Σ’ αυτούς τους καιρούς υπάρχουν τόσο πολλά που μας κάνουν να αγανακτούμε. Ομως κάποια άλλα μάς προκαλούν ευχαρίστηση. Και είναι τώρα αυτά που μας κάνουν να συναντηθούμε.
Ο λόγος για να ένα διαμαντάκι κείμενο της Μάρως Καρδαμίτση-Αδάμη στην «Καθημερινή» της 14ης Μαΐου. «Ανακαλύπτοντας» το παλιό της σπίτι που γεννήθηκε, στην οδό Ψαρών 54, περιγράφει ένα τότε μαγικό. Εναν χώρο του χρόνου μέσα στον οποίον έζησε. Το σπίτι δεν της ανήκει πια. Αλλά επέχει θέση εμπράγματου Αρχείου μιας Εποχής. Αδειο, αλλά επιπλωμένο από περιστατικά (στιγμές, ώρες και πρόσωπα και αντικείμενα συνάμα) με τα οποία η διακεκριμένη καθηγήτρια, η πολύ διακεκριμένη αρχιτεκτόνισσα, έζησε τα πρώτα, «τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής της».
Μίλησα όμως πιο πάνω για συνάντηση. Πού; Και πώς συνέβη; «Στο ισόγειο στην κάμαρα της γιαγιάς», γράφει η Μάρω, «εκεί όπου έμαθα να γράφω και να διαβάζω, στον τοίχο απέναντι από το τραπέζι, τα σημάδια από τα κάδρα και τις φωτογραφίες (αυτά που σήμερα έχω κι εγώ σπίτι μου) ήταν εκεί. Ατόφια».
Από σύμπτωση τώρα, κάποιες μέρες πριν, καθαρόγραφα και εγώ κάτι που ετοιμάζω για δημοσίευση. Και διηγούμαι εκεί πώς:
«Σε μια παλιά φωτογραφία καδραρισμένη και σε χαρτί από το χρόνο κουρασμένο η νιότη του παππού αντιστεκόταν. Και φωτεινό και άφθαρτο το μάτι εικονιζόταν.
Χρόνια μετά, το ωραίο κάδρο κάποιοι το επήραν. Ποιος ξέρει για ποια χρήση.
Μα στο ξεθώριασμα του τοίχου, που ‘χει αφήσει, σ’ αυτό που ο ήλιος είχε ζωγραφίσει, από εκεί το φωτεινό και άφθαρτο το μάτι του παππού δεν είχε φύγει».
«Ατόφιο» Μάρω.
Με μια διαφορά: ότι οι δικοί μου τοίχοι, με τους σεισμούς του ’53, αυτοί είχαν φύγει. Και έτσι, εγώ έπρεπε νοερά να τους ανασυστήσω.
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι τακτικό μέλος της Académie Européenne Interdisciplinaire des Sciences.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
