Πού να φαντάζονταν όλοι εκείνοι οι ανιδιοτελείς Ελληνες, που ξεχείλιζαν τα τρένα και ανέβαιναν στα βουνά τραγουδώντας για να αναμετρηθούν με τις κακουχίες, τους τραυματισμούς, τη φρίκη του πολέμου και τον θάνατο, πώς θα γινόταν ο πολιτικός διάλογος για την επέτειο του «ΟΧΙ» 79 χρόνια μετά. Με αβάσταχτη ελαφρότητα στελέχη της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης πρωταγωνίστησαν ακόμη μία φορά σε ένα επικοινωνιακό ρεσιτάλ όπου ο καθένας προσπάθησε να προσαρμόσει στο προσωπικό πολιτικό του προφίλ το «σύγχρονο νόημα» της θυσίας των Ελλήνων το 1940. Αναζητώντας εκφραστική πρωτοτυπία ή τα ισοδύναμα της τότε προσφοράς, τις νέες προκλήσεις και τα νέα «Οχι», συσκότισαν την ιστορική μνήμη, παρέκαμψαν την αυταξία του γεγονότος.
Ο κ. Πέτρος Κόκκαλης, για παράδειγμα, μίλησε για το «Οχι» που πρέπει να βροντοφωνάξουμε στα ορυκτά καύσιμα. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη με οικολογική ατζέντα κατά της κλιματικής αλλαγής και, ευκαιρίας δοθείσης, το ξεφούρνισε. Η συμπαθής Δόμνα Μιχαηλίδου, με μια εντελώς αδύναμη εκφραστικά δήλωση, μίλησε για εθελοντισμό και κοινωνική προσφορά, έννοιες συναφείς με το αντικείμενο του υφυπουργείου της. Η υπουργός Παιδείας, ως γνήσια εκπρόσωπος του κεντροδεξιού εκσυγχρονιστικού μπλοκ, στο μήνυμά της προς τους μαθητές αναφέρθηκε και σε λαϊκιστικές δυνάμεις ως σημερινές δυνάμεις του κακού, ενώ τέλειωσε με το μάλλον άσχετο «…θα βελτιώσουμε την παιδεία μας, το υποσχεθήκαμε και το υλοποιούμε ήδη»! Κάποια εσώτερη φωνή προφανώς, εκτός του λάθους να τοποθετήσει το έπος παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος μετρούσε ήδη έναν χρόνο, της υπαγόρευσε ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι το χρέος της προς τους πολεμιστές του 1940.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
