My left foot. Με πρωταγωνίστρια, αυτή τη φορά, μια γυναίκα. Την Όλγα Καρμόνα. Την 23χρονη Σεβιγιάνα της Ρεάλ Μαδρίτης που με το δικό της άπιαστο διαγώνιο σουτ, στο οποίο η μπάλα ανέπτυξε ταχύτητα 98 χλμ/ώρα, έκρινε τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου και χάρισε στην εθνική Ισπανίας το πρώτο διεθνές τρόπαιο της ιστορίας της.

Πανηγυρίζοντας για το 1-0 στο 29ο λεπτό, η αριστερή μπακ – χαφ της «ρόχα» σήκωσε τη φανέλα της και φανέρωσε το μήνυμα που έκρυβε από κάτω. Γραμμένη με μαρκαδόρο αχνοφάνηκε η λέξη «Merchi». Άπαντες έψαχναν αμέσως τον συμβολισμό, αυθαίρετες ερμηνείες κατέκλυσαν τα social media.

Εκ των υστέρων μίλησε, φορτισμένη συναισθηματικά, για την πρόσφατη απώλεια της μητέρας μιας καλής φίλης της, στη μνήμη της οποίας και σ’ όλη την οικογένεια αφιέρωσε το «χρυσό» γκολ.

Την είχε διαρκώς στο μυαλό της και την πιο χαρούμενη στιγμή για την ίδια, ένιωσε την ανάγκη να τη μοιραστεί μ’ εκείνη.

Ανακλαστική, ουχί απαραίτητη σε αυτή, η σύνδεση με τον αντίστοιχο πανηγυρισμό του Αντρές Ινιέστα για τον Ντάνι Χάρκε πριν από 13 χρόνια στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Ο 26χρονος στόπερ της Εσπανιόλ είχε φύγει από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2009 από καρδιακή προσβολή σε δωμάτιο ξενοδοχείου.

Η Καρμόνα έμαθε για τον θάνατο του πατέρα της

Το συνταρακτικό της ιστορίας είναι πως λίγες ώρες αργότερα έγινε γνωστό ότι η Όλγα Καρμόνα έχασε τον πατέρα της! Μεταφέρθηκε, από ισπανικά Μέσα, πως είχε αποβιώσει ήδη πριν από τη σέντρα του μεγάλου αγώνα, αλλά η οικογένειά της αποφάσισε να την κρατήσει στο σκοτάδι για να μην επηρεαστεί ψυχολογικά. Η Ομοσπονδία κοινοποίησε το θλιβερό γεγονός το βράδυ της Κυριακής, αφότου η Ισπανίδα είχε ενημερωθεί σχετικώς.

Αυτομάτως η Καρμόνα μετατράπηκε σε ηρωίδα κλασικής αρχαίας ελληνικής τραγωδίας που ισορροπεί σε παντελώς συγκρουσιακά συναισθήματα. Αντιγόνη, Μήδεια, Ηλέκτρα, Εκάβη.

Η ανταρσία των 15 Ισπανίδων

Περνώντας εξ ανάγκης από το συναισθηματικό στο αγωνιστικό σκέλος, από το γκολ της αριστεπόδαρης 23χρονης ως τη λήξη των καθυστερήσεων που χρειάστηκαν για να συμπληρωθεί το 90λεπτο, ο τελικός υπήρξε εξόχως συναρπαστικός με εκατέρωθεν ευκαιρίες. Ως και χαμένο πέναλτι που αναπτέρωσε για κάμποσο τις ελπίδες για τις «λέαινες».

Χωρίς πάντως το σκορ ν’ αλλάξει ως το δραματικό φινάλε, οι Ισπανίδες ήταν εκείνες που πανηγύρισαν στο Accon Stadium του Σίδνεϊ για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου.

