ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ – 5: Εξαιρετική, 4: Πολύ καλή, 3: Καλή, 2: Ενδιαφέρουσα, 1: Μέτρα, 0: Απαράδεκτη

«6.5 Εκτός ελέγχου» («Metri Shesh Va Nim», Ιραν, 2019)

Η δεύτερη δημιουργία μεγάλου μήκους του Σαέντ Ρουσταγί, είναι μια ταινία γυρισμένη με πάθος και πυγμή, την ώρα που το θέμα της, φοντο του οποίου η σύγχρονη Τεχεράνη, ξεφεύγει από το στάδιο μιας απλής «αστυνομικής περιπέτειας» και όχι πάντα διακριτικά, αγγίζει ένα σωρό σοβαρά θέματα: από την αλόγιστη γραφειοκρατία που εκ των πραγμάτων δυσκολεύει το έργο της αστυνομίας, μέχρι την κατάχρηση της αστυνομικής εξουσίας αλλά και την θανατική ποινή που εξακολουθεί να ισχύει σε αυτή την χώρα.

Γυρισμένη μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα αλλά και στους δρόμους της πόλης, η ταινία έχει ως κεντρικά πρόσωπα έναν τυφλά αφοσιωμένο στο καθήκον του αστυνομικό (Ραϊμάν Μααντί- ένας ηθοποιός γνωστός από τις ταινίες του Φαραντί) και έναν έμπορο ναρκωτικών (Ναβίντ Μοχαμάντζαντέχ) που έχει συλληφθεί από τον πρώτο. Παράλληλα υπάρχουν και «υποϊστορίες», όπως η σχέση με την υπόθεση ενός άλλου αστυνομικού που ενδεχομένως να έκανε κάποιο λάθος και έχει έρθει σε δύσκολη θέση από τον ίδιο τον προϊστάμενό του, όπως και το γεγονός ότι αυτός ο αστυνομικός προϊστάμενος κατηγορείται από τον διανομέα ότι απέκρυψε μέρος της ηρωίνης που βρέθηκε την κατοχή του όταν έγινε η σύλληψη.

Όλα αυτά μέσα σε ένα καζάνι που διαρκώς βράζει και σε προετοιμάζει για την μεγάλη έκρηξη χωρίς ποτέ να σε αφήνει σε ησυχία. Ο ρυθμός είναι τόσο καλά ελεγχόμενος που όταν η ταινία τελειώνει είναι πολύ δύσκολο να χωνέψεις ότι η διάρκειά της ξεπερνούσε τις δύο ώρες και τα 10 λέπτα. Αν κανείς μπορεί να φανταστεί κάτι σαν μια «διασταύρωση» ταινίας του Ασγκάρ Φαραντί και του Μάικλ Μαν ίσως πάρει μια ιδέα από την καλύτερη πρόταση αυτής της εβδομάδας που προέρχεται από το Ιράν και συχνά δίνει την αίσθηση αμερικανικής.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΒΟΞ – ΑΘΗΝΑΙΑ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ – ΛΑΟΥΡΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΛΕΡΥ κ.α.

——

«Καπόνε» («Capone», ΗΠΑ, 2020)

Ο Τόμ Χαρντι ως «Καπόνε»

Aποτυχημένο στοίχημα υπήρξε η ταινία του Τζος Τρανκ στην οποία ο Τομ Χάρντι υποδύεται τον διάσημο γκάνγκστερ του τίτλου, στην απόλυτη και πιο απαξιωτική παρακμή του, σε όλους τους τομείς. Γιατί αυτή ακριβώς η παρακμή, με τον Αλ Καπόνε να χάνει σιγά σιγά όλη του την περιουσία και να σέρνεται από τις αρρώστιες και τις φαντασιώσεις, να πνίγεται στα σάλια του, να μην μπορεί να κρατήσει το πούρο του και να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη, γίνεται τελικά τόσο εξουθενωτική (για τον ίδιο αλλά και για εμάς) που μετά βίας η ταινία παρακολουθείται ως το τέλος.

Από την πλευρά του ο Χάρντι υπηρετεί με συνέπεια τον ρόλο του Καπόνε που περισσότερο ψελλίζει παρά μιλά και μόνον οίκτο σου προκαλεί. Θαρραλέα απόφαση του ηθοποιού να αναλάβει έναν ρόλο που δεν περιέχει τίποτα το ελκυστικό, πόσο μάλλον για να του αφιερωσεις δύο ολόκληρες ώρες! Και δεν θέλω καν να σχολιάσω το ότι η ταινία μοιάζει με φορέα ψευδο ηθικής αφού με υψωμένο το δάχτυλο θέλει να σου δείξει το πως μπορεί να καταντήσουν ακόμα και οι πανίσχυροι εγκληματίες. Συνιστώ να αναζητήσετε την ταινία «Καπόνε» (1976) του Στιβ Κάρβερ με τον Μπεν Γκαζάρα. Θα περάσετε πολύ καλύτερα, θα μάθετε πολύ περισσότερα.

