Πίσω από την ασκητική μυθιστορηματική μορφή του Αλέξη Πάρνη (φιλολογικό ψευδώνυμο του Σωτήρη Λεωνιδάκη), που έφυγε πρόσφατα πλήρης ημερών στα 99 του χρόνια, κρύβεται ένας βίος πολυτάραχος, όσο και τα γεγονότα που σημάδεψαν την εποχή του – Κατοχή, εαμική αντίσταση, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος, πολιτική προσφυγιά. Ο άνθρωπος που θα σφραγίσει ανεξίτηλα την πορεία του ως συγγραφέα ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο σκληροτράχηλος ηγέτης του ΚΚΕ, ο οποίος τον επέλεξε εν αγνοία του ανάμεσα σε άλλους για να σπουδάσει στο φημισμένο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο «Μαξίμ Γκόρκι» της Μόσχας, όπου γρήγορα θα αναδειχθεί ξεκινώντας μια μακρά συγγραφική διαδρομή, η οποία κράτησε το ίδιο αστείρευτη και συνεπής μέχρι το τέλος όσο και η αφοσίωσή του στον Ζαχαριάδη. Ταπεινή φυσιογνωμία, απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας. Φιλόξενος, σεμνός και «γειωμένος» άνθρωπος, ζούσε βουτηγμένος μέσα στα βιβλία και στα χειρόγραφά του απομονωμένος στο «αμπρί» του, όπως αποκαλούσε το σπίτι του στην ανατολική πλαγιά του Υμηττού, στα Γλυκά Νερά – έτσι αποκαλούσαν οι αντάρτες του ΔΣΕ τα καταφύγιά τους. Aφησε πίσω του ένα σημαντικό συγγραφικό έργο που εκτεινόταν από το μυθιστόρημα, τη νουβέλα και την ποίηση έως τα θεατρικά έργα, τα σενάρια και τις μεταφράσεις. Η αίσθηση που σου άφηνε, παρά το φορτίο των χρόνων που κουβαλούσε στις πλάτες του, ήταν ένας νεανικός ενθουσιασμός, μια διαρκής λογοτεχνική ανησυχία και ένα ασίγαστο πάθος. Οι αναμνήσεις περιπλέκονταν ανάμεσα στα βιώματα του βουνού που τον καθόρισαν και στις γνωριμίες του με σπουδαίες προσωπικότητες των γραμμάτων, όπως ο Γάλλος ποιητής Πoλ Ελιάρ, τον οποίο συνόδευε όταν επισκέφθηκε την Ελεύθερη Ελλάδα του ΔΣΕ τον Μάιο του 1949, ή αργότερα στη Μόσχα ο ρώσος νομπελίστας λογοτέχνης Μπορίς Πάστερνακ και ο κορυφαίος τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
