Κάτω από τα γκολπόστ, ο αρχηγός. Η διαχρονική αξία, εκείνος που μπορεί να κουμαντάρει σωστά κάθε άμυνα. Ο Διονύσιος Σολωμός. Αυτή η θέση τού επιτρέπει να είναι και πολιορκημένος και ελεύθερος. Με τέτοιο τερματοφύλακα, όλη η ομάδα αισθάνεται ασφαλής καθώς υπερασπίζεται το άρρητο και την ομορφιά. Ξέρει να μετουσιώνει σε λέξεις το ελάχιστο, το ερεβώδες. Και όπως ο ρώσος γκολκίπερ Λεβ Γιασίν έπιανε τα άπιαστα, έτσι και ο Δ. Σολωμός έχει κάνει κτήμα του τον «λογισμό» και το «όνειρο».

Ο Ανδρέας Κάλβος και ο Τάκης Σινόπουλος είναι τα πλάγια μπακ. Επειδή και οι δύο έχουν βιώσει το «μαύρο φως». Γνωρίζουν τόσο να αμύνονται – πόσες και πόσες επιθέσεις δεν αναχαίτισαν στη ζωή τους – όσο και να ορμούν προς την αντίπαλη εστία τής φθοράς και του κενού.

Με κρυμμένο το πρόσωπο ο πρώτος και με «λαγού μαλλί για φυλαχτάρι στο λαιμό» ο άλλος. Ο αχαλίνωτος Κάρλος Αλμπέρτο το 1970 στο Μεξικό και ο άναρχος Πολ Μπράιτνερ δεν μπορεί παρά να χαμογελούν που δύο τόσο «σκοτεινοί» ποιητές βρίσκονται στις δικές τους θέσεις.

Με το νούμερο «4» στην πλάτη ο Μίλτος Σαχτούρης. Διαθέτει το παράστημα για να κερδίζει τις κεφαλιές σε κάθε επικίνδυνη φάση. Γνωρίζει πώς να βγαίνει αλώβητος μέσ’ από το χαλάζι με τις σφαίρες, αλλά και να γλιστράει επιδέξια ανάμεσα σε στίχους λεπίδες. Το παράλογο τον κυκλώνει κι αυτός το κάνει φίλο. Η πείρα τού έχει δείξει να μην εμπιστεύεται το εύκολο και το δήθεν αθώο. Με αυτόν στην άμυνα, όλοι νιώθουν σιγουριά. Σαν εκείνη που αισθάνονταν και οι Εγγλέζοι με τον Μπόμπι Μουρ στην ίδια θέση.

Λίμπερο ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Και πώς όχι. Αυτός δεν κατέχει άριστα την τακτική τού man to man; Αυτός δεν είναι που δίνει το σύνθημα να τολμήσει ο φοβισμένος να βγει έξω από την «περιοχή» του;

Οι ξένοι τον παραδέχονται, του χαρίζουν τη γλώσσα τους. Αλλά αυτός, σαν τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, μένει σταθερός στην «Πόλι» του. Αξία καθολική αν και συκοφαντημένη. Στο όνομά του ομνύουν το πάθος και ο πόθος.

Η τριάδα του κέντρου: Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Ρίτσος, Οδυσσέας Ελύτης. Γνωρίζει καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου. Oταν κάποιον τον πιάνει ο οίστρος και πετάει στα νέφη, αμέσως ένας άλλος θα καλύψει τα νώτα του.

Η μεσαία γραμμή είναι το α και το ω· κλείνει τις διόδους προς την άμυνα, βρίσκει διαδρόμους και τροφοδοτεί τους επιθετικούς. Oλοι οι νεότεροι αυτούς έχουν για πρότυπο. Oπως πρότυπα ήταν ο Πελέ, ο Μαραντόνα, ο Εουσέμπιο. Πόσες γενιές δεν ονειρεύτηκαν τις ντρίμπλες, τις μακρινές μεταβιβάσεις τους; Με «γεύση τρικυμίας στα χείλη» αυτή η παρέα πορεύεται στο «περιγιάλι το ξανθό» και εκεί ξεδιψάει «με ουρανό και σύννεφο».

Ο Γκαρίντσα υπήρξε ο πιο ταλαντούχος και συνάμα ο πιο άτυχος βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής. Χωλαίνοντας από το δεξί του πόδι, είχε ντρίμπλα που ζάλιζε τον αντίπαλο. Σκοτεινή ψυχή. Ασώτεψε τη ζωή του στις γυναίκες, ζήτησε τη λύτρωση στο ποτό. Δηλαδή, στον θάνατο. Με τις ίδιες ανάγκες πορεύτηκε στη ζωή και στην ποίηση ο Κώστας Καρυωτάκης. Aμεσος, διεισδυτικός, αποτελεσματικός. Eτσι όπως πρέπει να είναι σε όλη τη διάρκεια του αγώνα ένα καλό δεξί εξτρέμ.

Από την άλλη πλευρά του γηπέδου, ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Ανατρεπτικός, απρόβλεπτος. Oπως δηλαδή έχει καταγραφεί στη μυθολογία του ποδοσφαίρου κάθε σπουδαίος αριστεροπόδαρος επιθετικός. Ο Γιόχαν Κρόιφ λόγου χάρη ή ο Τζορτζ Μπεστ. Με τους στίχους του ο Εμπειρίκος σκίζει τα νέφη τού καθωσπρεπισμού, διασχίζει ωκεανούς του μαγκωμένου λόγου, γκρεμίζει κάθε αλαζονική υψικάμινο. Είναι ευέξαπτος, ταλαντούχος, μπροστάρης. Eνας μικρός θεός του μάγου λόγου.

Με τον όγκο του γεμίζει την αντίπαλη περιοχή. Βλέπει δίχτυα ακόμα και με την πλάτη γυρισμένη στην εστία· τα δικά του σουτ, σκέτες κανονιές. Αντίπαλός του, ο καταπιεστής, ο βολεμένος, ο τύραννος. Μανόλης Αναγνωστάκης. Μονάχα ένα άλλο θρυλικό σέντερ φορ μπορεί να συγκριθεί μαζί του, ο Φέρεντς Πούσκας όταν με την Εθνική Ουγγαρίας έδειξε τι αγαλλίαση κρύβει η λέξη γκολ. Σαν τη λύτρωση που χαρίζει με τα ποιήματά του ο Μ. Αναγνωστάκης σε γενιές, περασμένες και νεότερες.

Τη δεκαοχτάδα τη συμπληρώνουν οι: Παλαμάς, Σικελιανός, Βάρναλης, Λειβαδίτης, Εγγονόπουλος, Καββαδίας, Καρούζος… Ή όποιος άλλος επιλεγεί από την προτίμηση του αναγνώστη.

Ο κ. Κώστας Ακρίβος είναι συγγραφέας.