Ήταν αυτή η στιγμή του έντονου ξεσπάσματος, της ηφαιστειακής έκρηξης, για της ποδοσφαιρίστριες της «ρόχα», διότι -όπως πολλάκις αποτυπώθηκε στη διάρκεια του τουρνουά στην Ωκεανία- μια αναλλοίωτη αμηχανία είχε ποτίσει το περιβάλλον της ομάδας, η παρουσία στον πάγκο και στ’ αποδυτήρια έμοιαζαν με καταναγκαστικά έργα στη φυλακή.

Μόνο στο χορτάρι, στο φυσικό χώρο τους, οι περισσότερες κοπέλες ένιωθαν την αγνή και ακέραιη χαρά της εκπροσώπησης όλης της χώρας. Ούτως ή άλλως κάποιες εξ όσων θα έπρεπε να ήταν μαζί τους έλειπαν.

Πριν από έντεκα μήνες, στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη, ούτε μία ή δύο αλλά δεκαπέντε διεθνείς ποδοσφαιρίστριες, τα πιο φημισμένα ονόματα του ισπανικού ποδοσφαίρου, είχαν -χωρίς φόβο και με περίσσιο πάθος- επαναστατήσει κατά των πρακτικών της ομοσπονδίας και του προπονητικού τιμ.

Τι κατήγγειλαν

Με προσωπικές επιστολές που εστάλησαν ηλεκτρονικά στην RFEF, κατέγραφαν την απαξίωση που αισθάνονταν τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά με συνέπεια να θέτουν εαυτούς εκτός κλήσεων έως ότου δοθούν δραστικές λύσεις. Κατηγορούσαν τους επικεφαλής της Ομοσπονδίας για έλλειψη των απαραίτητων παροχών που αντιστοιχούν σε μια εθνική ομάδα και μαζί τον ομοσπονδιακό προπονητή, Χόρχε Βίλντα, για αντιεπαγγελματικές πρακτικές που δεν συμβάδιζαν με τη θέση του.

Μεταξύ άλλων έκαναν λόγο για μετακινήσεις που γίνονταν οδικώς και όχι αεροπορικώς, για ανεπαρκή προγραμματισμό και επιπλέον ενέργειες που συνολικά υποβάθμιζαν το γυναικείο φύλο, αλλά και τη συνολική προσπάθεια της ομάδας. Σημείωναν πως δεν είναι δυνατόν να μπαίνει σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητά τους και να μην δίνεται η απαιτούμενη έμφαση στην προετοιμασία, αλλά ταυτόχρονα να υπόκειται σε διαρκή έλεγχο για το πού βρίσκονται, τι κάνουν και πώς περνούν την ελεύθερη ώρα τους.

Μέχρι και ότι από τη μία τούς ζητούσαν να έχουν ανοιχτές τις πόρτες των δωματίων τους ωσότου κοιμηθούν για να διαπιστώνεται αν είναι μέσα και από την άλλη τούς έψαχναν τα προσωπικά πράγματα για να δουν τι έχουν ψωνίσει στις βόλτες του κατήγγειλαν.

Τι ζητούσαν

Συμπερασματικά απαιτούσαν αλλαγές για να επανέλθουν. Όπως διέρρεε τότε στον Τύπο, ούτε από τον τρόπο εκγύμνασης ήταν ικανοποιημένες ούτε από τη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού. Ως παράδειγμα έφερναν την κάκιστη προεργασία που είχε γίνει για τον χαμένο ημιτελικό του EURO 2022 που είχε ως αποτέλεσμα τον πρόωρο αποκλεισμό.

Εκ των λεγομένων τους προέκυπτε πως δεν έτρεφαν σεβασμό προς τον εκλέκτορα, ότι τον θεωρούσαν ανεπαρκή για τον ρόλο που είχε να υπηρετήσει, ευνοούμενο μάλιστα της Ομοσπονδίας. Δεν απαιτούσαν απόλυση, αλλά το άφηναν να εννοηθεί.

