Τα φώτα χαμήλωσαν λίγο πριν από τις 10 το βράδυ στο Sportpaleis της Αμβέρσας, αυτής της τόσο όμορφης και ιστορικής πόλης του Βελγίου. Ηταν αργά για βράδυ Κυριακής και το κοινό είχε εν πολλοίς αρχίσει να δυσανασχετεί. Μόλις ωστόσο η Bob the Drag Queen, γνωστή από την επιτυχημένη συμμετοχή της στο ριάλιτι «RuPaul’s Drag Race», έκανε την εμφάνισή της στις κερκίδες των θεατών η κούραση από την ορθοστασία και την πολύωρη αναμονή εξαφανίστηκαν.

Επειτα από έναν σύντομο κωμικό μονόλογο η γνωστή περσόνα ανέβηκε στη σκηνή για να παρουσιάσει εκείνη που όλοι περιμέναμε. Τη Madonna δηλαδή, η οποία άρχισε το σόου της με μια λιτή, ατμοσφαιρική ερμηνεία του «Nothing Really Matters» ντυμένη στα μαύρα με κάτι σαν φωτοστέφανο στο κεφάλι.

Επρόκειτο για την έκτη παράσταση της παγκόσμιας περιοδείας The Celebration Tour η οποία έκανε πρεμιέρα πριν από περίπου δύο εβδομάδες στο Λονδίνο και με την οποία η βασίλισσα της ποπ μουσικής γιορτάζει τα 40 χρόνια της καριέρας της. Στο πρώτο μέρος του θεάματος υπάρχει κάτι σαν γραμμική αφήγηση της πρώτης δεκαετίας της καριέρας της. Η 65χρονη τραγουδίστρια μιλάει για τα χρόνια εκείνα της προσπάθειάς της να κάνει καριέρα στη μουσική, τότε που έπαιζε ντραμς σε μπάντα μέχρι που συνειδητοποίησε ότι οι frontmen με τις κιθάρες/φαλλικά σύμβολα φαίνονταν να περνάνε πολύ καλύτερα από εκείνη, τότε που προσπαθούσε να μπει στα δημοφιλή κλαμπ της Νέας Υόρκης και δεν την άφηναν οι πορτιέρηδες.

Χαϊλάιτς αυτού του κομματιού του σόου είναι σίγουρα η ανάμνησή της από τη φορά που ανέβηκε στη σκηνή του θρυλικού συναυλιακού χώρου CBGB και η ροκ διασκευή του «Burning Up». Η εξιστόρηση συνεχίζεται κανονικά μέχρι τα μέσα των 90s και εν συνεχεία ακολουθεί ένα χάος χωρίς καθόλου ειρμό αλλά με πολύ εντυπωσιακά στημένες και χορογραφημένες εμφανίσεις.

Eνας ζωντανός θρύλος

Προφανώς δεν μπορεί να χορέψει (καθόλου σχεδόν), οι κινήσεις της είναι αργές και κάπως βαριές, παίζει ρόλο η ηλικία αλλά την έχει ταλαιπωρήσει πολύ και το αριστερό της γόνατο – το ορθοπαιδικό αξεσουάρ που φοράει στο πόδι της πάντως δεν κάνει καθόλου προσπάθεια να το κρύψει, το κουβαλά σαν παράσημο. Ας μην ξεχνάμε φυσικά ότι πριν από τέσσερις μήνες βρέθηκε στην εντατική νοσοκομείου εξαιτίας μιας σοβαρής λοίμωξης, επομένως στην πραγματικότητα όλο αυτό που κάνει είναι κατόρθωμα.

Η φωνή της πάντως είναι υπέροχα κοριτσίστικη και φρέσκια όταν μιλάει, έχει ωστόσο μεστώσει και στο τραγούδι: ειδικά στον τόνο που αισθάνεται άνετα ακούγεται ιδιαίτερα καθαρή και βγάζει πολύ συναίσθημα. Αυτή η λέξη σηματοδοτεί και την ειδοποιό διαφορά σε σχέση με ό,τι κι αν έχει παρουσιάσει στο παρελθόν. Υπάρχει μια έντονη συγκινησιακή φόρτιση συνεχώς. Η Μαντόνα του 2023 δεν είναι πια η άψογη τεχνικά περφόρμερ αλλά ένας ζωντανός θρύλος που μοιάζει να βουρκώνει κάθε φορά που απευθύνει τον λόγο στο κοινό της. Επίσης, φαίνεται ειλικρινής και με διάθεση για εξομολογήσεις.

