Στο ποδόσφαιρο οι εντυπώσεις έχουν πάντοτε μια γλυκιά λάμψη. Λένε ιστορίες, δημιουργούν προσδοκίες, μα δεν μετρούν στη βαθμολογία. Ο Ολυμπιακός το γνωρίζει αυτό καλά. Έχει μπροστά του τρεις αγωνιστικές που δεν επιτρέπουν άλλοθι ούτε «ηρωικές» ήττες.
Από εδώ και πέρα απαιτούνται πράξεις: τρεις νίκες για να παραμείνει το όνειρο της πρόκρισης ζωντανό, ή έστω δύο και μία ισοπαλία για να κρατηθεί η ελπίδα αναμμένη σαν μικρή, πεισματάρα φλόγα μέσα στο ευρωπαϊκό κρύο. Το περιθώριο για οτιδήποτε λιγότερο έχει εξαφανιστεί.
Κι όμως, μέσα σε αυτή την πίεση, οι αντίπαλοι προπονητές εξακολουθούν να υποκλίνονται στην εικόνα που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός στα πιο απαιτητικά παιχνίδια του ομίλου. Απέναντι στους παγκόσμιους αστέρες της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, κόντρα στην ταχύτητα της Άρσεναλ ή τη μεθοδικότητα της PSV, η ελληνική ομάδα έδειχνε πως μπορεί, όχι μόνο να σταθεί, αλλά και να παράγει ποδόσφαιρο υψηλής αισθητικής. Μόνο που η αισθητική δεν φτάνει πάντα.
Το δεκαπεντάλεπτο του μπλακ άουτ το βράδυ της Τετάρτης έδειξε ένα βαθύτερο πρόβλημα συγκέντρωσης, μια στιγμιαία προδοσία της ίδιας της φιλοσοφίας που υπηρετεί ο Ολυμπιακός.
Άσκηση χαρακτήρα
Γιατί αυτή η φιλοσοφία δεν είναι τυχαία. Είναι το έργο ενός ανθρώπου που βλέπει το ποδόσφαιρο σαν άσκηση χαρακτήρα. Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, ένας αμετανόητος και πεισματάρης Βάσκος που δεν υπακούει στις σειρήνες του ποδοσφαιρικού κυνισμού, έχει φέρει στον Ολυμπιακό έναν τρόπο παιχνιδιού που απαιτεί θάρρος, ρίσκο και αφοσίωση. Έναν τρόπο που έφερε το Conference League στον Πειραιά και το νταμπλ την επόμενη χρονιά. Τώρα τον δοκιμάζει, χωρίς να αλλάξει ούτε νότες ούτε ρυθμούς, στο ανώτερο δυνατό επίπεδο: το Champions League.
Η επιμονή του δεν είναι ξεροκεφαλιά, ούτε τυφλή άρνηση προσαρμογής. Είναι μια δύσκολη, επίμονη άσκηση που οδήγησε στον Μάιο του 2024 και συνεχίζεται. Μια άσκηση που επιχειρεί να βγάλει το ελληνικό ποδόσφαιρο από την ανυποληψία των περασμένων δεκαετιών και να το οδηγήσει σε μια νέα αυτοπεποίθηση. Ο Μεντιλίμπαρ δεν δείχνει να νοιάζεται για την εύκολη λύση της αμυντικής οχύρωσης, για την ασφάλεια του «να μη χάσουμε». Επιμένει να χτίζει ομάδες που παίζουν, δημιουργούν, ρισκάρουν. Διδάσκει ένα ποδόσφαιρο όπου η τόλμη υπερισχύει του φόβου.
Πληγές που κλείνουν
Φυσικά, υπάρχουν αδυναμίες. Η άμυνα υποφέρει απέναντι στη γυμνή ταχύτητα παικτών όπως ο Βινίσιους και ο Εμπαπέ. Οι γραμμές δεν κινούνται πάντα με απόλυτη αρμονία, και τα κενά γίνονται ανοιχτές πληγές. Ορισμένες επιλογές δεν λειτουργούν στο επίπεδο της λεπτομέρειας που απαιτεί η κορυφή.
Αλλά ο δρόμος αυτός, ο δύσβατος και απαιτητικός, είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική πρόοδο. Κι έτσι, με μπροστά του την Καϊράτ, τη Λεβερκούζεν και τον Aγιαξ, ο Ολυμπιακός δεν έχει άλλη επιλογή: πρέπει να μετατρέψει την τόλμη σε αποτέλεσμα. Να συλλέξει νίκες όπως ο φιλόσοφος συλλέγει συμπεράσματα μετά από μακρά περίοδο ασκήσεων. Γιατί η φιλοσοφία του Μεντιλίμπαρ είναι όμορφη· αλλά τώρα πρέπει να γίνει και αποτελεσματική.
Στο χορτάρι, εκεί όπου η αλήθεια γράφεται πάντα χωρίς υπαινιγμούς.
