Η σημερινή μέρα θα πρέπει να αποτελεί ευκαιρία για αναστοχασμό και ειλικρινή συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει ώστε να μην ξανακυλήσει η χώρα στα μνημόνια.
Το Ελληνικό Κοινοβούλιο σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια ψήφιζε το μνημόνιο εν μέσω έντονης κοινωνικής αναταραχής και συγκρούσεων. Από τότε η χώρα πέρασε πολλές φάσεις, αλλά η ιστορία δεν έγινε μάθημα στο πολιτικό σύστημα.
Κατά τη συζήτηση του προυπολογισμού του 2012, ο τότε Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος είπε ότι «βρισκόμαστε όχι υπό την επιτήρηση της τρόικας, αλλά υπό την επιτήρηση της ιστορίας».
Μπορεί η τρόικα να μην υπάρχει με τον τρόπο που κινήθηκε επί μια δεκαετία με τους συνεχείς ελέγχους, αλλά η επιτήρηση της ιστορίας είναι παρούσα. Και αυτό ειδικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα που κατά τον Ανδρέα Ανδρεάδη, η ιστορία της είναι ιστορία δανείων.
Σε αυτή τη δεκαετία έγιναν πολλά, αλλά χρειάζονται και πολλά περισσότερα και κυρίως το πολιτικό προσωπικό πρέπει να περάσει από τις διακηρύξεις στις πράξεις και να διαμορφωθεί ένα συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με στόχο να μην είναι μελλοντικά δέσμια υψηλών δανειοδοτήσεων.
Ο μόνος τρόπος για να φύγει η χώρα μια για πάντα από τις μνημονιακές συμπληγάδες, είναι η διατηρήσιμη, σταθερή και υγιής ανάπτυξη που θα βασίζεται σε ένα διαφορετικό μοντέλο από αυτό που υπήρξε στο παρελθόν.
Παράλληλα πρέπει να υπάρξουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις -όρος φορτισμένος με αρνητισμό- που θα ενισχύουν τις προοπτικές ανάπτυξης και δεν θα τροφοδοτούν φαινόμενα απορρύθμισης της αγοράς εργασίας. Μια αναπτυξιακή μόχλευση θα ήταν προς το συμφέρον της χώρας, καθώς μπορεί να έγιναν μεταρρυθμίσεις, αλλά υπήρξαν και άλλες που δεν εφαρμόστηκαν καθόλου και άλλες αγνοήθηκαν, ενώ αρκετές εξ αυτών δεν ήταν γνήσιες.
Οι δυο μήνες της καραντίνας έδειξαν πως μπορεί να γίνουν πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως με τον ψηφιακό μετασχηματισμό.
Υπάρχει ανάγκη αναμόρφωσης του ευρύτερου διοικητικού μηχανισμού, της δημόσιας διοίκησης, η διαμόρφωση ευνοϊκού καθεστώτος για την επιχειρηματικότητα με σεβασμό σε κεκτημένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η φιλική προσέγγιση των επενδυτικών σχεδίων, η κατάργηση των πολυποίκιλων εμποδίων (γραφειοκρατία, καθυστερήσεις, κλπ.).
Το στοίχημα είναι να ανακτηθεί η απολεσθείσα ανταγωνιστικότητα μέσα από την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας ώστε να μπορούν να σταθούν η οικονομία και η κοινωνία στα πόδια τους χωρίς να χρειαστεί να επιστρέψει η Ελλάδα σε μνημόνια.
Η ιστορία δείχνει το δρόμο αρκεί να αποκωδικοποιούνται σωστά τα μηνύματά της.
