Πολύ ψύχραιμος εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός μετά την υπογραφή της σκληρής συμφωνίας. Να το δούμε πρακτικά το θέμα. Πετρέλαιο στο Αιγαίο δεν βρέθηκε ακόμα. Οι ομογενείς που θα χάριζαν τρισεκατομμύρια είναι τόσο υπαρκτοί όσο και ο Πήτερ Παν. Ο Πούτιν δεν δίνει του αγγέλου του νερό. Οι Κινέζοι δεν μας θέλουν για παλλακίδα. Παρέμενε λοιπόν η λύση της ντοματούλας την οποία πολλοί ενστερνίστηκαν. Να πάμε στο μηδέν, να αρχίσουμε τις καλλιέργειες και να είμαστε μάγκες και αυτάρκεις. Το πρόβλημα θα άρχιζε όταν θα έπρεπε να βάλουμε τις ντοματούλες στο ψυγείο. Για να αγοράσει κάποιος ψυγείο με δραχμές θα έπρεπε να ανταλλάξει δυο τόνους κηπευτικά. Για την παραγωγή δυο τόνων κηπευτικών θα πρέπει να αγοραστούν σπόρια, τα οποία είναι εισαγόμενα. Τέτοια οικονομία έχουμε, δηλαδή δεν έχουμε τίποτα.
Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στην κρατική τηλεόραση και έδωσε εξηγήσεις για τις αποφάσεις του. «Μετά πέντε μήνες διαπραγμάτευσης, που πήρα σκληρές και δύσκολες αποφάσεις, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να θέσει ζήτημα εάν η επιλογή μου σέβεται την ηθική και τις αξίες της Αριστεράς. Κάθε ένας, με βάση τις επιλογές του θα κριθεί. Σε στιγμές κρίσης, ασφάλεια ιδεολογικής καθαρότητας δεν υπάρχει». Μπορεί να πει κανείς ότι περιφρόνησε το «όχι», ότι έγινε ένας άτεγκτος νεοφιλελέ, ότι είναι ψεύτης, καιροσκόπος και απατεώνας; Αυτό μπορεί να το πει μόνο όποιος βλέπει την πολιτική ως το φτερούγισμα μιας πεταλούδας, που κρατά λίγες ώρες μόνο.
Αυτό που προέχει κατά τη δήλωση του πρωθυπουργού είναι να «φτάσουμε μέχρι την εξασφάλιση του προγράμματος, τη σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της οικονομίας». Να μην ξεχνάμε ότι κάπου εκεί στη συζήτησε με τους εταίρους μπήκε και η αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία μεταθέτει στο μέλλον τις υποχρεώσεις του Δημοσίου και θα επιτρέψει εκ νέου τη συζήτηση για ένα κράτος πρόνοιας. Να είμαστε ρεαλιστές: πρόκειται για μια φτωχή χώρα που ακόμη κι αν θέλει να ζήσει από τις ντοματούλες της, δεν μπορεί. Ακόμη και οι ντοματούλες είναι εξαρτημένες.
Να πούμε όμως και κάτι άλλο. Η τετραετία της διακυβέρνησης ξεκινά τώρα στα αλήθεια. Με χρήμα στα ταμεία, με τράπεζες ανοιχτές, με νέο φορολογικό σύστημα, με μια υποψία ανάπτυξης, υπάρχει δυνατότητα και πιθανότητα να ξεκινήσει από νέα βάση η συζήτηση που θα καθορίζει τι εστί κράτος πρόνοιας.
