«Τα ξεσπάσματα βίας είναι συνεχή και οι πόλεις τελούν υπό στρατιωτικό καθεστώς ώστε να αποφευχθεί μια λαϊκή εξέγερση. Η καταστολή των δυνάμεων της αντιπολίτευσης που διαμαρτύρονται και ζητούν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος –μέτρο που προβλέπεται από το Σύνταγμα ως ένας δημοκρατικός τρόπος για το ξεπέρασμα πολιτικών κρίσεων –εντείνεται. Το μέλλον σήμερα είναι αβέβαιο για τη χώρα μου και όλα είναι πιθανά. Ακόμη και ένας εμφύλιος πόλεμος».
Αυτά δηλώνει μιλώντας στο «Βήμα» η Μαργκαρίτα Λόπες Μάγια, καθηγήτρια στο Κέντρο Αναπτυξιακών Σπουδών του Κεντρικού Πανεπιστημίου της Βενεζουέλας στο Καράκας, εκφράζοντας την έντονη ανησυχία της για την έκβαση της οικονομικής και, εσχάτως, πολιτικής κρίσης που έχει φέρει μια πάλαι ποτέ πλούσια πετρελαιοπαραγωγό χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

«Η κατάληξη μπορεί να είναι ένα πραξικόπημα και, πράγματι, το τελευταίο προεδρικό διάταγμα μέσω του οποίου η χώρα τέθηκε σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» αποτελεί μια μορφή πραξικοπήματος –παρόμοιου με εκείνου που σημειώθηκε τη δεκαετία του ’90 στο Περού από τον Αλμπέρτο Φουχιμόρι, πρόεδρο της χώρας από το 1990 ως το 2000. Μέσω αυτού του διατάγματος ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο ισχυρίζεται ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου –ενός πολέμου που κήρυξαν οι ΗΠΑ και οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης –τον οποίο όμως μπορεί να αντιμετωπίσει αφαιρώντας πολλές από τις εξουσίες που διαθέτει η (ελεγχόμενη από την αντιπολίτευση) Εθνοσυνέλευση όσον αφορά τον έλεγχο του προέδρου, τη θέσπιση νόμων και τον έλεγχο των δημοσίων δαπανών. Πρόκειται για μια αντισυνταγματική και φυσικά αυταρχική πορεία» αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Δεν είναι δημοκρατία»


Και μας εξηγεί πως «τον περασμένο Δεκέμβριο ο λαός ψήφισε ξεκάθαρα υπέρ μιας αντιπολιτευόμενης Βουλής ώστε να είναι σε θέση να προωθήσει –κατέχοντας την πλειοψηφία –την πολιτική αλλαγή αλλά και να διαβουλευτεί με τον πρόεδρο όσον αφορά την εφαρμογή εναλλακτικών πολιτικών με στόχο το ξεπέρασμα της κρίσης. Ο Μαδούρο, ωστόσο, περιφρόνησε το αποτέλεσμα των εκλογών και συνέχισε να εφαρμόζει τα αποκαλούμενα «σοσιαλιστικά» μέτρα, απορρίπτοντας κάθε μορφή διαλόγου και διαπραγμάτευσης. Αλλά οι οικονομικές πολιτικές που ακολούθησε τελικά προκάλεσαν την κατάρρευση της οικονομίας αλλά και σοβαρές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως τρόφιμα και φάρμακα, φτωχοποιώντας ταυτόχρονα την πλειονότητα των Βενεζουελανών. Ο Μαδούρο όμως κατηγορεί τις ΗΠΑ και την αντιπολίτευση».
Σύμφωνα με τη βενεζουελάνα ακαδημαϊκό με ειδίκευση στα κοινωνικά κινήματα και τη συμμετοχική δημοκρατία «η Βενεζουέλα σήμερα δεν είναι μια δημοκρατία. Δεν υπάρχει πλουραλισμός και η δικαστική και η νομοθετική εξουσία δεν είναι ανεξάρτητες από την εκτελεστική εξουσία. Δεν υπάρχουν ούτε έλεγχοι ούτε ισορροπίες. Οι εκλογές είναι ιδιαίτερα διαβλητές και οι κυβερνητικοί υποψήφιοι εκμεταλλεύονται δίχως κανέναν έλεγχο κρατικές δομές –τα ΜΜΕ, τα ΜΜΜ, ακόμη και κυβερνητικά κτίρια –πέρα από χρήματα, για να κερδίσουν, και αυτό είναι αντισυνταγματικό».
Η ολλανδική νόσος


