Οι παροικούντες την (συριζαϊκή) Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι ο έμπειρος, έμπιστος συνομιλητής και αυθεντικός εκφραστής, όπως θεωρείται, των απόψεων του Αλέξη Τσίπρα, Θανάσης Καρτερός, δεν είναι μόνο η «ασπίδα» του παραιτηθέντα προέδρου, αλλά και η «λόγχη» του.

Η αρθρογραφία του μπαίνει στο εσωκομματικό «μικροσκόπιο» και γίνεται αντικείμενο αναλύσεων και ερμηνειών προκειμένου να αντληθούν συμπεράσματα σχετικά με το «αν ο Τσίπρας βρίσκεται πίσω από τον Κασσελάκη ή προτιμά την Αχτσιόγλου», «αν η εμπλοκή Κασσελάκη είχε την έγκρισή του, τουλάχιστον στην αρχική της φάση, ή έγινε εν αγνοία του» και γενικώς «ποια είναι η θέση του» για όσα τραγικά διαδραματίζονται στη… μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχή.

Η «κραυγή οργής» του κ. Καρτερού προς άπασες τις εσωκομματικές φατρίες -«Θα έπρεπε όλοι να προστατεύσουν τον Τσίπρα», έγραψε, διαμηνύοντας ότι «η σιωπή του μιλάει πολύ καθαρά αν ξέρουν να ακούνε»- κινείται στην «γραμμή» της «στεγανής ουδετερότητας» που έχει χαράξει ο πρώην αρχηγός.

Με την τροπή που έχουν λάβει τα πράγματα, πάντως, δεν είναι και τόσο «καθαρό» το «μήνυμα» που εκπέμπεται. Η τακτική του Πόντιου Πιλάτου το μόνο που σηματοδοτεί είναι την προφανή προσπάθεια να μείνει ο κ. Τσίπρας εκτός «κάδρου».

Όμως είναι το δικό του κόμμα, στο οποίο ηγήθηκε επί δεκαπέντε χρόνια, βάζοντας ατόφια την δική του σφραγίδα.  Κατά μια έννοια, παραφράζοντας την Γαλάτεια Καζαντζάκη, «εικόνα του είναι και του μοιάζει».

Οι εξελίξεις δικαιώνουν εκείνους που πίστευαν προ πολλού ότι «ο Τσίπρας θεωρεί εμπόδιο το κόμμα» το οποίο άφησε στην μοίρα του, επιτρέποντας στους διάφορους «παράγοντες» να αλωνίζουν στο όνομά του στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, στήνοντας μηχανισμούς και παραμάγαζα διεκδικώντας τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας πως έτσι διευκολύνεται το πολιτικό σχέδιο για την μετεξέλιξή του. Εξέθρεψε όμως ένα «τέρας» που τώρα το βρίσκει μπροστά του, έστω παραμένοντας εκτός.

Η παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού άνοιξε τη βαλβίδα ασφαλείας της «χύτρας» του ΣΥΡΙΖΑ και το καυτό μείγμα ξεχύθηκε, αποκαλύπτοντας το ιδεολογικό και πολιτικό χάος που επικρατούσε στο εσωτερικό του, τις ασυμφιλίωτες αντιθέσεις και το βαθύ ταυτοτικό ρήγμα, αλλά και τις προσωπικές φιλοδοξίες, τους ανταγωνισμούς και τις στρατηγικές τις οποίες άφηνε να καλλιεργούνται επί μακρόν ακόμα και όταν συσσώρευαν τεράστιο πολιτικό και προσωπικό κόστος για τον ίδιο.

Η παραίνεση του κ. Καρτερού προς τα μέλη του κόμματος να εκφραστούν στις κάλπες του δεύτερου γύρου «ψύχραιμα και πολιτικά», μπορεί και να σημαίνει κάτι, αναλόγως πώς την διαβάζει ο καθείς, μπορεί όμως και να μην σημαίνει τίποτα, εδώ που έφτασαν τα πράγματα…