Το ζήτημα της διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων είναι σήμερα το σημαντικότερο θέμα για τις τράπεζες. Είναι μια βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια του συστήματος, η οποία πρέπει να εξουδετερωθεί. Διότι αν συνεχίσουν να αυξάνονται, μοιραία οι τράπεζες θα οδηγηθούν σε νέα ανακεφαλαιοποίηση. Και τη φορά αυτή θα γίνει με bail in, δηλαδή «κούρεμα» καταθέσεων. Ως εκ τούτου, ακόμη και η επιστροφή των καταθέσεων εξαρτάται από τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων. Κανένας δεν θέλει να καταθέσει τα χρήματά του σε μια τράπεζα που οδηγείται σε bail in. Το αντίθετο, θα θέλει να σηκώσει τις καταθέσεις του, αν έχει.
Τον τελευταίο χρόνο έχει γίνει πολλή συζήτηση για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων. Αν θα πουληθούν ή όχι σε funds, αν θα δοθούν ή όχι σε εταιρείες διαχείρισης, αν θα κουρευτούν και πόσο, αν θα ανασταλούν οι πλειστηριασμοί και για ποια δάνεια, κ.λπ. Ολη αυτή η συζήτηση έχει καλλιεργήσει προσδοκίες στους δανειολήπτες ότι θα αποπληρώσουν τα δάνειά τους με καλύτερους όρους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ενισχυθεί η τάση αύξησης των μη εξυπηρετούμενων δανείων, που ούτως ή άλλως καταγράφεται εξαιτίας της κρίσης. Σήμερα πάνω από το 50% των δανείων συγκαταλέγονται στην κατηγορία αυτή, ποσοστό που σπάει κάθε ρεκόρ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συνθήκες από την εποχή που χορηγήθηκαν τα περισσότερα δάνεια έχουν χειροτερεύσει άρδην και η αποπληρωμή τους θα πρέπει πλέον να λάβει υπόψη τα νέα δεδομένα στις αμοιβές, στα έσοδα και στις αξίες. Για να συμβεί αυτό όμως, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα απελευθερωμένο και πιο ευέλικτο πλαίσιο διαχείρισης των δανείων που να επιτρέπει στις τράπεζες να εκχωρούν χαρτοφυλάκια σε επενδυτικά κεφάλαια, να αναθέτουν τη διαχείρισή τους σε εξειδικευμένες εταιρείες, οι οποίες διαθέτουν σύγχρονα εργαλεία, πλατφόρμες και εμπειρία στο να παρέχουν λύσεις σε προβληματικά δάνεια.
Δεν πρέπει να φοβίζει κανέναν η πώληση δανείων ή η ανάθεση της διαχείρισής τους σε εξειδικευμένες εταιρείες. Είτε τράπεζες τα διαχειριστούν είτε εταιρείες και funds, οι λύσεις που θα δοθούν θα ορίζονται από τη σχετική ελληνική νομοθεσία.
Ωστόσο, ακόμη και αν φτιάξουμε το πιο τέλειο και πιο σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο, υπάρχει μια εγχώρια ιδιαιτερότητα η οποία έχει ενσκήψει τελευταία και θα το καταστήσει ανεφάρμοστο και θα το ακυρώσει. Πρόκειται για την ανάμειξη της Δικαιοσύνης στις τραπεζικές χορηγήσεις. Και δεν εννοούμε ότι η Δικαιοσύνη δεν πρέπει να ελέγχει τις τράπεζες. Αντίθετα. Ωστόσο θα πρέπει να κρίνει τις τραπεζικές αποφάσεις με τραπεζικά κριτήρια. Διαφορετικά ποιος τραπεζικός υπάλληλος θα υπογράψει πώληση δανείου όταν η υπόθεση μπορεί να καταλήξει στον οικονομικό εισαγγελέα, ο οποίος θα κρίνει όχι με βάση τις διεθνώς αποδεκτές τεχνικές που προσδιορίζουν π.χ. ένα δίκαιο και εύλογο τίμημα πώλησης, αλλά με «αντικειμενικά» ή άλλα κριτήρια, στηριζόμενος σε κάποιες νομικές ερμηνείες ή στις πλάτες των πολιτικών προϊσταμένων του;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
