Ευγένιος Αρανίτσης
Η Κεντροαριστερά ως ασθένεια
– διάγνωση & εκτιμήσεις
Εκδοση της ιστοσελίδας paradoxa.gr,
Αθήνα, 2015, σελ. 89

Το κομψό τομίδιο Η Κεντροαριστερά ως ασθένεια –διάγνωση & εκτιμήσεις, μόνο ως ποίημα θα μπορούσε να διαβαστεί ή ως μυθιστόρημα ή ως πολιτικό δοκίμιο ή ως τηλεοπτική αφήγηση. Θέλω να πω ότι είναι όλα αυτά μαζί αφού δεν κατατάσσεται κάπου, αφού δεν είναι απλώς ένα σχόλιο για την Κεντροαριστερά όπως τη ζούμε στην Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης, αλλά και ένας οξύς φιλοσοφικός αναστοχασμός και ένα ρέκβιεμ για την τηλεόραση και τον επιθανάτιο ρόγχο της. Κατά βάθος, ο Αρανίτσης, μέγας είρων, αίρεται αιωρούμενος υπεράνω της πολιτικής, χωρίς να προτείνει ισοδύναμα, υπογραμμίζει την αμεσότητα της εικόνας στο να διαπλάθει (πολιτικές) συνειδήσεις και στο να διαμορφώνει την κοινή γνώμη μέσω πολιτικόλογης φλυαρίας, προτάσσοντας τα αριστεία του ψεύδους και του ατομικού συμφέροντος, έναντι του συλλογικού. Με σαφείς αναφορές στο Ποτάμι, στο ΠαΣοΚ, στην Ελιά, στην [πρώην] ΔΗΜΑΡ και στο Δημοκρατικό Τόξο –οι εκπρόσωποι των οποίων, μέσω ολιστικών κοινωνικοπολιτικών θεωριών και ιδεοληπτικής ασάφειας, αναμασούν (και υπαγορεύουν) δημοφιλείς εκφορές καναλιών –ο συγγραφέας μάς επισημαίνει πόσο εξοικειωμένοι είμαστε με τη μετριότητα. Πρόκειται για μια ψύχραιμη ματιά στα Talking Ηeads και στα Talk Shows (με κάτι και από καλλιστεία), εκεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όταν είμαστε κοντά στο να μας πάρει ο ύπνος και η σοσιαλδημοκρατική Κεντροαριστερά σηκώνει τα μανίκια για να αναλάβει τον ρόλο «του στρατηγικού επενδυτή στο πολιτικό θέαμα της συναίνεσης». Εκεί, στις χωματερές της υφηλίου οδηγούμαστε, υπαινίσσεται ο συγγραφέας, κρούοντας όχι τον κώδωνα του κινδύνου ούτε βαρώντας συναγερμό, αλλά απλώς επισημαίνοντας τα στραβά, τα παράξενα και τα παράδοξα του τοπίου της Κεντροαριστεράς με τους χαμαιλεοντισμούς, τις οπισθοδρομήσεις και τις ανακολουθίες τακτικής αλλά και την απώλεια του μέτρου [του κέντρου].


Η Κεντροαριστερά ως ασθένεια
είναι το σάουντρακ της απόλυτης ειρωνείας, όπου ως Κεντροαριστερά ορίζεται η απόλυτη αοριστία ή μία νόσος με επιπλοκές και παρενέργειες στη δημόσια πολιτική υγεία. Για ποια Κεντροαριστερά να μιλάμε; Την απόφοιτο της σχολής του παλαιοκομματισμού και του φιλοευρωπαϊσμού; Ή εκείνη που απομακρύνεται από τον εαυτό της, αν λάβουμε υπ’ όψιν μετρήσεις που λένε ότι το ένα τρίτο του Ποταμιού θέλει να πάει με τη ΝΔ, όπως θέλουν να πάνε και οι μισοί του ΠαΣοΚ; Και ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας αν έχει φύγει από τον αστερισμό του αριστερισμού; Αλλά ίσως και να κάνω λάθος, και το βιβλίο να είναι απλώς ένας «Οδηγός [πολιτικής] επιβίωσης σε έναν κόσμο των άκρων από όπου θα λείπουν τα άκρα». Οσον αφορά τον πυρήνα της Κεντροαριστεράς καλύτερα να μη γίνεται λόγος, μια και τον έχουν καταλάβει φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι προοδευτικοί και αριστεροί μεταρρυθμιστές που προσέχουν όμως μόνο από δεξιά μήπως και τους φύγει κανένας πόντος από το καλσόν του ιδεολογικού τους φάσματος. Είπαμε: για κάθε κόμμα της Κεντροαριστεράς και ένα κόμικ συλλογικής πολιτικής παραίσθησης, για κάθε βασικό μέτοχο του κεντροαριστερού status και λίγος τηλεοπτικός φυγόκεντρος ύπνος.
Εν κατακλείδι, ο Αρανίτσης, το σοφό και πανέξυπνο παιδί της γενιάς του, αποδομεί από πολιτικά επιχειρήματα τα κόμματα αριστερά του Κέντρου και αναρωτιέται αν μπορούμε να μιλάμε για Κεντροαριστερά χωρίς οδικά έργα και χωρίς συστημικά συμφέροντα –υπαινισσόμενος, προφανώς, την κερδοφόρα διαδρομή της διαπλοκής από τα εκδοτικά στα εργολαβικά γραφεία, τα οποία υπάρχουν ακριβώς λόγω διασπάθισης πόρων προς χάριν ανευλαβών κομματικών συνδρομών. «Αν πηγαίνεις προς τα διόδια, πρόσεξε να μην πέσεις σε ώρα αιχμής» μας συμβουλεύει ο συγγραφέας. Με άλλα λόγια: ας μην ελπίζουμε και πολλά από την [τρέχουσα] Κεντροαριστερά γιατί πρόκειται για ελπίδα βραχνιασμένη…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