Ο Στουρνάρας, η… αρετή και ο Τσίπρας

Αυτό κι αν είναι είδηση: την απόλυτη ικανοποίησή του για τον δρόμο που επέλεξε ο… πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας εκφράζει ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Ι. Στουρνάρας (φωτογραφία δεξιά). Από τη Σύρο, όπου παραθερίζει μαζί με τον καθηγητή Πληροφορικής του Πανεπιστημίου του Τορόντο Κ. Δάλλα, ο κεντρικός τραπεζίτης μου έλεγε ότι αισθάνεται πολύ ικανοποιημένος για όσα έκανε το τελευταίο διάστημα ο κ. Τσίπρας: «Ακολουθεί τον δρόμο της αρετής και της σύνεσης. Εστω και στο πάρα πέντε έκανε στροφή και ακολούθησε τη σωστή πορεία. Εστρεψε επιτέλους το σκάφος σε πιο ασφαλή κατεύθυνση γιατί πήγαινε κατευθείαν στα βράχια». Αυτά έλεγε ο κ. Στουρνάρας από τη Σύρο, όπου μη νομίζετε ότι περνά τον καιρό του μόνο με κολύμπι και τρέξιμο πολλών χιλιομέτρων, αλλά και με διάβασμα (διαβάζει μετά μανίας το αριστούργημα του Στ. Καλύβα « Καταστροφές και θρίαμβοι») και με πολλά τηλεφωνήματα. Συνεχώς βρίσκεται σε επικοινωνία με τον Μάριο Ντράγκι και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλο. Η πρόβλεψή του; Ολα θα πάνε καλά στο Eurogroup της Παρασκευής, χωρίς πολλά απρόοπτα από τον Σόιμπλε και την παρέα του.

Ακόμη και την «καλημέρα» μού λένε ότι έκοψε ο Πρωθυπουργός προς την Πρόεδρο της Βουλής. Από το Μαξίμου μαθαίνω ότι ο κ. Τσίπρας αποφάσισε πλέον όταν υπάρχει ανάγκη να επικοινωνήσει με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να το κάνει είτε μέσω τρίτων (δηλαδή, διά… αντιπροσώπων) είτε διά αλληλογραφίας. Δεν μπορεί, μου λένε, να ξεχάσει ό,τι έγινε το τελευταίο διάστημα με τη Ζωή, που εκ προθέσεως φέρνει κωλύματα στην ψηφοφορία του Μνημονίου νομίζοντας ότι έτσι κάνει αντίσταση. Αλλά δεν είναι μόνο ο κ. Τσίπρας που έκοψε την «καλημέρα» στη Ζωή. Είναι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλος, ο οποίος, θυμίζω, δεν την προσκάλεσε σε εκείνο το γεύμα στο Προεδρικό και αποφάσισε ότι εφεξής, όταν θα επικοινωνεί μαζί της, θα το πράττει μόνο διά επιστολών. Είναι βαθύτατα ενοχλημένος από τη στάση της μετά από εκείνη την επιστολή που του έστειλε.

Εκείνο που ενόχλησε ιδιαιτέρως το Μέγαρο Μαξίμου είναι τα μηνύματα που τους στέλνει η Πρόεδρος της Βουλής (μέσω προθύμων αγγελιοφόρων) ότι «κανείς δεν τολμά να με κουνήσει από τη θέση μου, θα το τραβήξω ως το τέλος». Οπως μου είπαν, η Ζωή Κωνσταντοπούλου θεωρεί δεδομένο ότι δεν θα προχωρήσει κανένας σε πρόταση μομφής εναντίον της γιατί έτσι, όπως πιστεύει, θα την… ηρωοποιήσουν. Επιπλέον το τελευταίο διάστημα, όπως μαθαίνω, βρίσκεται σε αναζήτηση συμμαχιών, πλην όμως από τους μόνους που βρήκε κατανόηση είναι από την κομμουνιστική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή από την ΚΟΕ, καθώς και από τον αυτοπροσδιοριζόμενο ως αντιεξουσιαστή βουλευτή Καστοριάς κ. Διαμαντόπουλο. Η εκτίμηση στο Μαξίμου είναι ότι η Ζωή χαράζει προσωπική στρατηγική επιχειρώντας να αξιοποιήσει τον θεσμικό της ρόλο ώστε να κληρονομήσει την αντιμνημονιακή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.

