Δεν ξέρω γιατί μου έχει κολλήσει το τραγούδι, που αρχίζει έτσι, από το γνωστό αμερικανικό μουσικοχορευτικό. Θα μπορούσε στο μυαλό μου να γυρνάει το «April in Paris…» ή ακόμη καλύτερα το «Ι’ m singing in the rain…», που είναι πολύ πιο αισιόδοξα. Τέσσερις ημέρες στο Παρίσι δεν είχα δει τον ήλιο. Κάτω από έναν κατάμαυρο ουρανό (όχι τη συνηθισμένη παιχνιδιάρικη γκριζάδα του Παρισιού) κατέβαιναν τεράστιες ποσότητες νερού. Εβρεχε ασταμάτητα. Οι πιο αθώες απολαύσεις που προσφέρει η πόλη του φωτός ήταν απαγορευμένες. Δεν μπορούσες ούτε να περπατήσεις από ‘δω κι από ‘κει, χαζεύοντας υπαίθριους βιβλιοπώλες ούτε να περιεργαστείς τις εφετινές μόδες, που περιέφεραν υπερήφανα οι νεαρές Γαλλίδες, ούτε καν να διαβάσεις την εφημερίδα σου έξω από έναν καφέ καπνίζοντας ενδεχόμενα το τσιμπούκι σου και αφήνοντας το μυαλό σου να μπαγαποντέψει. Τα λεωφορεία και το μετρό κάθε τόσο απεργούσαν. Διαδηλώσεις ξέσπαγαν έξω από κάθε υπουργείο. Αποσπάσματα θωρακισμένων αστυνομικών με μοχθηρή εμφάνιση ξυλοφόρτωναν αγρίως διαδηλωτές μόλις αυτοί τολμούσαν να κλείσουν τον δρόμο.
Την Πέμπτη δημοσιεύτηκε το αποτέλεσμα της τελευταίας μεγάλης δημοσκόπησης για την προεδρική εκλογή, που θα γίνει έναν χρόνο περίπου από τώρα σε δύο γύρους. Πρώτη, και μπαίνει θριαμβευτικά στον δεύτερο γύρο, η Μαρίν Λε Πεν. Δεύτερος ο επίσημος υποψήφιος της Δεξιάς, πρώην πρόεδρος Σαρκοζί. Αν τώρα ο υποψήφιος της Δεξιάς είναι ο Αλέν Ζιπέ, η φασίστρια Μαρίνα χάνει την πρώτη θέση με πολύ μικρή διαφορά. Τρίτος ο σημερινός υπουργός Οικονομικών Μακρόν και μόλις πέμπτος με 14% ο σημερινός πρόεδρος, ο μεγάλος φίλος της Ελλάδας και του Τσίπρα, Ολάντ. Ο προ ολίγου επισκέπτης στην Αθήνα, πρωθυπουργός του κ. Ολάντ κ. Βαλς, έκτος και καταϊδρωμένος. Τι τον ήθελε και τον κάλεσε τον αποτυχημένο πρωθυπουργό; Και αυτός πάλι γιατί άφησε τη χώρα του μέσα στις πλημμύρες, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις για να έχει να παρηγορήσει τον κ. Τσίπρα, που και ο ίδιος βλέπει τη δημοτικότητά του να καταρρέει… Μήπως για να αλληλοπαρηγορηθούν; Τέλος πάντων! Ούτε η πρώτη γκάφα ήταν ούτε η τελευταία θα είναι. Σημασία έχει ότι, όπως και στην Ελλάδα, η Κεντροαριστερά πνέει τα λοίσθια.
Ολο και περισσότερο αναδεικνύονται μορφές σύγχρονων πολιτικών που κρατούν ή αναζητούν το Κέντρο και χάνουν ή ξεχνούν την Αριστερά. Τι κρίμα αυτό το παιδί. Τον καιρό που κατέρρευσαν οι μαρξιστικοί προβληματισμοί, ακόμα και στη Λατινική Αμερική και στην Κούβα, αυτός έσπευδε να αναπτύξει σχέσεις με τον Τσάβες και τον Κάστρο. Τώρα, που καταρρέει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ψάχνει να βρει τρόπο να διεισδύσει στη Σοσιαλιστική Διεθνή, που έχει ακόμη πρόεδρο τον δικό μας Γιώργο, αν δεν κάνω λάθος. «Τόσο νέος και ήδη σοσιαλδημοκράτης;» όπως θα έλεγε ο βασιλιάς Ubu του Alfred Jarry.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
