Υπό τη βαριά σκιά των χαμένων ευκαιριών (που δεν έχει νόημα να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά) και εν μέσω της Μεγάλης Εβδομάδας (με ό,τι αυτό μπορεί να συμβολίζει) συνέρχεται στη Γενεύη η πολυσυζητήμενη Πενταμερής Διάσκεψη για το Κυπριακό. Εχοντας για πρώτη φορά να αντιμετωπίσει τη χειρότερη δυνατή λύση που παρουσιάστηκε έως σήμερα. Δηλαδή την τουρκοκυπριακή πρόταση (υπό την υψηλή καθοδήγηση της Αγκυρας) για τη δημιουργία δύο ανεξαρτήτων κρατών.
Πράγμα που σημαίνει διχοτόμηση και ουσιαστικά προσάρτηση της Βόρειας Κύπρου στην Τουρκία. Εκτός αν η όλη προσπάθεια καταλήξει σε ένας είδος συνομοσπονδίας, αντί του πλαισίου της ομοσπονδίας που υποτίθεται ότι έχει συμφωνηθεί και ανατρέπει τώρα η τουρκοκυπριακή πλευρά. Και όλα αυτά μέσα στο ιδιαίτερα βαρύ κλίμα που έχει δημιουργηθεί από τις ελληνοτουρκικές συνομιλίες στην Αγκυρα.
Διότι ας μην ξεχνάμε ότι από αλλού περιμέναμε το πολυθρύλητο «θερμό επεισόδιο» και από αλλού μας ήρθε. Και ευτυχώς! Καθώς είναι ευνόητο ότι πιο ακίνδυνα είναι τα ρητορικά πυρά από τα πραγματικά. Αν και ο πολεμοχαρής Ερντογάν απειλεί και πάλι με κάθοδο των πλοίων του στην κυπριακή ΑΟΖ, αν δεν υπάρξει λύση, όπως αυτός την αντιλαμβάνεται. Με τα δεδομένα αυτά δεν θέλει και πολλή σκέψη για να γίνει κατανοητό ότι ελάχιστα πράγματα μπορούμε να περιμένουμε από τη Γενεύη.
Κυρίως επειδή οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει από την αρχή αυτής της πολύχρονης διαδικασίας ότι το πλαίσιο των συζητήσεων αφορά τη σύσταση μιας «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας». Δηλαδή ενός ενιαίου κράτους όπου θα συλλειτουργούν οι δύο κοινότητες. Κάτι ανάλογο με το Βέλγιο. Και ότι για να αλλάξει το πλαίσιο αυτό χρειάζεται να συμφωνήσουν και οι δύο πλευρές.
Γι’ αυτό και ο Γενικός Γραμματέας έχει περιορίσει κατά πολύ την αισιοδοξία του ότι στη φάση αυτή μπορεί να συζητηθεί κάποια λύση και απλώς επιδιώκει να διαπιστώσει αν η όλη προσπάθεια μπορεί να έχει κάποιο μέλλον. Με την ίδια επιφυλακτικότητα άλλωστε προσέρχονται η ελληνοκυπριακή και η ελληνική πλευρά, έχοντας συντονιστεί σε μια κοινή γραμμή ευθείας απόρριψης των τουρκοκυπριακών προτάσεων. Και αυτά δυστυχώς συμβαίνουν τη στιγμή που στην Ανατολική Μεσόγειο επικρατεί η γνωστή γεωπολιτική αναταραχή, λόγω των διεκδικήσεων των ενεργειακών κοιτασμάτων. Γεγονός που σημαίνει ότι η επίλυση του Κυπριακού έχει ξεφύγει πλέον από τα στενά όρια της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης με κύριο άξονα το Αιγαίο και αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για μια γενικότερη διευθέτηση στην ευαίσθητη αυτή περιοχή. Και είναι κρίμα που οι Ελληνοκύπριοι δεν κατάφεραν να τα βρουν, όταν επικεφαλής των Τουρκοκυπρίων ήταν μια σχετικά πιο μετριοπαθής τουρκοκυπριακή ηγεσία.
