Για το όνειρο του 12χρονου γιού του να γίνει μια μέρα πρόεδρος των ΗΠΑ γράφει στους New York Times ο Μοχάμεντ Ζαμάν, Πακιστανός μουσουλμάνος καθηγητής βιοϊατρικής μηχανικής και διεθνούς υγείας στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Ακολουθούν αποσπάσματα από το άρθρο:
«Η αμερικανική εκλογική διαδικασία με είχε γοητεύσει πολύ προτού έρθω στις ΗΠΑ. Μεγάλωσα στο Πακιστάν στη δεκαετία του 1980, κατά τη διάρκεια της βάναυσα κατασταλτικής στρατιωτικής δικτατορίας του προέδρου Μοχάμαντ Ζία Ουλ Χακ, όταν ο φόβος είχε συντρίψει την ελπίδα.

Ψάχνοντας παλιά τεύχη του περιοδικού Time στη βιβλιοθήκη του σχολείου μου, έμαθα για τις προκριματικές εκλογές και τα ντιμπέϊτ των υποψηφίων προέδρων – κάτι σχεδόν αδιανόητο στο Πακιστάν εκείνη την εποχή.

Θέλω να πιστεύω ότι ο 12χρονος γιος μου, το πρώτο μέλος της οικογένειάς μας που γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει κληρονομήσει την αγάπη του για την αμερικανική πολιτική από μένα. Είμαστε πιστοί μουσουλμάνοι, και πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, ο γιός μου έγραψε στον Μάικλ Δουκάκη, πρώην κυβερνήτη και Δημοκρατικό προεδρικό υποψήφιο, ρωτώντας εάν ένα αγόρι που είναι μουσουλμάνος θα μπορούσε να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο κ. Δουκάκης κάλεσε τον γιο μου στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο Northeastern, και ανάμεσα στα πιο πολύτιμα υπάρχοντα του γιου μου είναι μια φωτογραφία του με τον κ. Δουκάκη και η κασέτα με την συνομιλία τους για τις εκλογές.

Ενθαρρυμένος από τον κ. Δουκάκη, ο γιος μου έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος του τμήματός του στην έκτη τάξη του δημοτικού και κέρδισε. Πέρυσι, έβαλε υποψηφιότητα για το μαθητικό συμβούλιο στο γυμνάσιο της Βοστώνης όπου φοιτά. Οι συμμαθητές του τον εξέλεξαν γραμματέα στο μαθητικό συμβούλιο. Θέλει να είναι υποψήφιος για ένα ομοσπονδιακό αξίωμα μια μέρα, και ονειρεύεται να γίνει πρόεδρος της Αμερικής.

Μέχρι το περασμένο καλοκαίρι, υπήρχε μια έμφυτη αξιοπρέπεια και χάρη στην υποψηφιότητα για το υψηλότερο αξίωμα στη χώρα. Τουλάχιστον αυτό λέγαμε στον γιό και στην 9χρονη κόρη μας. Τους διδάξαμε ότι το μίσος δεν είχε καμμία θέση στις καρδιές μας, ή σε οποιαδήποτε προεκλογική εκστρατεία. Τους είπαμε ότι η σκληρή δουλειά, η δίκαιη πολιτική και η θεμελιώδης ευπρέπεια ήταν αυτά για τα οποία νοιάζονταν πραγματικά οι ψηφοφόροι.

Αλλά κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών της εκστρατείας αυτής, καθώς άκουγαν τους Ρεπουμπλικανούς υποψηφίους, ιδίως τον Ντόναλντ Τραμπ, και τους υποστηρικτές τους να επιτίθενται στους μετανάστες, και ειδικότερα στους μουσουλμάνους, έχει γίνει δύσκολο να πείσουμε τα παιδιά μας ότι αυτές οι αξίες έχουν σημασία.

Ο γιος μου έχει ατελείωτες ερωτήσεις: Πού είναι τα όρια στις πολιτικές εκστρατείες; Γιατί είναι λάθος να δυσφημείς μια θρησκευτική ομάδα, αν αυτό σου δώσει περισσότερες ψήφους; Δεν είναι ο σκοπός – η νίκη – που αγιάζει τα μέσα; Τον τελευταίο καιρό, φοβάμαι ότι αυτές οι εκλογές μπορεί να τον σπρώχνουν προς τον πραγματισμό πάνω από τον ιδεαλισμό που αντιπροσωπεύει για εμένα η Αμερική. Δεν θέλω ένας 12χρονος να εγκαταλείψει το ένα για το άλλο τόσο νωρίς στη ζωή του.

Θα ήθελα τα παιδιά μου να πιστεύουν πάντα ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο και να πιστεύουν ότι δεν πρέπει να κάνουν εκπτώσειες στις αξίες ή τα ιδανικά τους, γιατί αυτό είναι που πουλάει.

Ενθαρρύνω ακόμη τις φιλοδοξίες του γιου μου να γίνει πρόεδρος. Το όνειρό μου για τα δύο παιδιά μου είναι ότι θα μεγαλώσουν σε μια χώρα που τους κρίνει μόνο από τη δύναμη του χαρακτήρα τους, το μεγαλείο των ιδεών τους, την ευπρέπεια των αξιών τους και, τελικά, από τις πράξεις τους».