Ο Αντρέι Κούρκοφ, ο δημοφιλέστερος πεζογράφος της Ουκρανίας, δεν είναι άγνωστος στο ειδοποιημένο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Oι Γκρίζες μέλισσες είναι το πέμπτο μυθιστόρημά του που κυκλοφορεί στα ελληνικά (τα τέσσερα από τις εκδόσεις Καστανιώτη και ένα από τις εκδόσεις Εξάντας). Ηδη από τον Θάνατο ενός αγνώστου (2002) αλλά ιδίως από το Οι πιγκουίνοι δεν πεθαίνουν απ’ το κρύο (2008) ο αναγνώστης συνειδητοποιούσε πως ο συγγραφέας είναι ένας από τους αντιπροσωπευτικότερους και πλέον πρωτότυπους δημιουργούς της λεγόμενης «μετασοβιετικής εποχής».
Ο Κούρκοφ γεννήθηκε το 1961 στο τότε Λένινγκραντ αλλά από τα παιδικά του χρόνια ακόμη ζει στο Κίεβο και γράφει στη ρωσική γλώσσα. Δεν είναι ο μόνος. Και η Λευκορωσίδα Σβετλάνα Αλεξίεβιτς γράφει στα ρωσικά. (Ο Κούρκοφ, κατά τη γνώμη μου, είναι σημαντικότερος συγγραφέας.) Το φαινόμενο δεν είναι ανεξήγητο. Η ρωσική γλώσσα συνιστά μια τεράστια ιστορική και πολιτισμική επικράτεια και εξακολουθεί να αποτελεί τη lingua franca στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης – και όχι αλυτρωτικό όχημα του νεοτσαρικού ιμπεριαλισμού του Πούτιν και των ευρασιατών θεωρητικών του. Επομένως, δεν πρέπει να απορεί κανείς που ο κατά συνείδηση Ουκρανός Κούρκοφ είχε δεχθεί κατά το σχετικά πρόσφατο παρελθόν αρνητική κριτική στην Ουκρανία γιατί δεν έγραφε στην ουκρανική γλώσσα, ενώ στη Ρωσία του καταλογίζουν «αποστασία» ή ακόμη και «προδοσία». Στην Ουκρανία βέβαια, έπειτα από την πρόσφατη αρθρογραφία του εναντίον της εισβολής των ρωσικών στρατευμάτων και της ανυπολόγιστης ανθρωπιστικής καταστροφής που επέφερε, εξέλιπαν οι αρνητικές κριτικές. Ενας συγγραφέας του δικού του διαμετρήματος αποτελεί κεφάλαιο για τη χώρα. Ιδίως μάλιστα τώρα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
