ΑΝΤΙΛΑΛΕΙ στον χρόνο το δημοτικό τραγούδι, από την αστείρευτη βρυσομάνα της λαϊκής παράδοσης:
«Σήμερα, Δήμο μ’, Πασχαλιά, σήμερα πανηγύρι, τα παλικάρια στο χορό, τ’ αγόρια στο σημάδι. Βγήκαν να παίξουν τα σπαθιά, να ρίξουν το λιθάρι, να πιουν το κρύο νερό, να πάρουν τον αγέρα, και να γιορτάσουν τ’ Αϊ-Γιωργιού, να ρίξουν στο σημάδι».
nnn
TΟ ΠΑΣΧΑ και η γιορτή του Αγίου Γεωργίου ήσαν οι πιο πρόσφορες ημέρες για την ενστικτώδη και αυθόρμητη έφεση των κλεφτών και των κλεφτόπουλων στα λημέρια τους, αλλά και των παλικαριών στ’ αλώνι ή στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού, ο ραγιάς να δείξει τα νιάτα και τη λεβεντιά του. Ταυτόχρονα να ασκηθούν για τη Μεγάλη Ωρα της επαναστατικής εθνεγερσίας (του 1821).
nnn
ΓΡΑΦΕΙ σχετικά ο αείμνηστος Κλεάνθης Παλαιολόγος, διδάχος της αθλητικής παιδείας και της φυσικής αγωγής: «Αφθονες θα δούμε τις ευκαιρίες και πάμπολλα τα περιστατικά της αθλητικής δραστηριότητας του λαού στα πικρά χρόνια της σκλαβιάς. Η αγωνιστική παράδοση μέσα από το αδούλωτο φρόνημα του λαού θα ξεσπάσει στις γιορτές και στα πανηγύρια με αγώνες, τιμές και βραβεία καθώς τα παλικάρια δείχνουν την αξιοσύνη τους. Ακονίζουν τις δυνάμεις τους στο λιθάρι, στο απλό πήδημα και «στις τρεις», στην πιλάλα (τρέξιμο), στο πάλαιμα, στο σήκωμα βάρους (δοκίμι), στο σημάδι. Ακόμη μπορούν να καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις τρέχοντας, πεζοπορώντας μερόνυχτα…».
nnn
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ σε φίλο αναγνώστη ο οποίος με αφορμή το «Λιθοβολίας εγκώμιον» της στήλης μάς έστειλε ένα ωραίο εύρημα, καταχωρισμένο στη σπουδαία έρευνα του κορυφαίου λαογράφου μας Νικόλαου Πολίτη (πρώτη έκδοση το 1899 και πρόσφατη επανέκδοση από «Το Βήμα της Κυριακής») για τις «Παραδόσεις του ελληνικού λαού». Τιτλοφορείται «Το Ψηλό Λιθάρι». Προέλευση το Ξυλόκαστρο της Κορινθίας. Συγκεκριμένα, «Στων Ελλήνων τον καιρό τρεις ανδρειωμένοι ερίχνανε στο χωριό Καμάρι το λιθάρι. Θέλετε λέει ο ένας στους αλλουνούς να ρίξουμ’ το λιθάρι; Ελάτε να ιδούμε ποιος θα προσπεράσει τον άλλονε».
nnn
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ: «Πιάνει ο πρώτος το λιθάρι και το πέταξε ως του Ζούγρα. Ο δεύτερος το πέταξε ως την Τσούκα. Και ο άλλος εκεί που είναι τώρα το Ψηλό Λιθάρι, βορινά από τα Τρίκαλα (σ.σ.: Κορινθίας). Ενας βράχος θεόρατος. Πάνου από είκοσι μέτρα ψηλός και καμιά δεκαπενταριά χοντρός. Φαίνεται από τρεις ώρες μακριά. Από το Καμάρι που το ‘ριχναν ως εκεί που βρίσκεται τώρα είναι ωρών δρόμος».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