Οι «αντάρτισσες» δεν ήταν μόνες

Οι δεκαπέντε αυτές κοπέλες ήταν οι: Πάτρι Γκουιγιάρο, η Σάντρα Πάνιος, η Μάπι Λεόν, η Κλαούντια Πίνα, η Αϊτάνα Μπονμάτι, η Μαριόνα Καλντεντέι από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα, η Λόλα Γκαγιάρδο και η Αϊνόα Μοράθα από την Ατλέτικο Μαδρίτης, η Λούθια Γκαρθία και η Όνα Μπάτλε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λέιλα Ουάμπι και η Λάια Αλεϊσάντρι από τη Μάντσεστερ Σίτι, η Νερέα Εϊσαγκίρε και η Αμάιου Σαριέγκι από τη Σοσιεδάδ και η Αντρέα Περέιρα από τη Κλουμπ Αμέρικα.

Τις κοπέλες αυτές στήριξαν ακόμη τρεις που την ίδια περίοδο ήταν τραυματίες (Αλεξία Πουτέγιας, Τζένιφερ Ερμόσο, Ιρένε Παρέδες) ενώ εκτιμάται πως ορισμένες ακόμη, κυρίως από τη Ρεάλ Μαδρίτης, πιέστηκαν με κάθε τρόπο από τις διοικήσεις των συλλόγων τους να μην υπογράψουν το «μανιφέστο».

Υπήρξε και διεθνής στήριξη σε αυτήν την προσπάθεια ανατροπής ενός καθεστώτος που τις ίδιες τις προσέβαλε. Η Αμερικανίδα Μέγκαν Ράπινο είχε δηλώσει πως γίνεται η 16η της παρέας διότι ο κόσμος οφείλει ν’ ακούσει τι λένε αυτά τα κορίτσια.

Η σκληρή στάση της Ομοσπονδίας

Ο πρόεδρος της RFEF, Λουίς Ρουμπιάλες, ήταν έξαλλος. Παρεμπιπτόντως πρόκειται για τον κύριο που στην απονομή του τροπαίου άρπαξε και φίλησε στο στόμα την Ερμόσο, σε μια κίνηση που εμπίπτει στους κώδικες σεξουαλικής παρενόχλησης, καθώς συνέβη χωρίς οποιαδήποτε συναίνεση. Τη Δευτέρα, και μετά από κύμα αντιδράσεων, ζήτησε συγγνώμη για μια κίνηση «μέγιστης διαχυτητικότητας».

Επιστρέφοντας μετά την παρένθεση στο θέμα της ανταρσίας, η Ομοσπονδία, δια επίσημων θέσεων και διαρροών προς τον Τύπο, χαρακτήρισε εντελώς ψευδή τα όσα αναφέρθηκαν από τις διεθνείς και της κατέκρινε για υποκριτική στάση. Παράλληλα στήριξε τον ομοσπονδιακό προπονητή, που δεν σκέφτηκε καν να υποβάλει την παραίτησή του θεωρώντας ότι δεν έχει ευθύνη, και απαίτησε αποκατάσταση της αλήθειας, εφόσον κάποιες εξ αυτών που προκάλεσαν τη ρωγμή στις σχέσεις ομάδας – τιμ ήθελαν να ενταχθούν ξανά στο πρόγραμμα.

Το τελευταίο το απαίτησε μάλιστα μια γυναίκα, η επικεφαλής του ποδοσφαίρου γυναικών Άνα Άλβαρεθ.

Πώς άρχισε να γυρίζει το χαρτί

Οι χειμωνιάτικοι μήνες πέρασαν δίχως οπισθοχωρήσεις και ο υποχρεώθηκε να ανεβάσει κορίτσια από την U20 για να καλύψει τα μεγάλα κενά στο ρόστερ. Νερό στο κρασί άρχισε να μπαίνει όσο πλησίαζε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023 και η Ισπανία θα έχανε το τρένο της διάκρισης. Δειλά – δειλά κανονίστηκαν κουβέντες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας που ευνόησαν ως ένα σημείο την εξομάλυνση των σχέσεων.

