθη ότι η αγορά ομολόγων των κρατών-μελών της Ενωσης από την ΕΚΤ συνιστά μέτρο (εν μέρει) παραβιάζον τον Γερμανικό Θεμελιώδη Νόμο – αντισυνταγματικό με άλλα λόγια. Απόρροια αυτής της δικαιοδοτικής κρίσης: το ανίσχυρο εντός της γερμανικής έννομης τάξης αλλά και η απαγόρευση που απευθύνεται προς κάθε γερμανικό θεσμικό κρατικό όργανο (κυρίως εν προκειμένω προς την Bundesbank) να συμμετέχει στο πρόγραμμα της ΕΚΤ. Κοινώς, φαινομενικά έστω, εν δυνάμει δυναμίτης στα θεμέλια της ευρωζώνης και της Ενωσης κατ’ επέκταση – με μη δυνάμενη να αποκλεισθεί αρνητική κανονιστική ακτινοβολία και σε σχέση με τα προσφάτως αποφασισθέντα σε ενωσιακό επίπεδο μέτρα για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας.
Η απόφαση (κάποιοι τη χαρακτηρίζουν ήδη πιθανώς μοιραία για την προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας) έχει δύο άξονες συνεπειών, έναν σχετιζόμενο με τις δημοσιο-νομικές/οικονομικές της επιπτώσεις και έναν έτερο αφορώντα τις βαθιά πολιτικές, θεσμικές και ταυτοτικές εν τέλει διαστάσεις της «κοινής(;)» (άραγε προσεγγίζεται από όλους ως τέτοια;) ευρωπαϊκής προοπτικής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
