Η αποψινή διαδικασία ψήφισης από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ του σκληρότερου και κατά κάποιους πλέον ατιμωτικού μνημονίου της τελευταίας εξαετίας θέτει τον Αλ. Τσίπρα ενώπιον ενός δύσκολου πολιτικού στοιχήματος. Ζητούμενο είναι πλέον ο χρόνος αντοχής της κυβέρνησης και η δυνατότητά της να υπερβεί ή απλώς να καθυστερήσει τη νομοτελειακή φθορά που υπέστησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου.
Με τη συμφωνία που φέρνει προς ψήφιση στην Ολομέλεια το απόγευμα της Κυριακής ο Αλ. Τσίπρας εγκαταλείπει οριστικά, εν συνόλω και με κανένα πλέον περιθώριο παρερμηνειών, όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις του 2015 και του 2016 και εισέρχεται σε μια περίοδο δοκιμασίας και φθοράς, άγνωστης διάρκειας.
Τα αναμενόμενα επίχειρα των αποφάσεων που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα εγκριθούν από την κυβερνητική πλειοψηφία προκαλούν αισθητή αγωνία στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή εκδηλώνεται είτε με την απροθυμία τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις είτε με αμήχανες ως και προκλητικές δηλώσεις, όπως αυτή του πάλαι ποτέ διαπρύσιου αντιμνημονιακού Θ. Παραστατίδη («Εγώ δεν θα ψήφιζα και τώρα αν πραγματικά διαφαινόταν μια εναλλακτική πρόταση ή εναλλακτική λύση. Θα έλεγα όχι εδώ, πάμε εκεί και τουλάχιστον θα αντιδρούσα πραγματικά, αλλά αυτή τη στιγμή ούτε πρόταση βλέπω ούτε εναλλακτική από κανέναν και από πουθενά») ή της Αφροδίτης Θεοπεφτάτου («Προσπαθήσαμε το ποσό του 24% στον ΦΠΑ να μοιραστεί σε διάφορα είδη. Επειδή δύσκολα συμβαίνει και να πίνεις πολύ και να καπνίζεις πολύ και να πηγαίνεις να πίνεις πολλούς καφέδες, δηλαδή πρέπει να συμπίπτουν πάρα πολλά πράγματα για να επιβαρυνθεί σοβαρά ένα νοικοκυριό, γι’ αυτό μοιράστηκε»).
Τελευταίο «οχυρό» η Βουλή
Υπό αυτό το πρίσμα η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα τελεί πλέον υπό καθεστώς ομηρείας των ιδίων των αποφάσεών της και κατατρύχεται από τις παραλείψεις, τις καθυστερήσεις, τις πράξεις και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της.
Οπως εκτιμούν ερευνητές της κοινής γνώμης και πολιτικοί παράγοντες, η κυβέρνηση του τρίτου Μνημονίου στην τρέχουσα περίοδο ενεργεί και πορεύεται εν μέσω μιας μεγάλης παραδοξότητας: η φθορά της μεταξύ μεγάλων κοινωνικών ομάδων είναι αισθητή και αρχίζει να εκδηλώνεται στις έρευνες και στις δημόσιες αποδοκιμασίες, όμως την ίδια στιγμή η Κοινοβουλευτική Ομάδα της δείχνει να συσπειρώνεται, να ψηφίζει παθητικά τα πάντα και να αναλαμβάνει δεσμεύσεις έναντι των πιστωτών που καμία κυβέρνηση ως σήμερα δεν είχε διανοηθεί.
Ετσι, «ο ΣΥΡΙΖΑ για ένα διάστημα θα εξαφανίζεται στις δημοσκοπήσεις και θα «φυλάει Θερμοπύλες» στη Βουλή, υπό τον φόβο της άτακτης κατάρρευσης» εκτιμούν κάποια από τα στελέχη της αντιπολίτευσης και πολλοί από τους πρώην συντρόφους του κ. Τσίπρα που αποχώρησαν το καλοκαίρι του 2015.
Κατά τον τρόπο αυτόν, σημειώνουν κάποιοι από τους ψύχραιμους παρατηρητές εντός του Κοινοβουλίου, ο Αλ. Τσίπρας περιέρχεται σε μια θέση δυσχερή καθώς αποκαλύπτεται σταδιακά η απειλή που θα έχει να αντιμετωπίσει. Κατά την εκτίμηση προσώπων με εμπειρία στη «μνημονιακή διακυβέρνηση», «ο Τσίπρας πιθανότατα θα κληθεί να πληρώσει όλες τις αμαρτίες τις δικές του αλλά μαζί και του «παλαιού» πολιτικού συστήματος το οποίο λέει ότι καταδιώκει».
