Στα τέλη του 2019 (πριν την έκρηξη της πανδημίας), η ΕΕ αποφάσισε να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα σχετικά με την απόφασή της (και την αποφασιστικότητά της) να συμβάλει καταλυτικά, να παίξει ηγετικό ρόλο στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Ετσι, συμφωνήθηκε και ανακοινώθηκε η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να φτάσει στην «κλιματική ουδετερότητα μέχρι το 2050». Με τυμπανοκρουσίες και παράτες, αποκτήσαμε τη «Νέα Πράσινη Συμφωνία» (Green New Deal). Ενα βήμα στη σωστή κατεύθυνση και ένα ισχυρό μήνυμα προς τη διεθνή κοινότητα (θυμίζω ότι ζούσαμε εποχές Τραμπ ακόμα) παρά τα σημαντικά παραθυράκια (εξαίρεση της Πολωνίας από οποιαδήποτε σχετική δέσμευση, κλείσιμο το μάτι στα πυρηνικά κατόπιν σχετικών πιέσεων από την Τσεχία…).
Και μετά ενέσκηψε η πανδημία. Μετά τον αρχικό πανικό και τις ιστορίες συνωμοσίας (είπαμε, εποχή Τραμπ), άρχισαν να αναγνωρίζονται οι ισχυρές σχέσεις και συνδέσεις ανάμεσα στον τρόπο που εξελίσσεται η ανάπτυξη (πάντα σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος), στην κατάρρευση της βιοποικιλότητας, στην κλιματική κρίση, στην ανθρώπινη υγεία και στην οικονομία. Αρχισε να εμφανίζεται ο όρος «πλανητική υγεία» για να περιγράψει την ανάγκη παράλληλης προστασίας της ανθρώπινης υγείας και του φυσικού περιβάλλοντος ως εντελώς αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα συστήματα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