Ορισμένοι βουλευτές ήρθαν στη Βουλή κατευθείαν από τις παραλίες, μαυρισμένοι και με καλοκαιρινή διάθεση. Κυρίως οι γαλάζιοι που γκρίνιαζαν γιατί είχαν από τις 9 το πρωί σύσκεψη Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Αλλά και οι γυναίκες της Βουλής, αν εξαιρέσει κανείς την Ντόρα Μπακογιάννη, τη Νίκη Κεραμέως και τη Χριστίνα Ταχιάου που ήρθαν μαυρισμένες μεν αλλά με σακάκι, ήρθαν με τα καλοκαιρινά τους. Ακόμη και η Ραχήλ Μακρή δεν πρόλαβε να περιποιηθεί τον εαυτό της. Εμφανίστηκε ατημέλητη και με διάθεση… αντίστασης. Ο Γιάνης Βαρουφάκης ντυμένος με ένα τσαλακωμένο λευκό πουκάμισο έξω από το παντελόνι τριγυρνούσε μόνος στους διαδρόμους της Βουλής. Κανείς (ούτε από τους προεδρικούς ούτε από αυτούς της Αριστερής Πλατφόρμας) δεν ήθελε κουβέντες μαζί του. Ο Ν. Φίλης φαινόταν ενοχλημένος από τον προεδρεύοντα στην Επιτροπή κ. Σαμοΐλη επειδή θεωρούσε ότι καθυστερούσε την όλη διαδικασία, ενώ οι της Αριστερής Πλατφόρμας αναμένοντας την άφιξη του Π. Λαφαζάνη σχημάτιζαν στο καφενείο «πηγαδάκια» μακριά από περίεργα ώτα και βλέμματα των προεδρικών. Οσο απίστευτο κι αν φαίνεται, μετρούσαν τα «Οχι» λέγοντας ότι σε περίπτωση που βρεθούν κάτω από 120 πάμε κατευθείαν σε εκλογές. Οσο για τη Ζωή, όταν μίλησε στην Επιτροπή, ούτε ένας δεν τη χειροκρότησε, ούτε ένας…

Τρεις είναι οι λόγοι κατά την Τασία Χριστοδουλοπούλου των επιθέσεων που δέχεται για την πολιτική της έναντι των μεταναστών. Πρώτον: «Με χτυπούν επειδή είμαι γυναίκα». Δεύτερον: «Με στοχοποίησαν εμένα γιατί δεν μπορούν να χτυπήσουν την πολιτική της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ στο Προσφυγικό». Και τρίτον: «Ο υπόγειος ρατσισμός που ακόμη υφίσταται σε μερίδα Ελλήνων έναντι των μεταναστών». Αυτά πιστεύει η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής και τα λέει δημοσίως, τα λέει και στον Πρωθυπουργό, από τον οποίο μάλιστα ζήτησε προστασία. Προστασία όμως από τι; Επειδή νομίζει ότι τη χτυπούν επειδή είναι γυναίκα; Εχει σχέση αυτό με την οργή των κατοίκων της Κω εναντίον της που τη θεωρούν «ανύπαρκτη»; Ή ακόμη με τους συντρόφους της στον ΣΥΡΙΖΑ που περιόρισαν τις αρμοδιότητές της βγάζοντας μπροστά τον υπουργό Επικρατείας Αλέκο Φλαμπουράρη να δώσει λύσεις στο οξυμμένο πρόβλημα των μεταναστών;

Ο κ. Μάρδας γράφει βιβλίο για τη… ζωή

«Τι να την κάνω; Να τη σκοτώσω; Να τη στείλω στο εξωτερικό; Να την προστατέψω;» ρωτούσε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών τη βουλευτή με την οποία συνέτρωγε στο εστιατόριο της Βουλής το μεσημέρι της Πέμπτης. «Πάλι να την προστατεύσεις; Για πόσο ακόμα θα το κάνεις;» αντερώτησε εκείνη. Όχι, ο Δ. Μάρδας δεν αναφερόταν στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία είχε νιώσει ότι κινδυνεύει από τις βολές του και το είχε κοινοποιήσει με επιστολή της στον Αλέξη Τσίπρα. Απλώς εξέφραζε στην παλιά γειτόνισσά του στη Θεσσαλονίκη, Χριστίνα Ταχιάου, βουλευτή με το Ποτάμι, τον προβληματισμό του σχετικά με το νέο βιβλίο του που εμπνέεται από τη θητεία του ως υπουργός κι έπλεκε την αστυνομική πλοκή του, διατηρώντας το βγαλμένο από τη ζωή (και όχι τη Ζωή) πολιτικό context της εποχής που ζούμε.

Το προηγούμενο βιβλίο του κ. Μάρδα, με τίτλο «Η γοητεία μιας συντριβής» ήταν αντικείμενο έμπνευσης από την προηγούμενη θητεία του στο υπουργείο Ανάπτυξης, ως γενικού γραμματέα. Σε εκείνο πρωταγωνιστούσαν χαρακτήρες οι οποίοι παρέπεμπαν σε πολιτικούς αστέρες των αρχών της δεκαετίας των ’00’ς, κυρίως της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με ονόματα που έμοιαζαν με τα δικά τους. Κάτι μου λέει ότι το ίδιο μοτίβο θα ακολουθηθεί και στο επόμενο, για το οποίο θα πρότεινα ως τίτλο το «Η κρυφή γοητεία της παρακμής». Γαλλιστί, «Le charme discret de la decadance», ως τιμή του γαλλοτραφέντος υπουργού στον αείμνηστο σκηνοθέτη Luis Bunuel, δημιουργό του «Le charme discret de la bourgeoisie», τον οποίο είναι βέβαιο ότι η αλλοπρόσαλη Βουλή μας θα ενέπνεε.