Από τη Συγγρού στο Μοσχάτο

Αρκετοί ανακουφίστηκαν από το τέλος της Συγγρού. Αλλωστε δεν ήταν λίγες οι φωνές που θεωρούσαν το πολυδάπανο κτίριο γρουσούζικο για τη Νέα Δημοκρατία. Οσο βρισκόταν εκεί έφτασε στο χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της –κάτω από το 19% –ενώ δεν κατάφερε να ξεπεράσει το φράγμα του 30%!

Αλλά όσο γρουσούζικο και να ήταν το κτίριο της Συγγρού, το γεγονός παραμένει ότι η Νέα Δημοκρατία δεν συγκινούσε, απόδειξη τα εκλογικά αποτελέσματα. Πολλά επικοινωνιακά λάθη, λάθος άνθρωποι, αλλά, κυρίως, μια αποτυχημένη και παρά φύσιν προσπάθεια να ανταγωνιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ στον λαϊκισμό παρέδωσαν τα κλειδιά του Μαξίμου στον κ. Τσίπρα.

Σε μια περίοδο απαξίωσης του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, όπου οι πολίτες δεν πιστεύουν σε τίποτα πλέον, υπάρχουν δύο στοιχεία επάνω στα οποία η Νέα Δημοκρατία μπορεί να ξαναχτιστεί και να προσπαθήσει να προσελκύσει τους πολίτες.

Το πρώτο είναι το αποτέλεσμα του «Οχι» που έγινε «Ναι» στο δημοψήφισμα. Το περίπου 35% παραμένει ενωμένο και πιστεύει σε μια ευρωπαϊκή πολιτική. Το 65% είναι χωρισμένο σε πολλά τμήματα. Σε αυτούς που έχουν αυταπάτες, στους λαϊκιστές, στους λασπολόγους (επαγγελματίες και μη), στους δραχμολάγνους, στους φασίστες και στους γραφικούς ή πλακατζήδες.

Το δεύτερο στοιχείο είναι οι πολίτες που πήγαν κόντρα στις δημοσκοπήσεις και στη σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία των κομματικών παραγόντων και ψήφισαν τον Μητσοτάκη ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Εάν η Νέα Δημοκρατία προσπαθήσει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές με λαϊκισμό και αυταπάτες, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει περισσότερα όπλα από αυτήν και θα βρεθεί πάλι στη δεύτερη θέση, όπως τον Ιανουάριο του 2015. Εάν όμως προσπαθήσει πραγματικά να εμπνεύσει το 35% των πολιτών μας, θα βρεθεί μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη.

Η μετοίκηση, όμως, στο Μοσχάτο πρέπει να συμπέσει με σπάσιμο αβγών. Λαϊκισμός, λευκές απεργίες, προσωπικές επιδιώξεις για θέσεις ή προεδρίες δεν εκφράζουν τον σκεπτόμενο πολίτη και σίγουρα δεν θα του εκμαιεύσουν την ψήφο του. Το κράτος χρειάζεται τολμηρές τομές και τολμηρό σχεδιασμό. Πάνω απ’ όλα, χρειάζεται η επανάκτηση της σχέσεως εμπιστοσύνης κράτους με πολίτες και κράτους με αγορά, εσωτερική και διεθνή. Δείγμα γραφής θα αποτελέσει η μικρογραφία του Μοσχάτου.