Στη σκηνή οι πνευστοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών θα συναντήσουν τους μαθητές τους, παιδιά που προορίζονται για να γίνουν οι σολίστες του μέλλοντος, αλλά και ερασιτέχνες, ανθρώπους όλων των ηλικιών που βρήκαν στη μουσική ένα απολαυστικό χόμπι. Πρόκειται για την καταληκτική συναυλία του 9ου κύκλου του Εργαστηρίου Χάλκινων Πνευστών της ΚΟΑ που θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών την Τρίτη 9 Μαΐου. Ενός εργαστηρίου που ξεκίνησε δειλά πριν από μια περίπου δεκαετία από επαγγελματίες μουσικούς που θέλησαν να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση τους στα νέα ταλέντα. Δύο από αυτούς, ο Κώστας Αυγερινός, κορυφαίος Α’ στα τρομπόνια της ΚΟΑ, και ο Κώστας Σίσκος, κορυφαίος Α’ στα κόρνα της ορχήστρας, μας μιλούν με αφορμή τη νέα εμφάνισή τους με τους μαθητές τους,ξεκινώντας από την ίδρυση του Εργαστηρίου Χάλκινων Πνευστών της ΚΟΑ.

Ποιος, λοιπόν, ο λόγος που σας έκανε να μπείτε σε αυτή την «περιπέτεια»;

Κώστας Αυγερινός: «Η αρχή έγινε το 2012-2013, μέσα στην κρίση. Από μια κουβέντα που κάναμε οι συνάδελφοι και φίλοι από την ορχήστρα σχετικά με το πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους που δυσκολεύονταν με τα ωδεία, με τα έξοδα…».

Κώστας Σίσκος: «Θέλαμε την ίδια στιγμή να κάνουμε τα χάλκινα μιας ορχήστρας, όπως και η ΚΟΑ, γνωστά. Πιθανώς να φτιάχναμε ένα «Σπίτι των χάλκινων» και να κάναμε από εκεί μέσα αυτή τη δουλειά. Δεν μας έφταναν όμως τα χρήματα, ήταν δύσκολο να βρούμε τους σπόνσορες… Το όνειρο βεβαίως παραμένει».

Κ. Α.: «Πράγματι, στο τραπέζι έπεσαν μεγαλεπήβολα σχέδια, σκαλώναμε όμως πάντα στο οικονομικό. Τελικά καταλήξαμε στην ιδέα ενός εργαστηρίου, στο οποίο συμμετέχουμε όλοι αφιλοκερδώς. Δωρεάν είναι και η συμμετοχή όσων αποφασίζουν να το παρακολουθήσουν. Θέλαμε να έχει την έννοια της προσφοράς».

Παρότι όλοι εσείς είστε άνθρωποι που ζείτε από τη δουλειά σας…

Κ. Α.: «Νιώσαμε την ανάγκη μέσα στην κρίση να προσφέρουμε κάτι και εμείς. Και συνεχίσαμε, γιατί μας αρέσει αυτό που κάνουμε, είναι απολαυστικό, χρήσιμο, αναζωογονητικό και είδαμε και πως έχει ανταπόκριση. Ξεκινήσαμε με 20-25 παιδιά στις συναντήσεις μας και φτάσαμε να έχουμε σήμερα, μετά την επανεκκίνηση της COVID-19, 50-60 παιδιά, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από την επαρχία, από όλη την Ελλάδα».

Κ. Σ.: «Φάνηκε από την αρχή πως άρεσε και όσο πάει γίνεται γνωστότερο. Πριν από την COVID-19 ήταν μέσα περίπου 100 άνθρωποι, από παιδάκια του νηπιαγωγείου ως ογδοντάρηδες. Και τώρα, μετά την πανδημία, άρχισε να συγκεντρώνεται όλο και περισσότερος κόσμος. Εχουμε αφιερώσει πολλές Κυριακές της ζωής μας στο εργαστήρι, πράγμα που δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί καταλαβαίνετε, έχουμε οικογένειες, υποχρεώσεις κ.λπ., αλλά αγαπάμε πολύ αυτή τη δραστηριότητα».

Πώς λειτουργεί το εργαστήριο;

Κ. Α.: «Γίνεται ορισμένες Κυριακές του χρόνου και δεν αφορά μόνο τις τεχνικές εκμάθησης ενός οργάνου. Οργανώνουμε πολλά ωραία πράγματα. Φέρνουμε μουσικούς από όλες τις ορχήστρες, διδάσκουμε ιστορία της μουσικής, παίζουμε μαζί με τα παιδιά. Δεν κάνουμε απλώς μάθημα, ανταλλάσσουμε απόψεις, μοιραζόμαστε τις αγωνίες μας, τους φόβους μας, τα όνειρά μας. Κυρίως προσπαθούμε να δείξουμε στα παιδιά πόσο σημαντικό είναι να συναντιέσαι με τους άλλους και να παίζεις (η έννοια της ορχηστρικού συνόλου, της ομάδας). Εννοείται πως το καλύτερο κομμάτι για τους συμμετέχοντες είναι όταν παίζουμε όλοι μαζί, όταν παρουσιάζουμε τη δουλειά μας στην τελική συναυλία».