Σχολιάζοντας την τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πατρίδα της, η κυρία Μάγια επισήμανε πως «η οικονομία της Βενεζουέλας πάσχει από μια ιδιαίτερα σοβαρή «ολλανδική νόσο»(οικονομική ανάπτυξη ενός τομέα και ταυτόχρονη νέκρωση άλλων τομέων της οικονομίας) εξαιτίας της απόλυτης εξάρτησής της από τις τιμές του πετρελαίου στη διεθνή αγορά. Σήμερα ανά 100 δολάρια που εισάγονται στη χώρα τα 97 προέρχονται από το πετρέλαιο. Και καθώς η κύρια πετρελαϊκή εταιρεία είναι κρατική, δεν γίνονται έλεγχοι, με αποτέλεσμα η διαφθορά να είναι ανεξέλεγκτη. Και από τη στιγμή που ο Μαδούρο επέβαλε ένα αυστηρό σύστημα ελέγχου των τιμών, σχηματίστηκαν διάφορες μαφίες, αρκετές από τις οποίες απαρτίζονται από στελέχη του στρατού τα οποία αποκομίζουν τεράστια κέρδη από το λαθρεμπόριο φυσικού αερίου, τροφίμων και ναρκωτικών. Αμεσα συνυφασμένη με αυτές τις παράνομες δραστηριότητες είναι και η κοινωνική βία η οποία μετέτρεψε τη Βενεζουέλα σε μία από τις πιο επικίνδυνες χώρες στον κόσμο».
Οσον αφορά την κληρονομιά του τσαβισμού και τα σοσιαλιστικά ιδεώδη της κυβέρνησης Μαδούρο, η κυρία Μάγια υποστηρίζει πως «αυτό δεν είναι σοσιαλισμός. Μοιάζει περισσότερο με μια μορφή άγριου καπιταλισμού και κοινωνικής ανομίας, απόρροια της αποτυχίας του πολιτικού εγχειρήματος του Ούγκο Τσάβες με στόχο την εφαρμογή μιας σοσιαλιστικής πολιτικής για την οποία η κοινωνία ούτε ρωτήθηκε ούτε συμφώνησε. Επρόκειτο για ένα καπρίτσιο του Τσάβες και ο Μαδούρο θεώρησε πως θα ήταν σε θέση να επιβάλει τις ιδέες του προκατόχου του σε έναν πληθυσμό 30 εκατομμυρίων. Οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες έχουν ανάλογες φαντασιώσεις οι οποίες προέρχονται από τις ελίτ. Θεωρούν πως με τα χρήματα μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Το αποτέλεσμα (για τη Βενεζουέλα) είναι αυτή η τραγωδία».


Καθεστώς υπό κατάρρευση
Η ευνοιοκρατία, οι ελλείψεις και οι λεηλασίες

Το πετρέλαιο δεν ωφελεί πια

Οι τεράστιες ουρές έξω από τα σουπερμάρκετ, οι τρομακτικές ελλείψεις σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, οι λεηλασίες και η έξαρση του παρεμπορίου, οι συνεχείς διακοπές στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και στην υδροδότηση και η αύξηση της εγκληματικότητας συνθέτουν ένα εκρηκτικό σκηνικό στη χώρα με τα μεγαλύτερα (κατ’ εκτίμηση) αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Κοινωνικών Συγκρούσεων της Βενεζουέλας, από τις αρχές του έτους έως και τον περασμένο Απρίλιο πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από 2.000 συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Την ίδια ώρα ο πληθωρισμός οδεύει προς το 700% ενώ έως το τέλος του έτους η οικονομία αναμένεται να συρρικνωθεί περαιτέρω κατά 8%. Οι θάνατοι βρεφών στα δημόσια νοσοκομεία είναι 100 φορές συχνότεροι απ’ ό,τι πριν από μία τριετία και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες δεν λαμβάνουν την απαραίτητη θεραπεία.
Ο μπαμπούλας της εισβολής

Περισσότεροι από 500.000 στρατιώτες, μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων της Βενεζουέλας αλλά και πολιτοφυλακών προσκείμενων στην κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο, συμμετείχαν κατά τη διάρκεια του περασμένου Σαββατοκύριακου στις μεγαλύτερες στρατιωτικές ασκήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί ποτέ στη χώρα. Σύμφωνα με τον διάδοχο του Ούγκο Τσάβες ξένες δυνάμεις σχεδιάζουν να εισβάλουν στη Βενεζουέλα στο πλαίσιο συνωμοσίας που εξύφαναν οι εγχώριες πολιτικές ελίτ της Δεξιάς με την αρωγή της Ουάσιγκτον και της Μαδρίτης. «Δεν υπήρξαμε ποτέ πιο προετοιμασμένοι για αυτό» δήλωσε ο «παραληρηματικός» – σύμφωνα με αρκετά διεθνή Μέσα – πρόεδρος της Βενεζουέλας.
Τσαβισμός και αυταρχισμός

«Εκείνοι που δεν συμφωνούν με τον τσαβισμό δεν έχουν τη δυνατότητα να εργαστούν στις δημόσιες υπηρεσίες ή να επωφεληθούν από κοινωνικές πολιτικές, τα οφέλη των οποίων μοιάζουν περισσότερο με «δώρα» που ο πρόεδρος προσφέρει. Ο Μαδούρο δεν κυβερνά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους. Δηλώνει πως διευρύνει την (βολιβαριανή) επανάσταση του Ούγκο Τσάβες αλλά η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικές του είναι ασυνεπείς, με κύριο σημείο αναφοράς τον περιορισμό της ιδιωτικής περιουσίας και στόχο τον έλεγχο από το κράτος των καλλιεργειών, των επιχειρήσεων και των δικτύων διανομής αγαθών. Οι επιχειρηματίες ποινικοποιούνται και αυτό είναι παράλογο», αναφέρει η Μαργκαρίτα Λόπες Μάγια.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