Κατά τις εκτιμήσεις αυτές, η θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τους τελευταίους 18 μήνες «χρεώνεται» μεν κατά μείζονα λόγο στον δημαγωγικό και λαϊκιστικό παροξυσμό και στις διοικητικές ανεπάρκειες του ΣΥΡΙΖΑ, έχει όμως τις ρίζες της στις παραλείψεις και στις καθυστερήσεις και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πλην όμως η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα θα είναι αυτή που θα βάλει τη σφραγίδα και την υπογραφή της στην οριστική ανατροπή του διεθνούς νομικού status της χώρας, επιμένουν οι ίδιες πηγές.
Το όνειρο του Σόιμπλε
Παραδίδουν γην και ύδωρ στους δανειστές
Πέραν της αθέτησης υποσχέσεων προς συνταξιούχους, δανειολήπτες, ιδιοκτήτες ακινήτων, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ελεύθερους επαγγελματίες, ασφαλισμένους εν γένει και σχεδόν κάθε κοινωνική και επαγγελματική τάξη που είτε ψήφισε είτε προσδοκούσε κάτι από την κυβέρνηση της Αριστεράς, ο Αλ. Τσίπρας αντιμετωπίζει πλέον μια βαριά (πολιτική προς το παρόν) κατηγορία που κανείς από τους προκατόχους του δεν είχε αντιμετωπίσει: τη μετατροπή της χώρας σε πραγματική «αποικία χρέους», μία από τις συνθηματικές εκφράσεις που ο ίδιος χρησιμοποιούσε πολλαπλώς στις αντιμνημονιακές ομιλίες του, σήμερα όμως καλείται να επικυρώσει και να εφαρμόσει.
Οπως φάνηκε ήδη από την κατάθεση και πρώτη επεξεργασία του νομοσχεδίου-μαμούθ των 7.500 σελίδων, οι διατάξεις με τις οποίες η δημόσια περιουσία παραδίδεται στους δανειστές αποτελούν μία από τις σκληρότερες αποφάσεις των τελευταίων ετών και μια παράδοση κυριολεκτικά γης και ύδατος στους δανειστές την οποία ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επιδίωκε ήδη από τις αρχές του 2011.
Στην ουσία οι σχετικές διατάξεις με συνοπτικές διαδικασίες διαμορφώνουν συνθήκες δανεισμού με ρήτρα ρευστοποίησης της δημόσιας περιουσίας, ενώ το σύνολο της εθνικής περιουσίας υποθηκεύεται για διάστημα 99 ετών και παραδίδεται στον έλεγχο ενός νέου Ταμείου το οποίο δεν θα ελέγχεται από την ελληνική κυβέρνηση.
Στα σχετικά άρθρα του υπό ψήφιση νόμου ενεργοποιούνται οι διατάξεις του Μνημονίου που ψηφίστηκε πέρυσι το καλοκαίρι και όπου μεταξύ των άλλων αναφερόταν ότι «η ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων θα αποτελέσει μία από τις πηγές για την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης εξόφλησης του νέου δανείου του ΕΜΣ και θα αποφέρει κατά τη διάρκεια του νέου δανείου επιδιωκόμενο συνολικό ποσό 50 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 25 δισ. ευρώ θα χρησιμοποιηθούν για την επιστροφή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και άλλων περιουσιακών στοιχείων και το 50% κάθε εναπομένοντος ευρώ (τουτέστιν, 50% των 25 δισ. ευρώ) θα χρησιμοποιηθεί για τη μείωση της αναλογίας χρέους/ΑΕΠ, το δε υπόλοιπο 50% θα χρησιμοποιηθεί για επενδύσεις».
Επίσης η διαδικασία εκποίησης –και όχι ιδιωτικοποίησης –της περιουσίας των ΔΕΚΟ, η οποία έχει ήδη ψηφιστεί και περιλαμβάνεται στο τρίτο Μνημόνιο, περιλαμβάνει «τον εντοπισμό εναλλακτικών δυνατοτήτων για τη θέσπιση νομοθετικού πλαισίου με σκοπό να διασφαλιστούν διαφανείς διαδικασίες και κατάλληλος καθορισμός τιμών εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων, σύμφωνα με τις αρχές και τα πρότυπα του ΟΟΣΑ για τη διαχείριση κρατικών επιχειρήσεων και βέλτιστες διεθνείς πρακτικές. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δοθεί στη μεγιστοποίηση της δημιουργίας αξίας από τα περιουσιακά στοιχεία του Ταμείου και στο να αποφευχθούν περιπτώσεις εκποίησης περιουσιακών στοιχείων σε τιμή κατώτερη της εύλογης αξίας τους».
ΣΕ ΔΥΣΧΕΡΗ ΘΕΣΗ
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο Αλ. Τσίπρας περιέρχεται σε μια θέση δυσχερή καθώς αποκαλύπτεται σταδιακά η απειλή που έχει να αντιμετωπίσει. Κατά την εκτίμηση προσώπων με εμπειρία στη «μνημονιακή διακυβέρνηση», «ο Τσίπρας πιθανότατα θα κληθεί να πληρώσει όλες τις αμαρτίες τις δικές του αλλά μαζί και του “παλαιού” πολιτικού συστήματος το οποίο λέει ότι καταδιώκει».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