Βαθμολογία: 1 ½

ΑΘΗΝΑ: ΘΗΣΕΙΟ – ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟ – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΑΕΛΛΩ – ΑΡΚΑΔΙΑ – OΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ODEON ESCAPE ΘΕΡΙΝΟ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ ΘΕΡΙΝΟ κ.α ΘΕΣ/ΚΗ:

ΝΑΤΑΛΙ – ODEON ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS

——

«Κάνε παιδιά να δεις καλό» («Figli», Ιταλία, 2019)

Μέσα στο πλαίσιο του χαριτωμένου μεν, αδιάφορου δε, η ταινία του Τζουζέπε Μπορίνι, παρακολουθεί τα προβλήματα που προκύπτουν ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι (Βαλέριο Μασταντρέα, Πάολα Κορτελέσι) από την στιγμή που αποκτά το δεύτερο παιδί του. Ανταγωνισμοί, κατηγορίες για παράλειψη καθηκόντων, φωνές, τσακωμοί αλλά και κάπου, η αγάπη μπαίνουν σε ένα μίξερ που το παρακολουθείς μεν αλλά χωρίς τελικά να σου δίνει κάτι το ιδιαίτερο. Θα συμφωνήσω ωστόσο στο ότι η ταινία θίγει ένα θέμα που σίγουρα απασχολεί πολύ κόσμο, ιδιαίτερα στις δύσκολες μέρες των καιρών μας. Από εκεί και πέρα, σου δίνει την εντύπωση ότι κάπου το όλο θέμα το έχεις ξαναδεί – και καλύτερα.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ:ΨΥΧΙΚΟ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – ΑΝΕΣΙΣ (Πεμ-Τρ) – ΛΙΛΑ – ΠΑΛΛΗΝΗ (Πεμ-Τρ) – ΛΑΟΥΡΑ – ΚΑΤΕΡΙΝΑ κ.α.

——

«Παιχνίδια φωτιάς» («Joueurs», Γαλλία, 2018)

Άλλη μια ταινία που δεν μπορεί να ξεφύγει από το επίπεδο μιας απλώς ενδιαφέρουσας ταινίας. Πρώτη μεγάλου μήκους της της Μαρί Μονζ, πραγματεύεται τον ανορθόδοξο έρωτα που αναπτύσσεται υπό αντίξοες συνθήκες ανάμεσα σε έναν «αρρωστο» τζογαδόρο (Ταχάρ Ραχίμ) και την συνεσταλμένη πλην περίεργη για τα «μυστικά» τη ζωής κόρη ενός εστιάτορα στο οποίο ο πρώτος πιάνει δουλειά. Την υποδύεται με παγωμένο βλέμμα και φινέτσα η Στέισι Μάρτιν δίπλα σε έναν εκρηκτικό (όπως πάντα) Ραχίμ. Η ταινία είναι όμορφη στην όψη αλλά κοινότοπη στο περιεχόμενο – θα έλεγα ότι της λείπει η «πινελιά» εκείνη που θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε ανανέωση ενός θέματος χιλιοειπωμενου.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΚΑΡΜΕΝ – ΣΤΕΛΛΑ – ΔΑΦΝΗ κ.α.

Προβάλλεται επίσης το βιογραφικό δράμα «Μαρία Κιουρί Η γυναίκα που άλλαξε τον κόσμο» («Radioactive», 2019) σε σκηνοθεσία Μαρζάν Σατραπί με την Ρόσαμουντ Πάικ στον ρόλο της επιστήμονα του τίτλου.

——

Επανεκδόσεις

«Να ζει κανείς ή να μην ζει» («To be or not to be», ΗΠΑ, 1939).

Oι Τζακ Μπένι και Κάρολ Λόμπαρντ σε σκηνή από την κλασική αμερικανική κωμωδία «Να ζει κανείς ή να μην ζει»

Κλασική αντιπολεμική σάτιρα του Ερνστ Λιούμπιτς με τον Τζακ Μπένι και την Κάρολ Λόμπαρντ στους ρόλους δύο ηθοποιών οι οποίοι στα πρόθυρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ετοιμάζονται να ανεβάσουν μια σάτιρα για την Γκεστάπο, ή οποία εν τέλει θα απαγορευτεί και θα αντικατασταθεί με τον Αμλετ. Και όλα τούτα πριν γίνουν οι ίδιοι κατάσκοποι σε αυτή την ασταματητης δράσης δραματική κωμωδία που εκτός από την τρομερή επικαιρότητά της όταν γυρίστηκε, αποδείχθηκε ανεξιτηλο διαμάντι, με αποτέλεσμα, σημερα να περιλαμβάνεται σε διάφορες λίστες με τις καλύτερες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: PIBIEPA – AMIKO

«Το μίσος» («La haine», Γαλλία, 1995). Στην εποχή του, το ασπρόμαυρο ντεμπούτο στην ταινία μεγάλου μήκους του Γάλλου σκηνοθέτη Ματιέ Κασοβίτς, που κέρδισε γι’αυτό το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών 1995, ήταν ένα σοκ. Και θα έλεγα ότι παραμένει, μετά τις αρκετές φορές που το έχω δει στην τηλεόραση. Ο Κασοβίτς έχει ολοφάνερα ζήσει το μίσος που απ’ ότι δείχνει η ταινία του ρέει επικίνδυνα στις φλέβες της Γαλλίας. Μίσος κοινωνικό, φυλετικό, εθνικιστικό, ταξικό. Το φιλμ περιγράφει το οργισμένο 24ωρο τριών φίλων (Εβραίος, Μαύρος, Αλγερινός) και ενός πιστολιού. Ολοι τους είναι σπέρματα καταπιεσμένων μειονοτήτων της Γαλλίας, όλοι τους είναι εχθροί της αστυνομίας και όλοι τους γυρεύουν μιά λύση στο αδιέξοδο τους. Οταν όμως το 24ωρο θα κλείσει, παρ ότι θα έχουν αλλάξει πολλά, το σύστημα, δυστυχώς θα έχει παραμείνει το ίδιο.

Βαθμολογία: 4