Όλα όσα μας συνέβησαν τους τελευταίους έξη μήνες πηγάζουν από την αντίληψη που είχε διαμορφώσει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάσταση της χώρας.
Οι περισσότεροι του κυβερνώντος κόμματος αντιμετώπιζαν την Ελλάδα ως μια Πολιτεία σε κατάσταση διαρκούς ανθρωπιστικής κρίσης.
Από το 2004 ακόμη οι αναλυτές του σημερινού κυβερνώντος κόμματος περιέγραφαν ως δραματική την ελληνική κοινωνική κατάσταση, κυριαρχούμενη από φτώχεια και απόλυτες ανισότητες.Οχι ότι δεν υπήρχαν, αλλά δεν είχαν τη διάσταση που νόμιζαν.
Ο λόγος, η κριτική τους, όλη τους η προσέγγιση πήγαζε από τη διαμορφωμένη στρεβλή πεποίθησή τους ότι οι Έλληνες είναι κατά βάση πτωχοί, με περιορισμένα εισοδήματα και σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι απολύτως από το κράτος.
Κινούμενοι επί χρόνια περί την πλατεία Κουμουνδούρου επηρεάστηκαν από τις εικόνες που αυτή απέδιδε.
Διέλαθε έτσι της προσοχής τους ότι η ελληνική κοινωνία είναι πιο σύνθετη, ότι η διαστρωμάτωσή της δεν είναι τόσο ευκρινής, ότι η παραοικονομία έχει μέγεθος μεγάλο, ότι υπάρχουν κρυμμένες περιουσίες και ακατάλυτοι δεσμοί, οικογενειακοί και άλλοι, που μεταβάλουν ή καθιστούν ψευδή την εικόνα που εκ πρώτης όψεως αναδύεται.
Ούτε την περιγραφή του καθηγητή Κωνσταντίνου Τσουκαλά για την περίφημη ελληνική πολυσθένεια, γι’ αυτή την ιδιόμορφη ελληνική κατάσταση, όπου ένα πρόσωπο συγκεντρώνει πολλές ιδιότητες και ενσωματώνει πολλά διαφορετικά και αντικρουόμενα μεταξύ τους συμφέροντα, είχαν αξιολογήσει.
Ότι δηλαδή ο Έλληνας μπορεί να είναι ταυτόχρονα μισθωτός, ιδιοκτήτης ακίνητης περιουσίας και μαζί αγρότης, έμπορος ή ελεύθερος επαγγελματίας, με αποτέλεσμα η θέση του να ξεπερνά το μέσο όρο και η κοινωνική, όπως και η πολιτική συμπεριφορά του, να μην είναι ενιαία, να μην είναι σταθερή, αλλά ευμετάβλητη, κατά τα συμφέροντα που κάθε φορά επικρατούν και να καταλήγει στο τέλος αναρχική, να τα θέλει όλα και μάλιστα εδώ και τώρα.
Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδέχθηκε ποτέ ότι η φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο είναι εθνικό σπορ, στο οποίο ασκούνται οι πάντες, μικροί, μικρομεσαίοι και μεγάλοι. Ούτε επίσης αντελήφθη ποτέ ότι από τη δημοσιονομική σπατάλη κερδίζουν όλοι.
Κάπως έτσι επικράτησαν η στρεβλωτική αντιμνημονιακή μονοκαλλιέργεια, η άρνηση της λιτότητας σε όλες τις εκδοχές της και αναπτύχθηκε σε τμήματά του η δήθεν εναλλακτική της δραχμής.
Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια. Η ανθρωπιστική καταστροφή που πρώιμα περιέγραφε επί των ημερών του δυστυχώς θα επέλθει, ως αποτέλεσμα των ιδεοληπτικών αντιλήψεών του περί την άσκηση της οικονομικής πολιτικής.
Τα αδιέξοδα γρήγορα φάνηκαν, οι λανθασμένες αντιλήψεις κατερρίφθησαν σχεδόν αυτόματα με την ανάληψη της διακυβέρνησης και τώρα μπρος στο βάρος της ευθύνης επήλθε και η αναμενόμενη κωλοτούμπα.
Μόνο που άργησε και η καθυστέρηση προκάλεσε ζημιές μοναδικές.
Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι ανεπανόρθωτες και ότι υπάρχουν ακόμη χρόνος και δύναμη για αντιστροφή των συνθηκών απόλυτης καταστροφής.
