Χαμένος για χαμένος

Αν ο Πρωθυπουργός διαθέτει στοιχειώδες ένστικτο επιβίωσης θα ψηφίσει αύριο «Ναι» –έστω κρυφά και στη ζούλα…

Και το ένστικτο επιβίωσης είναι το μόνο το οποίο μπορώ να επικαλεστώ αφού μετά από πέντε μήνες παλινωδίας ακόμη περιμένουμε να εμφανιστεί το αίσθημα ευθύνης.

Είμαι βέβαιος ότι ο Πρωθυπουργός θα μετρήσει σοβαρά την εισήγησή μου.

Ούτως ή άλλως, η κυβέρνησή του οδεύει προς το τέλος του βίου της αφού της είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να διαχειριστεί όποιο αποτέλεσμα κι αν βγάλουν οι κάλπες της Κυριακής.

Αν βγει το «Ναι», το μόνο που μπορεί να προσφέρει ο Πρωθυπουργός είναι η διασφάλιση ενός ήρεμου καλοκαιριού παραπέμποντας τις εκλογές για τον Σεπτέμβριο.

Ακόμη και τότε όμως κάποια κυβέρνηση θα πρέπει να επιδιώξει στο ενδιάμεσο την εξομάλυνση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ίσως και μια συμφωνία με τους δανειστές. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επιζήσει έως τον Σεπτέμβριο χρεοκοπημένη, με κλειστές τράπεζες και απλήρωτους εργαζομένους.

Αν βγει το «Οχι», τότε ο Πρωθυπουργός θα κληθεί να διαχειριστεί μια εθνική καταστροφή.

Οι τράπεζες θα καταρρεύσουν, αναγκαστικά θα «κουρευτούν» οι καταθέσεις, θα διαλυθεί κάθε οικονομική δραστηριότητα και οι ελλείψεις θα αυξάνονται μέρα με τη μέρα.

Μπροστά στο κύμα κοινωνικής οργής που θα προκληθεί, η κυβέρνηση έχει να επιλέξει: είτε θα φύγει τρέχοντας είτε θα επιχειρήσει να οργανώσει μια αυταρχική και αντιδημοκρατική εκτροπή –κατά τα πρότυπα του Τσάβες και του Μαντούρο στη Βενεζουέλα…

Αλλά για να μπορέσει να το επιδιώξει αυτό, θα πρέπει πρώτα να μεθοδεύσει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Με άλλα λόγια, το δίλημμα που τίθεται στον Πρωθυπουργό και ανεξάρτητα από το αυριανό αποτέλεσμα είναι αν θα σφραγίσει την αποχώρησή του με (βαρύ) οικονομικό κόστος ή ακόμη και με αίμα.

Η πρώτη εκδοχή μπορεί σε κάποια χρόνια να του φέρει μια δεύτερη ευκαιρία –νέος είναι…

Η δεύτερη τον καθιστά μοιραίο άνθρωπο και οδηγεί την Αριστερά σε άλλη μια εμφύλια αναμέτρηση με προδιαγεγραμμένη έκβαση.

Είναι προφανές λοιπόν τι θα επέλεγε κάθε λογικός άνθρωπος στη θέση του: να χάσει το δημοψήφισμα και να φύγει αξιοπρεπώς.

Αλλά δεν έχω πειστεί ακόμη ότι ο Πρωθυπουργός σχεδιάζει πάντα με τα κριτήρια ενός λογικού ανθρώπου.

Ενας λογικός άνθρωπος θα έκλεινε τη συμφωνία (όποια συμφωνία…) τον Φεβρουάριο, όταν ήταν ακόμη πανίσχυρος –ούτε παράταση ούτε τίποτα, τσακ μπαμ! Θα φόρτωνε το κόστος της στους προηγούμενους. Θα εξασφάλιζε ρευστότητα. Και θα κοκορευόταν πως από την 1η Μαρτίου διαπραγματεύεται «τη μεγάλη συμφωνία για την ανάπτυξη και τη μείωση του χρέους».

Ακόμη κι αν δεν έκανε αυτό, ακόμη κι αν επέλεγε μια «ελεγχόμενη ρήξη» με τους δανειστές για διαπραγματευτικούς λόγους, ένας λογικός άνθρωπος θα προχωρούσε σε δημοψήφισμα αμέσως μετά το Πάσχα ώστε να του μείνουν δύο μήνες να διαπραγματευτεί.

Ετσι, δεν θα χρεοκοπούσε η χώρα, δεν θα έκλειναν οι τράπεζες, θα κέρδιζε το δημοψήφισμα και (κυρίως) θα μπορούσε κάπως να αξιοποιήσει το αποτέλεσμά του.

Ο Πρωθυπουργός όλα αυτά τα έκαψε. Κατάφερε να βρίσκεται σήμερα και με την πλάτη στον τοίχο και στο χείλος του γκρεμού. Στη γλώσσα των παιγνίων του Βαρουφάκη αυτό ονομάζεται «lose-lose situation» –ελληνιστί: χαμένος για χαμένος…

Ουσιαστικά οι σχέσεις με τους Ευρωπαίους έχουν διαρραγεί, η Ελλάδα έχει καταρρεύσει και ακόμη κι αν ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις (ιδίως μετά από ένα «Οχι») ο λογαριασμός στο τραπέζι θα είναι πολύ βαρύς. Τότε περισσότερο από ποτέ, η Ευρώπη δεν θα αποδεχτεί να εκβιαστεί.

Στη χώρα μέσα κυκλοφορεί πλέον μόνο ένας άνθρωπος με ρόδινο μέλλον: όποιος διαδεχτεί τον Τσίπρα στην πρωθυπουργία. Αν φυσικά το δημοψήφισμα βγάλει «Ναι».