«Ελλάς – Γαλλία, Συμμαχία!»

24 Ιουλίου 1974, το προσωπικό αεροσκάφος του προέδρου της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού μεταφέροντας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή από το Παρίσι. Λίγες ώρες νωρίτερα είχε πέσει η χούντα και η Ελλάδα βρισκόταν αντιμέτωπη, μετά την εισβολή στην Κύπρο, με την τουρκική απειλή στο Αιγαίο. Ηταν την κρίσιμη εκείνη στιγμή (και ενώ η ελληνική κυβέρνηση αποχωρούσε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ) που ο γάλλος πρόεδρος έδινε τη διαβεβαίωση στον προσωπικό του φίλο έλληνα πρωθυπουργό ότι η Ελλάδα μπορούσε να βασίζεται στην υποστήριξη της Γαλλίας. Η ανταπόκριση του κόσμου ήλθε αμέσως με το περίφημο σύνθημα «Ελλάς – Γαλλία, Συμμαχία!» που δονούσε την ατμόσφαιρα στις μεγάλες συγκεντρώσεις. Λίγα χρόνια αργότερα ο ίδιος πρόεδρος υπήρξε ο κύριος υποστηρικτής της ένταξης της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ για λόγους καθαρά πολιτικούς. Εστω και αν σήμερα, απογοητευμένος από τις επιδόσεις της νέας ελληνικής κυβέρνησης, εμφανίζεται να προτιμά ένα Grexit.

Ιούλιος 2015. Σαράντα ένα χρόνια αργότερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη πολιτικοοικονομική κρίση μετά τη Μεταπολίτευση, με το φάσμα της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση να πλανάται απειλητικά. Και είναι και πάλι από τη Γαλλία που έρχεται η κρίσιμη στήριξη. Σε μια στιγμή που οι ολέθριοι και αλλοπρόσαλλοι χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης έχουν οδηγήσει τη χώρα μας στην πτώχευση, στη διεθνή απομόνωση και στην απώλεια της εμπιστοσύνης των εταίρων μας, είναι ο Φρανσουά Ολάντ εκείνος που αναλαμβάνει προσωπικά να σώσει την Ελλάδα τις δύσκολες αυτές ώρες και να πείσει τον Αλέξη Τσίπρα να αλλάξει στάση. Ισως γιατί μέσα από την κρίση αυτή βρήκε την ευκαιρία να τιμήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του για την ανάγκη να καταργηθεί η λιτότητα και να στηριχθεί η ανάπτυξη. Υποσχέσεις τις οποίες πολλοί τον κατηγόρησαν ότι είχε απεμπολήσει για να μη δυσαρεστήσει την Ανγκελα Μέρκελ στο όνομα της διατήρησης του περίφημου γαλλογερμανικού άξονα.

Πέρα όμως από αυτά, υπάρχει παράλληλα και μια σταθερή παράμετρος που σφραγίζει διαχρονικά τις σχέσεις των δύο χωρών, με κύριο άξονα την επιρροή που ανέκαθεν ασκούσε ο ελληνικός πολιτισμός στη Γαλλία. Οπως έγραψε και η έγκυρη «Liberation»: «Υπάρχει στο γαλλικό υποσυνείδητο ένα ελληνικό πάθος το οποίο εκφράζεται μέσω πολλών διαύλων και παραπέμπει σε μια μακρά ιστορία». Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι πολλοί σημαντικοί Ελληνες, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως τον Μίκη Θεοδωράκη και τη Μελίνα Μερκούρη, βρήκαν φιλόξενο καταφύγιο στη Γαλλία κατά τη διάρκεια σκοτεινών περιόδων της ιστορίας μας και αυτό δεν είναι τυχαίο. Το ερώτημα όμως είναι πόσο θα διαρκέσει αυτό το κλίμα συμπάθειας αν συνεχίσουμε με τα γνωστά μας καμώματα να απομακρύνουμε και τους ελάχιστους φίλους που μας έχουν απομείνει.