Ποιες είναι οι ηλικίες των συμμετεχόντων; Δέχεστε μόνο παιδιά;

Κ. Α.: «Είχαμε έναν προβληματισμό, τελικά όμως ανοίξαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε αυτό το εργαστήρι και αυτό νομίζω μας βγήκε σε καλό».

Κ. Σ.: «Είμαστε δάσκαλοι εδώ και χρόνια. Ενας δάσκαλος μπορεί να διδάξει όλες τις ηλικίες, από μικρά παιδιά ως και τους μεγάλους. Εγώ βάζω όλους τους μαθητές μαζί και προσπαθώ να μαθαίνουν οι μικροί από τους μεγαλύτερους και οι μεγαλύτεροι να παίρνουν κάτι από τη δύναμη και την ορμή που έχουν οι νεότεροι. Να ξαναθυμούνται μέσα από αυτούς πώς ήταν και οι ίδιοι στα νιάτα τους. Είναι σημαντική αυτή η συνύπαρξη γιατί παρασύρει ο ένας τον άλλο σε ένα παιχνίδι, σε μια διαδικασία ευχάριστη και δημιουργική».

Κ. Α.: «Εχουμε παιδιά από οκτώ-εννέα χρονών που ξεκινάνε, ας πούμε, τρομπέτα και έχουμε και τον κ. Γιώργο που είναι σήμερα ογδόντα χρονών και που θα παίξει και στη συναυλία. Δεχόμαστε μαθητές από όλες τις ηλικίες και από όλα τα επίπεδα. Είναι βεβαίως δύσκολο να οργανώσεις μια συναυλία όπου θα παίξουν μαζί ο αρχάριος και ο διπλωματούχος, αυτή όμως είναι και η ομορφιά του εγχειρήματος: Να τους έχεις όλους μαζί, να τους μιλάς και να τους μεταφέρεις τις γνώσεις σου, να μοιράζονται μαζί σου τις δικές τους αγωνίες που τις γνωρίζεις γιατί έχουν περάσει από πάνω σου. Με αυτά και με εκείνα δημιουργήθηκε μια πολύ ισχυρή σχέση, με αποτέλεσμα, ακόμα και παιδιά που ξεκίνησαν το 2012-13, που τώρα έχουν πάρει δίπλωμα και έχουν φύγει στο εξωτερικό, μόλις μαθαίνουν για κάποιο καινούργιο σεμινάριο έρχονται πάλι».

Τι είναι εκείνο που κυρίως θέλετε να επιτύχετε με το εργαστήρι σας;

Κ. Α.: «Να καλέσουμε τα παιδιά να ακούσουν ζωντανή μουσική, να πάνε να δουν όπερα και θέατρο, να μάθουν πώς λειτουργεί μια ορχήστρα, να πάρουν μέρος σε «ζωντανές» δράσεις και να μη μένουν καθισμένα στον υπολογιστή τους όλη τη μέρα – αυτό που κάνουμε όλοι τεμπελιάζοντας. Προσπαθούμε να παρασύρουμε τα παιδιά από την οθόνη του υπολογιστή, να τα σηκώσουμε από την καρέκλα και να τους δείξουμε πόσο διαφορετικό είναι να βρίσκεται μέσα στην αίθουσα την ώρα που γίνεται η συναυλία, να απολαμβάνεις τη μουσική τη στιγμή που γεννιέται μπροστά σου».

Κ. Σ.: «Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τα πνευστά μιας ορχήστρας. Τα ξέρουν από την παρέλαση, από τις φιλαρμονικές, μόνο έτσι. Ομως, με το πέρασμα του χρόνου θεσμοί όπως οι φιλαρμονικές τείνουν να εκλείψουν. Και ο κόσμος κλείνεται στο σπίτι του, δεν υπάρχει επικοινωνία. Το να κάνεις μουσική είναι ένας υπέροχος τρόπος για να επικοινωνείς. Στο εξωτερικό, όπου έχω ταξιδέψει πολύ λόγω της δουλειάς, γίνονται δράσεις, γίνονται διαγωνισμοί χάλκινων, είναι πιο οργανωμένοι οι άνθρωποι. Εμείς δεν είμαστε οργανωμένοι. Το Εργαστήριο Χάλκινων Πνευστών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών έρχεται για να καλύψει ένα κενό, για να γνωρίσει τα πνευστά στο ευρύ κοινό, για να βοηθήσει όποιον ενδιαφέρεται, τα νέα παιδιά ή και τους μεγαλύτερους να ασχοληθούν μαζί τους, να κάνουν μουσική».

Και εσείς τελικά τι παίρνετε από όλο αυτό;

Κ. Σ.: «Τα χαρούμενα πρόσωπα των μαθητών, τα μάτια τους που λάμπουν, η χαρά όλων όσοι με τη βοήθειά μας «ξεκλειδώνουν» τον κόσμο των πνευστών είναι η ανταμοιβή μας. Δεν θέλουμε τίποτε άλλο».

Κ. Α.: «Τελικά το εργαστήρι εκτός από καλό μάθημα για τους μαθητές ήταν και είναι ένα μάθημα για εμάς. Μαθαίνουμε δίπλα τους!».