Στην κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου ή δισκοκήλη οφείλεται η συχνότερη αιτία πόνου τόσο στα άνω όσο και στα κάτω άκρα. Τα τελευταία χρόνια η εμφάνισή της γίνεται ολοένα και πιο συχνή, ως συνέπεια του σύγχρονου τρόπου ζωής, ο οποίος χαρακτηρίζεται από έλλειψη σωματικής άσκησης, καθιστική ζωή και κακή διατροφή. Ολα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα το αυξημένο σωματικό βάρος και το ανεπαρκές μυϊκό σύστημα του κορμού.
Σύμφωνα με τον χειρουργό σπονδυλικής στήλης κ. Κωνσταντίνο Α. Σταραντζή, ο μεσοσπονδύλιος δίσκος είναι ένα ελαστικό μαξιλαράκι, μαλακό στο εσωτερικό του, που περιβάλλεται από ένα σκληρότερο περίβλημα και βρίσκεται ανάμεσα σε δύο σπονδύλους. Η δισκοκήλη εκδηλώνεται όταν ο δίσκος προβάλει προς τον σπονδυλικό σωλήνα και πιέζει τα παρακείμενα νεύρα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει πόνο, μούδιασμα ή αδυναμία στο χέρι ή το πόδι.
Υπάρχουν τρεις βασικοί παράγοντες για την εμφάνιση κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου:
l Σωματικό βάρος.
l Επάγγελμα. Τα επαγγέλματα που απαιτούν σωματικό έργο όπως ανύψωση, ώθηση ή τράβηγμα βαρέων αντικειμένων, συχνό και παρατεταμένο στρίψιμο και λύγισμα της μέσης, ενέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εκδήλωσης δισκοκήλης. Επίσης, έχει παρατηρηθεί αυξημένη συχνότητα σε επαγγέλματα στα οποία η σπονδυλική στήλη υποβάλλεται σε συνεχείς καταπονήσεις και μικροτραυματισμούς, όπως οδηγοί, πιλότοι και αεροσυνοδοί.
l Κληρονομικότητα. Οι επιστήμονες συμφωνούν στην ύπαρξη ενός γενετικού μηχανισμού που καθιστά ορισμένα άτομα επιρρεπή στην πάθηση. Δυστυχώς όμως δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί.
Η αντιμετώπιση της κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου εξαρτάται από το στάδιο της πάθησης και τα συμπτώματά της. Αν τα συμπτώματα το επιτρέπουν, τότε προτιμάται ο ασθενής να ξεκινά με συντηρητική θεραπεία. Αυτή περιλαμβάνει φάρμακα, φυσιοθεραπεία και εγχύσεις (επισκληρίδιες αλλά και ενδοδισκικές / δισκοπλαστικές).
Σε ένα ποσοστό περίπου 10% οι συντηρητικές θεραπείες δεν καταφέρνουν να βελτιώσουν τα συμπτώματά ακόμα και ύστερα από εβδομάδες. Τότε είναι μονόδρομος η χειρουργική αποκατάσταση του προβλήματος. Επίσης, χειρουργική πρέπει να είναι η αντιμετώπιση ευθύς εξαρχής όταν συνυπάρχει νευρολογική βλάβη, όπως επιδεινούμενη πάρεση, παράλυση, ακράτεια ούρων και κοπράνων.
Οπως αναφέρει ο κ. Σταραντζής, η μέθοδος με τα καλύτερα αποτελέσματα, που πλησιάζουν το άριστα, είναι η μικροδισκεκτομή. Με απλά λόγια, μέσω μιας μικρής οπής στη βάση της μέσης και με τη χρήση μικροσκοπίου και ειδικών εργαλείων, ο γιατρός αποκτά πρόσβαση στο σημείο του δίσκου που προβάλλει και πιέζει τα νεύρα. Κατόπιν αφαιρεί το κομμάτι εκείνο του δίσκου που προκαλεί το πρόβλημα. Η μέθοδος αυτή είναι εξαιρετικά ασφαλής, με ελάχιστες επιπλοκές και εξαιρετικά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση του πόνου. Ο ασθενής παίρνει συνήθως εξιτήριο την ίδια ημέρα. Νεότερη μέθοδος είναι η ενδοσκοπική δισκεκτομή, η οποία στην ουσία είναι μια παραλλαγή με ακόμα μικρότερο χειρουργικό τραύμα και ακόμα ταχύτερη μετεγχειρητική αποκατάσταση. Το μικροσκόπιο αντικαθίσταται από μια μικροσκοπική κάμερα και η όλη διαδικασία εκτελείται μέσω ενός «σωλήνα» εργασίας. Δυστυχώς αυτή η μέθοδος δεν είναι εφαρμόσιμη σε όλους τους ασθενείς.
Τα χειρουργεία της σπονδυλικής στήλης θα πρέπει να γίνονται μόνο από εξειδικευμένους γιατρούς στη χειρουργική της σπονδυλικής στήλης. Το ίδιο ισχύει και για την παρακολούθηση και καθοδήγηση των ασθενών με οποιαδήποτε πάθηση της σπονδυλικής στήλης.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