Eνα υπερθέαμα

Ολα αυτά δεν σημαίνουν φυσικά ότι δεν πρόσφερε στους θαυμαστές της ένα υπερθέαμα. Η χορογραφία και το staging στο «Like A Prayer» είναι καταπληκτικά, το «Vogue» ξεσηκώνει τους θεατές, με τους κουίρ χορευτές να κάνουν ballroom dancing και τη μικρή Εστερ, ένα από τα δίδυμα κορίτσια που η Μαντόνα έχει τεκνοθετήσει από το Μαλάουι, στο τέλος να κλέβει την παράσταση με ένα δυναμικό death drop, το ευφορικό «Hung Up» να καθηλώνει με την ξανθιά ντίβα να περιστοιχίζεται από τις γυμνόστηθες χορεύτριες. Υπήρχαν φυσικά και στοιχεία υπερπαραγωγής, ένα γιγάντιο κουτί με ψηφιακές προβολές έκανε την άνοδό του από το κέντρο του σταδίου την ώρα που η κυρία Τσικόνε τραγουδούσε το «Bedtime Story» (το οποίο έχει συνθέσει η Μπιορκ) ξαπλωμένη στην κορυφή του, ενώ η μεγάλη σταρ δεν δίστασε να κάνει και μια πτήση πάνω από το κοινό χορεύοντας την ώρα που ακούστηκε το «Ray of Light».

Η επαφή της με τη σύγχρονη κουλτούρα έκανε και αυτή την εμφάνισή της. Υπήρξε ειδικός χαιρετισμός στην αρχή προς τα non-binary άτομα, ακούστηκε ένα απόσπασμα από το «Unholy» του Σαμ Σμιθ και της τρανς Κιμ Πέτρας, έγινε μια μνεία στην Μπιγιόνσε και το «Break my Soul». Τα πιο αξέχαστα στιγμιότυπα ήταν ωστόσο άλλα. Το «Mother and Father», το οποίο τραγούδησε με φόντο τις τεράστιες φωτογραφίες των γονιών της. Το «Bad Girl» (ένα από τα αδικημένα πολύ όμορφα κομμάτια της), το οποίο ερμήνευσε καθισμένη πάνω στο πιάνο, με την κόρη της Μέρσι Τζέιμς να τη συνοδεύει παίζοντάς το. Η διαχρονική μπαλάντα «Live to Tell» που ακούστηκε ενόσω στις γιγαντοοθόνες εμφανίζονταν φωτογραφίες γνωστών και αγνώστων που πέθαναν από AIDS στα 80s και στα 90s.

Μια πικρή διαπίστωση

Αν κάτι αποτελεί τη συνεκτική ουσία που ενώνει τελικά όλους τους εαυτούς αυτής της τόσο εμβληματικής και επιδραστικής σουπερστάρ αυτό είναι η ουσιαστική πλέον επίγνωσή της ότι είναι survivor. Αν το σκεφτεί κανείς, είναι η μοναδική από την εμπροσθοφυλακή της δεκαετίας του ’80 (τον Πρινς, τη Γουίτνεϊ Χιούστον, τον Τζορτζ Μάικλ, τον Μάικλ Τζάκσον) που παραμένει όχι μόνο εν ζωή αλλά και ενεργή.

Ειδικά στον Τζάκο, τον King of Pop, λίγο πριν από το τέλος τού κάνει ένα μίνι αφιέρωμα, δύο μορφές που τους μοιάζουν εμφανίζονται σε μια τεράστια οθόνη, η μία τραγουδάει το «Like A Virgin» και η άλλη το «Billie Jean». Ισως γι’ αυτό να έχει τόσο δυνατό αντίκτυπο τελικά ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει το «I Will Survive» μόνη της με μια κιθάρα. Δεν αποτελεί γύρο του θριάμβου αλλά μια απλή, ελαφρώς πικρή διαπίστωση. Το έχει πει και η ίδια φυσικά όσον αφορά τον σεξισμό και τον ηλικιακό ρατσισμό με τους οποίους έχει έρθει αντιμέτωπη: «The most controversial thing I’ve done is to stick around».