Η Ομοσπονδία στελέχωσε το υπάρχον τιμ με επιπλέον άτομα, για να δώσει την εντύπωση ότι παρέχει επιστημονική στήριξη στο γκρουπ, και άφησε να εννοηθεί ότι επιθυμία της είναι να γεφυρώσει το μεγάλο χάσμα. Βελτίωσε τις συνθήκες των ταξιδιών και έδωσε περισσότερες ελευθερίες στις διεθνείς ενόσω βρίσκονται στο προπονητικό κέντρο. Τα βήματα ήταν αργά, αλλά δημιούργησαν μια τάση προόδου.

Ερμόσο, Παρέδες και Πουτέγιας άρχισαν διαδοχικά να παίζουν ξανά με το εθνικό συγκρότημα.

Επίσης οι 8/15 που είχαν υπογράψει τις επιστολές δήλωσαν εκ νέου διαθέσιμες, βάζοντας σε προτεραιότητα το εθνικό συμφέρον. Εν τέλει ήταν μόλις τρεις (Μπονμάτι, Μπάτλε, Καλντεντέι) όσες κλήθηκαν στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Κάποιες δεν έριξαν νερό στο κρασί τους

Υπήρξαν κι εκείνες που διάλεξαν τον δρόμο της ολοκληρωτικής σύγκρουσης, θεωρώντας πως οι παραχωρήσεις που έγιναν δεν επαρκούσαν. Λεόν, Γκουιγιάρο και Πίνα δεν πείστηκαν για τις προθέσεις της Ομοσπονδίας. Ο Βίλντα ήταν ανέγγιχτος και συγκριτικά με τις συνθήκες στην εθνική ανδρών έπρεπε να καλυφθεί μια τεράστια απόσταση για να καμφθούν οι αντιστάσεις τους.

Η Λεόν χαρακτηριστικά ανέφερε πως «με διέπουν ηθικές αξίες και δεν μπορώ να επιστρέψω αν δεν αλλάξει η κατάσταση», παρόλο που τη στεναχωρούσε το γεγονός ότι «θα χάσω κάτι στο οποίο θα μπορούσε να συνεισφέρω».

Η ώρα του Μουντιάλ και η γυναικεία

Αναπόφευκτα η Ισπανία ταξίδεψε στη Νέα Ζηλανδία για τα παιχνίδια του 3ου ομίλου αγωνιστικά και εσωτερικά πληγωμένη, η εσωστρέφεια πλημμύριζε ακόμη τον οργανισμό. Ουδείς είχε ξεχάσει, ένας συμβιβασμός συμφωνήθηκε ουσιαστικά, μια εκεχειρία ενός μήνα.

Ο Τύπος δεν ήλπιζε σε πολλά.

Βέβαια, τα κορίτσια της αποστολής παραμέρισαν τα ηθικά διλήμματα που δεν έπαψαν να παραμένουν ζωντανά μέσα τους και νικώντας Κόστα Ρίκα (3-0) και Ζάμπια (5-0) εξασφάλισαν άνετα το εισιτήριο για τη δεύτερη φάση της διοργάνωσης, προτού το 4-0 από την Ιαπωνία φέρει την προσγείωση.

Συνειδητοποιημένες για τη δυναμική και τον τρόπο που όφειλαν να προχωρήσουν έκαναν στα νοκ άουτ μια σχεδόν αψεγάδιαστη πορεία. Μια πορεία που με νίκες επί Ελβετίας (5-1), Ολλανδίας (2-1 στην παράταση) και Σουηδίας (2-1) τις έφερε στον τελικό κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Αγγλία.

Μέσα απ’ όλη αυτή την πολύπλοκη διαδικασία αναδείχθηκαν πρωταγωνίστριες όπως η 19χρονη επιθετικός Σάλμα Παραγιουέλο, η 22χρονη γκολκίπερ Καταλίνα Κολ και η 23χρονη στόπερ Λάια Κοδίνα. Προτού την τύχη του τελικού την ορίσει το αριστερό σουτ της Καρμόνα.

Σε κάθε περίπτωση, η γυναικεία δύναμη υπερίσχυσε ολοκληρωτικά.