Με την έγκριση της συνθήκης των Πρεσπών άρχισε μια άτυπη προεκλογική περίοδος. Τη χαρακτηρίζει η έντονη πολιτική αντιπαράθεση. Η κυβέρνηση ενδιαφέρεται πια σχεδόν αποκλειστικά πώς θα ενδυναμώσει την εξουσία της και θα αποφύγει ένα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Η αντιπολίτευση, με κύριο στόχο την εκλογική επιτυχία, έχει ανακοινώσει ένα πρόγραμμα υποσχέσεων και αποφεύγει τις συζητήσεις για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να μην προκαλέσει αντιδράσεις. Το πλατύ κοινό ζει σε αβεβαιότητα, ανασφάλεια, αδυναμία προσανατολισμού και άγνοια. Οι μεταρρυθμίσεις το ανησυχούν. Αμφισβητείται το όφελός τους. Αποτέλεσμα είναι η επικράτηση ενός λαϊκισμού που ζητεί το άμεσο όφελος και είναι δύσπιστο σε μακρόχρονες προσπάθειες. Η χώρα έχει καθηλωθεί σε μια αδιέξοδη εσωστρέφεια.
Κύριο θέμα είναι η πορεία της οικονομίας. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι πέτυχε ένα τεράστιο βήμα προόδου. Οτι έληξε η μνημονιακή περίοδος και πλέον είμαστε ελεύθεροι να σχεδιάζουμε την πολιτική μας. Η ουσιαστική αλήθεια είναι όμως ριζικά διαφορετική. Εληξε βέβαια η εποχή των μνημονίων, αλλά όχι οι σκληρές δεσμεύσεις. Η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει να επιτυγχάνει κάθε χρόνο πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060. Προφανώς η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση μέχρι το 2022. Θα συνεχίσει με κάποιας μορφής εποπτεία μέχρι το 2060, όταν δηλαδή ολοκληρωθεί η εξόφληση του χρέους της προς τις χώρες της ΟΝΕ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
