Χτες φάνηκε κάποια στιγμή πώς λειτουργούν τα αρνητικά στερεότυπα.
Και ειδικά τα στερεότυπα για τους νέους.
Όπως όταν κυκλοφόρησε για λίγο και μετά διαψεύστηκε η είδηση ότι κάποιοι «άγνωστοι» προπηλάκισαν πυροσβέστες.
Για να αποδειχτεί ότι ήταν νέοι εθελοντές που ήθελαν να πάνε να βοηθήσουν στην πυρόσβεση.
Και λέω στερεότυπα, γιατί σκεφτείτε πόσες φορές μιλάμε για τη νεολαία απαξιωτικά.
Τους «άπλυτους νέους» με τα σκουλαρίκια που είμαστε έτοιμοι να τους κατηγορήσουμε για τα πάντα.
Που τους αντιμετωπίζουμε ως άχρηστους, ως αντικοινωνικά στοιχεία και ως ταραξίες.
Και όμως αυτές τις μέρες όπου σταθείς στην Αττική και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας παντού νέους βλέπεις.
Συχνά με σκουλαρίκια και μακριά μαλλιά.
Να τρέχουν να βοηθήσουν στην κατάσβεση.
Να προσπαθούν να προστατεύσουν μέχρι την τελευταία στιγμή τα σπίτια που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν γονείς και παππούδες.
Να σώζουν ζωές και ανθρώπων και ζώων.
Διαψεύδοντας τα στερεότυπα για τους νέους και δείχνοντας ότι υπάρχει στην κοινωνία μεγάλο απόθεμα αγωνιστικότητας και αλληλεγγύης και διάθεσης προσφοράς.
Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε.
Γιατί τα πράγματα από εδώ και πέρα θα είναι δύσκολα.
Μέχρις ότου καταφέρουμε να αναμετρηθούμε με τις αιτίες της κλιματικής αλλαγής, οι «φυσικές καταστροφές» θα είναι όλο και πιο συχνές.
Αυτό είναι μια πρόκληση για τον κρατικό μηχανισμό να ενισχύσει και να αναδιατάξει τις υπηρεσίες πολιτικής προστασίας.
Αλλά είναι μια πρόκληση και για την κοινωνία.
Να μπορεί να ξεδιπλώνει γρήγορα την αλληλεγγύη και να εξασφαλίζει ότι κανείς δεν είναι μόνος του απέναντι στον κίνδυνο.
Και αυτό σημαίνει ότι έχουμε να διδαχτούμε πολλά από όσα ζούμε αυτές τις μέρες.
Και να πάρουμε μαθήματα από τους «άπλυτους νέους» με τα σκουλαρίκια που βρέθηκαν αυτές τις μέρες στην πρώτη γραμμή
